Lesbók Morgunblaðsins - 13.08.1978, Blaðsíða 3

aö þú kæmir. Komdu inn og heilsaöu upp
á mannskapinn.“
Jóel sá ekki fólkiö, nema eins og í
móöu. Augu hans leituöu æöislega um
íbúöina aö Mollý. Hún var ekki sjáanleg
og hann ákvað aö biöja Pétur um aö fá
aö skoða þessa glæsilegu íbúö. Það var
sjálfsagt. Pétur sýndi honum hvern krók
og kima og var stoltur af hinum glæsilegu
húsakynnum. Þegar Jóel haföi fullvissað
sig um, aö Mollý væri ekki þarna, varö
hann rólegri, en þó var eins og hann
hálfskammaðist sín. Hvernig gat honum
dottiö önnur eins vitleysa í hug? Hann vildi
helst fara heim strax, en vissi,. aö þaö var
ekki viðeigandi. E.t.v. væri konan ókunn-
uga, sem haföi hringt til hans í kvöld,
þarna viðstödd. Hann þóttist ennþá viss
um, aö hún væri send í símann af Pétri.
Hann ákvaö því, aö tala viö sem allra
flesta þarna inni, því aö hann þóttist
næmur á raddir og treysti sér vel til aö
þekkja aftur röddina í símanum, jafrivel,
þótt konan heföi reynt aö breyta henni.
Þetta varö til þess, aö Jóel varð hinn
ræðnasti. Hann blandaöi geöi viö alla
þarna inni, merkilegt nokk, en hann
skemmti sér dável. Þetta var indælis fólk,
hvert á sinn máta. Aö minnsta kosti var
hægt aö ræöa viö þaö allt um landsins
gagn og nauösynjar en ekki fann hann
símaröddina. Pétur var eins og kóngur í
ríki sínu. Hann naut þess, aö sjá hve gamli
niöurbrotni vinur hans virtist njóta
samverunnar viö annaö fólk.
Þaö var liðið undir mogunn, þegar Jóel
kom aftur heim til sín. Hann haföi
gjörsamlega gleymt tímanum og kannski
drukkið heldur mikiö líka. En hvaö var
þetta, þaö var ekki eins og hann legöi
svona lagað í vana sinn. Hvaö gerði þetta
til, svona einu sinni? Hann reyndi aö friöa
samviskuna, á meöan hann baslaöist viö
aö opna læsta útihuröina. Þegar inn kom,
sá hann hvar Mollý sat í stól í forstofunni
og steinsvaf. Hann vissi ekkert, hvaö hann
átti af sér aö gera. Átti hann aö læöast
inn í rúm og láta sem ekkert væri á
morgun, þykjast hafa verið þar alla
nóttina? Eöa átti hann aö vekja hana og
hvaða skýringu hafði hann á hátterni
sínu? Jú, hann haföi verið svo óendanlega
einmana. Hún væri aldrei heima.
En eins og ætíö, þegar Mollý var annars
vegar, leysti hún málið. Hún glaövaknaöi
og stökk upp úr stólnum. Jóel dauöbrá og
varö skömmustulegur eins og sá, sem veit
upp á sig sökina.
„Jóel, hvar í dauöanum hefur þú veriö.
Ég var orðin svo hrædd, aö þaö lá viö aö
ég hringdi í lögregluna.“
Þaö var eins og einhver mótþrói kæmi
í Jóel. Ekki lét hann svona, þegar hún var
lengi úti á kvöldin. Hann for bara
venjulega aö sofa, og baö hana aldrei um
neinar skýringar á því, hvar hún heföi
verið.
„Ég var úti aö leita að þér."
„Þetta er ekkert svar. Þú veist vel, aö
ég var á kóræfingu. Veistu hvaö klukkan
er orðin? Hvernig ætlar þú aö komast í
vinnu í fyrramáliö? Þú ert útúr drukkinn.
Hvar varstu eiginlega?“
„Ætli ég hafi ekki líka veriö á kóræfingu,
ég man þaö ekki greinilega, ég er svolítið
rykaöur í kollinum." Auövitaö ætlaði hann
aö skýra málið fyrir elsku Mollý sinni, en
hann var í einhverju galsa-stuöi núna,
langaöi til aö stríða henni ofurlítiö svona
einu sinni.
„Jóel þó, aö þú skulir tala svona viö
mig“ Mollý fór aö vola. „Og ég, sem hef
setið hérna, meö dynjandi hjartslátt af
áhyggjum af þér. Þú heföir þó getað skiliö
eftir miöa og sagt mér aö þú ætlaðir út
og kæmir seint."
En Jóel var oröinn svo slappur, enda
óvanur því aö vaka og drekka. Hann
svaraöi því ekki Mollý, heldur dröslaöist
inn í rúm, kastaöi sér upp í í öllum
fötunum og fór þegar aö hrjóta. Mollý
vissi ekki sitt rjúkandi ráö. Hún hágrét,
náöi í sængina sína og lagði sig í sófann
inni í stofu. Þetta var hræðilegt. Þaö var
víst ekkert óalgengt, að menn á þessum
aldri, færu allt í einu aö halda sig yngri
en þeir væru og jafnvel aö eltast viö
smástelpur. En hann Jóel, þaö var
ótrúlegt.
Hann fór ekkert í vinnuna næsta dag.
Mollý fór aftur á móti, eins og venjulega.
Hún haföi svo mikiö þrek, hún var svo
sterk. Hann svaf fram aö hádegi, og var
hálf timbraður. Hann fór aö hugsa um
þessa tilbreytingu, sem allt ífceinu haföi
skotist inn í líf hans. Er á meðan er,
hugsaöi hann. Svo fer líklega allt aftur í
sama formiö. Hann heyrði Mollý koma inn.
Hún kom rakleitt inn til hans. Hann þóttist
sofa, vildi ekki eiga þaö á hættu, aö þurfa
aö fara aö útskýra fyrir henni núna, enda
mátti hún hafa svolitlar áhyggjur af
honum. Hún settist á rúmstokkinn og
strauk hár hans. Þaö var eins og mamma
hans sæti hjá honum og hann væri svolítiö
lasinn. Hún ætlaði aö fara aö segja
eitthvaö, en þá hringdi síminn. Hún
svaraöi.
„Nei, hann er lasinn og getur ekki komiö
í símann.“ Hún lagöi á, en þegar hún var
á leiðinni inn í herbergið aftur, var enn
hringt. Hún stundi og svaraði.
„Ég sagöi, aö hann væri .... nú, er þaö
mjög áríðandi? Augnablik, ég skal athuga
máliö."
„Geturðu fariö í símann elskan, stúlkan
segir það mjög áríöandi."
Hann kinkaði kolli, og staulaöist í
símann. Honum leiö verr, en hann haföi
Framhald á bls. 15