Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1983, Blaðsíða 13

Af hinni
tæru
snilld
í eldhús-
byggingum
og
íþrótta-
fréttum
tnauroæiura eianusi rramKvæmaastoTnunan

• Val Brazy, Fram. var •tigahæati leikmahur mðtains meh 10» «tlg. Þá Bob Star
McGuire 1S meft 92, Stew Johnson KR 83 og Slmon OIaí.»on Fram einnig meft 83st
I
“ s
g-8-
i*S
e> 3
g-g
3- 3
3 -■
í£ CTO
2 S.
us o»
Þess minnist ég, að einhvern-
tíma á dögunum hringdi fullorðin
kona — ein af þessum góðhjörtuðu
konum í fullkominni sátt við lífið
og tilveruna — og vildi vekja at-
hygli á því, að þessir rabbpistlar
væru einatt neikvæðir. Menn not-
uðu tækifærið til að vera með að-
finnslur, eliegar þá að þeir helltu
úr skálum reiði sinnar. Seisei jú —
ekki stoðaði annað en kannast við
þetta; rabbhöfundum sem öðrum
er í mun að bæta sitthvað, sem
þeir telja að miður fari í þjóðfélag-
inu og kannski verður bara úr
þessu margradda nöldurkór.
Síðan hef ég verið að hugleiða,
hvort ekki væri hægt til smá til-
breytingar að hrósa einhverju —
og þegar betur var að gáð, reyndist
svo margt til fyrirmyndar, að ég
get aðeins drepið á fátt eitt hér.
Oft er að því fundið, að stjórnun
sé laus í reipunum hjá opinberum
stofnunum; þar skorti stefnufestu.
Frá þessu er þó markverð undan-
tekning, sem er sjálf Fram-
kvæmdastofnun ríkisins, sem alls
ekki hefur verið prísuð sem skyldi.
Þar standa kempur sem bogna lítt
i byljunum og hlusta ekki á væl
um gersamlega ófæra tækja-
snauða og hættulega flugvelli, og
annað ámóta. Þeir vita, að fyrst
þarf maður að fá almennilega að
éta, áður en hægt er að ráðast í að
bæta flugvelli — þessvegna þarf
ekki að koma neinum á óvart þótt
mannsæmandi eldhús í stofnunina
sjálfa yrði forgangsverkefni.
Það gladdi á sínum tíma hjörtu
vor, þegar stofnunin fékk þak yfir
höfuðið við Rauðarárstíginn. Síðar
kom í ljós, að nægilega framsýni
skorti, þegar húsið var byggt; þar
var aðeins gert ráð fyrir sæmilegu
eldhúsi. Auðsætt ætti þó að vera,
að menn þurfa geysilega mikið og
gott að borða, sem svo að segja
standa með sjóðina á herðunum að
stýra jafnvæginu í byggð landsins.
Og nú er komið í Ijós, hvað bless-
aðir mennirnir máttu þola árum
saman: Þeir fengu í hádeginu að-
sendan mat utan úr bæ og fáa hef
ég skilið betur en talsmann þeirra,
sem sagði, að þesskonar matur
væri leiðigjarn. Þegar ég maula
brauðbitann minn í hádeginu og
fær mér stundum appelsínu með,
þá reikar hugur minn til verka-
mannanna í víngarði Fram-
kvæmdastofnunar og ég fyllist
meðaumkun, þegar ég sé þá fyrir
mér borðandi þennan aðsenda mat
utan úr bæ.
Þau gleðitíðindi bárust þjóðinni
í upphafi skammdegis, að búið
væri að bæta úr þeim kotungs-
hætti, sem fyrir var: Nýja eldhúsið
orðið prýði og stolt stofnunarinnar
og svo frábærlega er staðið að
matseld þarna, að maturinn ku
kosta 33 krónur, þegar sambæri-
legur málsverður kostar 100 krón-
ur á vertshúsum. Allur sá sparnað-
ur er að þakka framúrskarandi
stjórnunarhæfileikum.
Fyrstu fregnir hermdu, að til
nýja eldhússins mundi stofnunin
aðeins splæsa 600.000 krónum, eða
svo sem íbúðarverði — og þótti þá
mörgum, sem óþarflega væri skor-
ið við nögl. Nýjustu fregnir herma
þó, að milljón — eða 200 milljónir
gamalla króna — hafi orðið nær
lagi, og það gleður mig og að-
dáendur stofnunarinnar sannar-
lega. I framhaldi af þessu hafa þó
læðzt að mér áhyggjur um það til
dæmis, hvort blessaðir mennirnir í
Þjóðhags- og Framkvæmdastofn-
un fái þá nægilega vönduð borð til
að borða við. Og hvað með postul-
ín, silfur og kristal og þesskonar,
sem heyrir til mannsæmandi há-
degismat? Ég vona líka sannar-
lega, að Hótel Saga geti með tím-
anum eignazt samskonar ofn og er
í eldhúsi Framkvæmdastofnunar,
en um það dreymir forstöðumenn
hótelsins. En sem sagt: Innilegar
hamingjuóskir.
Þættir um íslenzkt mál í útvarp-
inu erujafnan reistir á einhverju
því, sem miður vel er sagt í blöðun-
um. Það er gott og blessað, en dá-
lítið einhæft fóður til lengdar.
Hvernig væri, kæru fræðingar, að
finna og lesa upp eitthvað, sem
gæti talizt til fyrirmyndar og allir
landsmenn gætu lært af? Eitthvað
myndauðugt, safaríkt og snilldar-
lega orðað — eins og íþróttafréttir
dagblaðanna eru yfirleitt. Því mið-
ur verður að viðurkenna, að Mogg-
inn kemst ekki í hálfkvisti við
Tímann og DV-ið í hinni tæru
snilld íþróttafrásagna, en það er
eins og í sportinu, að ekki geta all-
ir verið númer eitt.
Jónas frá Hriflu ráðlagði mér
ungum að lesa Sturlungu, ef ég
ætlaði að skrifa eitthvað að ráði.
Ég hef nú gert það annað veifið, en
er alveg hættur því og lúri þess í
stað í íþróttafréttunum, sem fjalla
að 99 hundraðshlutum um fótbolta
og handbolta. Ég er líka alveg
sammála blöðunum um að minn-
ast ekki á aðrar íþróttir, enda er
þar um að ræða eitthvert fratsport
fyrir almenning.
Aftur og aftur styn ég af ein-
skærri ánægju, þegar ég les um
kappana „á skotskónum“, eða þá
sem voru „ekki á skotskónum",
þvílík myndauðgi. Æsispennandi
er að lesa um alla þá sigra, sem
þessir menn vinna „í ljónagryfj-
unni“ og uppá síðkastið hefur
runnið upp fyrir mér, að ég og
flestir aðrir íslendingar hafa ekki
skilið sögnina að misnota. Ég vísa
því til sönnunar á fjölmargar sorg-
arsögur af köppum, sem „misnot-
uðu vítið“.
Ég nýt þess ofan í neglu að lesa
um „taktana“ sem þeir sýna í
knattspyrnunni; á hátíðlegum
stundum verða það „snilldartakt-
ar“. Það er að sönnu smá átak að
komast í takt við svona snilld, ekki
sízt fyrir sveitamenn, sem eru því
vanir að taktar merki kæki. Ég hef
líka lært að dást að strákunum,
sem sitja einlægt á varamanna-
bekk og eru samt ofurstirni, að
ekki sé nú talað um hina, sem virð-
ast svo til aleinir hafa sigrað fræk-
in atvinnulið, samanber: Pétur og
félagar hans unnu, — Ásgeir og
félgar hans unnu. En þetta er samt
ekki einsdæmi; Egill Skallagríms-
son mun hafa komizt í viðlíka
krappan dans og orti: Börðumsk
einn við átta/ og við ellefu tvisvar
— o.s.frv.
Hitt er svo annað mál, hvort
aðrir eins andans menn og íslend-
ingar eigi að eyða tíma sínum til
íþróttaiðkana. Mér lízt geysilega
vel á þá nýju stefnu að manna
keppnislið með útlendingum eins
ogþeir gera í körfuboltanum til
dæmis. Helzt eigum við að semja
við svarta kynstofninn, sem er yf-
irleitt spengilegri en við og vel til
íþrótta fallinn. Þar með erum við
yfir þetta hafin og þurfum ekki að
taka töpin eins nærri okkur. Það
er spurning, hvort ekki ætti að
semja á einu bretti við Nígeríu-
menn um að taka alfarið að sér
íslenzkar keppnisíþróttir — eða
Massai-þjóðflokkinn, sem er ennþá
háfættari.
Þá yrði nú fyrst fjör í ljóna-
gryfjunni; kapparnir allir með
snilldartakta á skotskónum og
engin hætta á, að þeir misnotuðu
vítin. Gísli Sigurðsson
I
13