Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1973, Blaðsíða 7

Sextánda september síðast-
liðinn g'iftu þau sig hjónin
FRIÐRIK STEFÁNSSON, við-
skiptafræðinemi, og SIGRÍÐUR
HJÁLMARSDÓTTIR, kenn-
ari. Um leið stofnsettu þau
heimili sitt að Keldulandi 15
í Fossvogi. Byggingafélag
verkamanna byggði margar
blokkir í Fossvogi og er þetta
ein þeirra. íbúð þeirra Frið-
riks og Sigríðar, sem er 50 fer-
metrar að stærð, er á jarðhæð
blokkarinnar og snýr frá göt-
unni, en þetta eru þriggja
hæða hús og sex íbúðir í hverj
um inngangi. Fossvogshverfið
er ekki alveg nýtt af nálinni,
en samt er frágangi á lóðum
og götum enn mjög ábótavant.
— 1 hvaða ástandi tókuð þið
EINFALT AÐ SMÉÐA
SÓFASETT OG BORÐ
Sigríður Hjálmajrsdóttir og Friðrik Stefánsson heima hjá sér.
við húsnæðinu og hverju þurft
uð þið að kosta -til, áð-
ur en flutt var inn?
— Við þurftum ekkert
að gera. Þettsi byggingafélag
afhendir íbúðirnar fullfrá-
gengnar. En við höfum keypt
húsgögn fyrir allt að þvi
150,000 kr. Sófasett og sjón-
varp fengum við reyndar í
brúðargjöf, en allt annað höf-
um við keypt, utan örfáa muni,
sem við áttum frá okkar ungl-
ingsárum. Hjónarúmið smíðaði
ég sjálfur, segir húsbóndinn.
Gerði ég það til að nýta bet-
ur rýmið í svefnherberginu,
auk þess sem þetta margborg-
ar sig. Ég veit til að fleiri hafa
gert þetta.
— Það færist kannski í vöxt,
að fólk bjargi sér sjálft í stað-
inn fyrir að hlaupa i næstu
verzlun og kaupa allt sem á
þarf að halda?
— Já, alveg áreiðanlega. Til
dæmis er mjög einfalt að smíða
sófasett, borð og fleira. Hægt
er að fá tilsniðinn efnivið og
sjálfur getur maður mál-
að, lakkað og bæsað. Ég held
að fólk hafi almennt ekki átt-
að sig á því, hve einfalt þetta
getur verið.
— Hvernig var með ýmis
heimilistæki og leirtau i eld-
hús, borguðuð þið mikið fyrir
það?
— Ég vinn sem flugfreyja á
sumrin, segir Sigriður, og
keypti nokkuð af nauðsynleg-
ustu búsáhöldum og líni erlend
is. 1 eldhúsið hef ég keypt fyr-
ir að minnsta kosti 20,000 kr.
en handklæði, sængurföt
Sigríður og Friðrik
á brúðkaupsdaginn.
og annað tau fyrir 10,000 kr.
Það er ótrúlega dýrt að kaupa
ýmislegt smávegis til heimilis-
ins. Svo keyptum við ísskáp á
20,000 kr., þvottavél á 30,000
kr. og ryksugu á 10,000 kr.,
önnur smærri heimilistæki
fengum við í brúðargjöf.
— Eigið þið nokkurn bíl, og
finnst ykkur það vera nauð-
synlegt að eiga bíl?
— Já, við keyptum bíl um
svipað leyti og við giftum okk-
ur. Það er kannski ekki nauð-
synlegt að eiga bíl, en óneit-
anlega mjög þægilegt, sérstak-
lega þegar Sigríður fer
v Framh. á bls. 15
betra að henda peningunum í
rándýrt leiguhúsnæði, en jafn
framt höfum við augun opin,
ef fréttist af góðu húsnæði,
sem leigt er fyrir viðráðanlegt
verð. Það fólk, sem kaupir sér
með þeim kjörum sem nú
er boðið upp á, þarf að vinna
myrkranna á milli og verður
svo taugaveiklað af öllu sam-
an. Þar sem við þekkjum til þá
byrjar hjónabandið i streitu.
Fóik þarf að spara fram úr
hófi og neitar sér jafnvel um
barneignir og er svo kannski
orðið útslitið eftir tíu ár. Þessi
ár, sem ættu að vera einhver
hamingjurikustu ár ævinn-
ar, verða að einhverjum þeim
erfiðustu sem fólkið lifir.
— 'Þó að þið hafið ekki lagt
i íbúðankaup, þurfið þið þá ekki
að horfa í aurana?
— Jú, Hörður getur ekki
unnið með náminu og ég vinn
aðeins hálfan daginn, seg-
ir Helga. Þá þurftum við að
kaupa okkur allt innbú, þeg-
ar við stofnuðum heimili. Ég
hef hér afnot af ýmsum heim-
ilistækjum, en ísskáp keyptum
við á 35.000 krónur. Af hús-
gögnum má nefna sófasett á
30.000 krónur, hjónarúm á
15.000 krónur, sjónvarp á
45.000 kr. og stereo-hljómflutn
ingstæki á 90.000 kr. Eldhús-
borð, stóla og ýmislegt fleira
keyptum við á fornsölu og mál-
uðum og bólstruðum. Flest ljós
gerðum við líka sjálf, en
gluggatjöld borguðum við
4.000 kr. fyrir og 12.000 fyrir
sængurföt og annað tau. All-
ar skemmtanir höfum við
minnkað mikið við okkur. Við
höfum satt að segja ekki ráð
á því, að fara út að skemmta
okkur, en dálítið kaupum við
af bókum, plötum og blöðum.
Ekki má gleyma teppum á íbúð
ina, sem kostuðu 35.000 kr.
— Mig langar til að skjóta
hér inn í, segir Hörður, að
hjónarúmið sem við keyptum
reyndist vera handónýtt og hef
ég heyrt svipað .víðar að. Það
reyndist vera fest saman með
5 mm skrúfum, sem fljótlega
gáfu sig og auk þess var það
illa undið. Seljendur lofuðu sí-
fellt bót og betrun og komu
loks eitt sinn og boltuðu allt
rúmið saman inni í svefnher-
berginu. Líklega hafa þeir
ekki gert ráð fyrir því, að það
yrði nokkurn tíma hreyft það-
an. Loks tóku þeir aftur við
þessu skrifli, en ég smíðaði
sjálfur annað rúm og náttborð.
— Það er kannski einfaldara
en margur heldur, að útbúa sér
sjálfur húsgögn?
— Já, alveg áreiðanlega. Núna
er ég að smiða hillur i stof-
una, og léttir það mjög verkið,
að hægt er að kaupa allan við
tilsagaðan. Þá ætti að vera á
hvers manns færi, að dútla
við áframhaldið.
— Það er ýmislegt hægt að
gera, segir Helga, bara ef fólk
hugsar út í það. Það er óþarfi
að kaupa alla skapaða hluti og
oft vekur það meiri ánægju að
útbúa sjálfur, að ég tali nú
ekki um sparnaðinn af því.
Betra að gæta
sín á of mikilli
vinnu
Framh. af bls. 5
hæð krónur 350.000, en það sem
þá er eftir greiðum við upp á
fimm árum. Það verða 90.000
kr., sem ég þairf að borga af
íbúðinni á ’ári.
— Óttizt þið ekki að standa
undir svo miklum afborgunum?
— Nei, það verður ekki erf-
itt, þegar maður hugsar um
hvað kemur í staðinn. Að
vísu getur verið slæmt að
spara, en það er hægt, ef mað-
ur lætur sig hafa það. Verst er
að eiga við skattana. Þeir eru
þyngsta byrðin.
— Hvermig tókst ykkur að
ná saman einni milljón króna i
útborgun ?
— Við áttum auðvitað spari-
merki og svo var ég svo hepp-
inn, segir Jón, að eiga stóra
ibúð tilbúna undir tréverk
uppi í Breiðholti. Ég keypti
hana reyndar ekki, heldur fékk
ég hana í vinnulaun. Ég og
bróðir minn lögðum allt
rafmagn í eitt sambýlis-
hús þarna og allt efni, sem til
þess þurfti og fengum í stað-
inn sinn hvora íbúðina. Þessa
íbúð seldi ég svo, þegar við
keyptum hérna. Við vildum síð-
ur búa uppi í Breiðholti.
— Varstu þá kauplaus á
meðan þú vanmst við þetta
sambýlishús?
— Nei, ég vann mína vinnu
á daginn, en þetta var allt gert
í aukavinnu. Hingað til hef ég
unnið aukavinnu bæði á kvöld
in og um helgar, en í ár hætti
ég því alveg. Aukatekjumar
fóru allar toeint i skatta. Mér
finnst anzi hart, að geta ekki
unnið fyrir sköttunum og öðr-
um álögum, án þess að vera
hálfpartinn sektaður fyrir
það.
Eftir að ég hætti allri auka
vinnu réð ég mig sem
rafvirkja hjá Jóni Loftssyni
h.f. og afgreiði nú þar í raf-
tækjadeildinni.
— Hefur þú unnið ut-
an heimilis, Sigrún?
— Ég hef unnið úti hálfan
daginn fram að þessu sem
fóstra á vöggustofu Thorvald-
sensfélagsins. Yfiirleitt er úti-
lokað fyrir ungt fólk að koma
undir sig fótunum, án þess að
konan vinni úti jafnframt
heimilishaldinu. En fólk má
jafnframt gæta sin á of mikilli
vinnu. Mér finnst heimilislífið
tiil dæmis allt annað eftir að
Jón hætti allri aukavinnu.
— Keyptuð þið allt til heimil-
isins, þegar þið fluttuzt hing-
að, eða voruð þið búin að
safna einhverju að ykkur áð-
ur?
— Við þurftum að kaupa svo
til öll húsgögn, en búSáhöld-
unum var ég búin að viða að
mér, segir Sigrún. Hjónarúmið
kostaði 33.000 kr., sófasett
fengum við á fornsölu á 10.000
kr. og sófaborð á aðrar 10.000.
Sjálfur hefur Jón svo smíðað
húsgögn i eldhús og barnaher-
bergi og snyrtiborð í svefnher-
bergi. Góð teppi fylgdu íbúð-
inni og isskáp, ryksugu og
þvottavél fengum við i brúðar
gjöf. Annars er hægt að kom-
ast af með ósköp lítið af öllu
í fyrstu.
— Rétt er að nefna það, seg-
ir Jón, að við lögðum 70.000
krónur í ýmsar breytingar og
lagfæringar á íbúðinni, áður
en við fluttumst inn. Ég þurfti
meðal annars að höggva upp
vegg og einangra rör í bað-
herbergi og setja niður ný bað
tækl.
— Eruð þið annars sátt við líf-
ið og dýrtiðina?
— Maður verður áþreifan-
lega var við það, að alltaf er
að verða dýrara að Jifa, en
það venst að vera án ýmissa
hluta, sem einhvem tima hefðu
verið taldir sjálfsagðir. Fyrst
og fremst sparar maður þó við
sjálfan sig.