Lesbók Morgunblaðsins - 01.09.1974, Blaðsíða 3

>•» .-* * « * « » » » » t Vi t k k t> k * » \ V» » \ » k t * *< » t I » M « « » V» í « t » V * V*
Hrafn Gunnlaugsson
Blóm í fjöreggi
við hæSadrögin slitnar vegurinn eins og deig
loðin hveralykt í Ijósinu
i kirkjugarSinum bylta líkin sér
viðþolslaus af ást
Hverja nótt klóra kjúkurnar bak mitt
ástin mín
Engill af holdi og blóSi
þú sem grefur angist mína í mýkt þinni
slekkur ótta minn meS atlotum
ég leita athvarfs í örmum þínum
mosadyngja Blómbali
ég hef sofiS í faSmi þínum
og skoSaS hendur mínar í draumi
horft á neglurnar vaxa
inn í veggi og loft
Engillinn minn
deySu ekki í miðjum ástarleik
mig dreymdi aS ég festist
í stirnuSum örmum þínum
og þú rotnaSir inn í mig
tölum um eitthvaS skemmtilegt
eSa skellum okkur í göngutúr
ég skal ieiSa þig um fjöruna
og gæta þín eins og blóms í fjöreggi
sjáðu, hvernig trén flykkjast út á veginn
og veifa gulum vasaklútum í kveSjuskini
nei, hlæSu ekki
mér er fúlasta alvara
ef þú kemur ekki fljótt aftur
tæta þau af sér börkinn, æSa inn í húsin
og setjast í helgan stein
í betristofunni
Engillinn minn
sjáSu, IjósiS í ijósinu
IjósiS í Ijósinu lýsir í Ijósinu IjósiS
lýsandi Ijós Lýsandi í Ijósinu lýsir í Ljósinu
lýsandi lýsir IjósiS LjósiS lýsandi í Ijósinu
IjósiS lýsir Ijós í Ijósinu
lllllllllllllllll
uuuuuuuu
xxxxxxxxxx
lux est umbra dei
snjóbráSin teygir bláar æSar um malbikiS
brúnir líkamar á sundi í sjóSandi tólginni
gegnum meltingarfæri guSanna
ösla hestar meS storkin ský í eftirdragi
og soðna
himneski engill
mosadyngja af holdi og blóSi
ég leiði þig blinda um fjöruna
inn í tröllaukið rör, tala um blóm
og fugla sem tísta fáránlega hjáróma
og ríða hreiSur úr símastaurum
ó hlæðu aftur ástin mín
hér þar sem risavaxnar hvítar rottur
snuðra blindar í skolpinu
hér, skil ég þig eftir
hjá hárlausum þykkildum
sundurgröfnum af exemi og sárasótt
hér Ástin mín
segi ég, að ég elski þig
kyssi þig og segi: Ég elska þig
engill af holdi og blóði
sleptu hönd minni
ég ætla að sækja þér liljur og smárablóm
blessaðu ást mína
því þegar langdregið óp þitt nær mér
er ég annars hugar
og held aS útvarpið sé í gangi
út úr húsinu f slæmu skapi og
gekk hægt í átt til skólans. Veðrið
var nfstandi hráslagalegt og von-
lítill hugsaði ég til kvöldsins.
Þegar ég kom heim í kvöldmat,
var frændi minn ekki enn kominn
heim. Enn var ekki framorðið. Ég
sat og starði á klukkuna dálitla
stund, en þegar tifið í henni fór
að fara í taugarnar á mér, fór ég
út úr herberginu. Ég fór upp stig-
ann og upp á efri hæð hússins.
Hálofta, köld, tóm og dapurleg
herbergin veittu mér frjálsræðis-
tilfinningu og ég gekk herbergi
úr herbergi, syngjandi. Úr
glugganum, sem vissi að götunni,
sá ég félaga mfna að leik á göt-
unni. Köll þeirra náðu til mín,
deyfð og ógreinileg og ég þrýsti
enninu að kaldri rúðunni og
horfði yfir að dimmu húsinu, þar
sem hún átti heima. Það má vera,
að ég hafi staðið þarna heila
klukkustund og ég sá ekkert
annað, en brúnkæddu stúlkuna,
sem ímyndun mín dró upp mynd
af og hvernig dauft Ijósið féll á
boglfnu hálsins, á höndina á hand-
riðinu og röndina, sem gægðist
niður undan kjólnum.
Þegar ég kom niður aftur, sá ég
að frú Mercer sat við.eldinn. Hún
var gömul málgefin kona, ekkja
eftir veðlánara og safnaði frí-
merkjum í einhverjum guð-
ræknislegum tilgangi. Ég varð að
sitja undir þvaðrinu við teborðið.
Kvöldmatnum hafði verið frestað
um klukkutíma og enn frændi
minn ekki kominn. Frú Mercer
stóð á fætur til að fara, henni
þótti leitt að geta ekki beðið leng-
ur, en klukkan var orðin meira en
átta og hún vildi ekki vera seint á
ferð, þar sem næturloftið var
óhollt fyrir hana. Þegar hún var
farin, byrjaði ég að ganga um gólf
með kreppta hnefa. Frænka min
sagði:
„Ég er hrædd um, að þú verðir
að fresta basarferðinni á þessu
drottins kvöldi."
Klukkan níu heyrði ég í klinku-
lykli frænda míns í forstofudyr-
unum. Ég heyrði hann tala við
sjálfan sig og heyrði hann tala við
sjálfan sig og heyrði fatahengið
rugga, þegar þunga yfirhöfnin
hans hafði verið hengd á það. Ég
kunni að þýða þessi merki. Þegar
hann var hálfnaður með matinn,
bað ég hann að gefa mér peninga
til að fara á basarinn. Því hafði
hann gleymt.
„Fólkið er komið í rúmið og
búið að fá sér fyrsta blundinn
núna,“ sagði hann.
Ég brosti ekki. Frænka mín
sagði áköf við hann:
„Geturðu ekki gefið honum
peningana og leyft honum að
fara? Þú ert þegar búinn að tefja
hann nógu lengi.“
Frændi minn sagði, að sér þætti
mjög leiðinlegt að hafa gleymt
þessu. Hann sagðist muna eftir
gamla málshættinum: „Lítið er
ungs manns gaman."
Hann spurði mig, hvert ég
ætlaði að fara og þegar ég hafði
sagt honum það í annað sinn,
spurði hann, hvort ég kynni
„Kveðjuljóð Arabans til fáks
sfns“. Þegar ég fór út úr eldhús-
inu, var hann byrjaður að þylja
upphafsorð kvæðisins fyrir
frænku mína.
Ég hélt einni flórínu fast í
lófanum, þegar ég stikaði niður
Buckinghamstræti i átt að stöð-
inni. Fólksmergðin á götunum og
glampinn af gasljósunum minntu
mig á erindi mitt. Ég tók mér sæti
Framhald á bls. 16
©