Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1973, Blaðsíða 2

I
>
j-
Smásaga
eftir
Agnar
Mykle
kuiðdómurinn
dregur sig í hlé
Já, herra dómari. Ég viður-
kenni mig sekan samkvæmt
kærunni. Það eru staðreyndir
málsins, að ég barði þessa þrjá
drengi. Ég 'barði tvo þeirra svo
að þeir hrufluðust, þegar ég
varpaði þeim til jarðar, og þar
sem sagt er i læknisskýrsl-
unni, að sá þriðji yrði að fara
á sjúkrahús og hefði misst
heyrn fytrir lífstíð á öðru eyr-
anu vegna minna barsmiða,
hljótið þér að skilja, að ég ef-
ast ekki um réttmæti skýrsl-
unnar. Og mér þykir mjög fyr-
ir því, að ég skuli hafa barið
tíu ára dreng til örkumla. Ef
það væri á minu valdi, mundi
ég fúsiega kosta hann til sór-
fræðings, ef það gæti orðið tií
þess að hann fengi aftur
heyrn, en eins og þér vitið, er
ég maður með bitandi tekjur
svo að það er vafasamt, að ég
geti orðið honum að liði á þann
hátt.
— En ef ég þrátt fyrir allt
viðurkenni ekki sekt mína,
henra dómari, þá er það byggt
á ákveðnum forsendum. Ég hef
áður kunngjört þessar ástæð-
ur bæði yður og verjanda min-
um, en ég vil gjama að þær
komi fram aftur, svo að kvið-
dómendur geti hlýtt á þær. Það
eru víst kviðdómendurnir, sem
eiga að taka ákvörðun um,
hvort ég á að dæmast til
refsingar eða ekki.
— Og svo ætla ég ekki að-
eins að segja, að ég sé ekki
refsingarverður; ég neyðist til
að segja, að iendi ég síðar á æv-
inni i sarhs konar aðstöðu, er
ég hræddur um, að ég brygð-
ist við nákvæmlega á sama
hátt!
— Ég veit að þetta hljómar
furðulega hjá manni, sem
stendur fyrir réttinum, og sem
nýlega hefur fengið vitneskju
um, að hann hafi eyðilagt
heilsu lítils drengs. Þess vegna
iangar mig til að segja sögu
mína eins og hún kemur mér
fyrir sjónir. Því að þetta, herra
dómari, er saga um tilfinning-
ar, og ég er ekki alveg viss um,
að þeir sem samið hafa hegning
arlögin hérna í Noregi, hafi
alltaf gert sér ljóst, hversu erf
itt, já, raunar ómögulegt það
er að láta skynsemi ráða, þeg-
ar tilfinningairnar bera mann
ofurliði. Ég hef velt þessu mik
ið fyrir mér undanfarinn mán
uð, eítir að þetta kom fyrir, og
ég hef aldrei lent í neinu þessu
líku. Og ég trúi ekki öðru en
að i einhverjum lögum sé grein
sem geri fólk ósakhæft vegna
óyfirvegaðra athafna, þegar til
finningamar komast í suðy-
mark. Og ég álít einnig, að það
ætti að vera 'lagagrein um, að
það væri samfélagsins alls,
sikattgreiðenda ef þér viljið, að
bæta hugsanleg óhöpp, sem
hent geta, þegar enginn aðil-
inn að yfirlögðu ráði hafði
valdið þeim, heldur runnu af
stað eins pg skriða, sem eng-
inn fær stöðvað.
— Það var hinn 6. maí þessa
árs. Ég man mánaðardaginn
vel, því að það er afmælisdag-
ur elztu dóttur minnar. Ég ætl
aði heim tii að sækja rafleiðsl-
ur, sem ég hafði gleymt þar.
Eins og þér vitið, er ég bif-
reiðastjóri hjá kvikmyndamið-
stöð borgarinnair, og þennan
dag átti starfsfólkið að fara
upp á Bisletstöðina og kvik-
mynda ameriska iþróttamenn,
sem voru i borginni. Á leið-
inni heim keypti ég öskju af
rjómaís, svona eins og fást í
bakaríunum, þér vitið, til
veizluhalda og þess háttar, og
ég ætlaði að Játa hana niður í
kjallara. f svona öskjum geym-
ist ísinn i marga klukkutima,
þótt maður eigi ekki neinn ís-
skáp.
— Þetta var á fögrum degi,
ég man það, í glampandi sól-
skini og ég var í góðu skapi
af því að mér hafði dottið þetta
í hug með ísinn. Nú, auðvitað,
en í tilfelli sem þessu er ekki
svo auðvelt að gera sig skiljan
legan í stuttu máli, herra dóm-
ari. Ef við höldirm okkur ein-
göngu við það sem kallað er
staðreyndir, þá hef ég barið
þennan dreng skammarlega og
það er ekki leyfilegt í Noregi
og þá er ég sakhæfur. Látum
það vera. Meiningin með þess-
um smámunum i frásögn minni
er einmitt, að ég er að gera
grein fyrir tilfinningum mín
um, og tilfinningar eru méir
jafn mikilsverðar og það sem
þér kallið staðreyndir.
— Nú, ég var sem sagt í
góðu skapi og sat víst og raul-
aði við stýrið. Það er nú svona
skritið, (herra dómari, að þegair
maður er bílstjóri að atvinnu,
þá gleðst maður yfir hverri sól
skinsglætu í þessu landi, því
að þá þarf maður ekki sífellt
að vera með hugann við hálk-
una á malbikinu eða að verða
að faæa út og fást við það sem
verra er, nefnilega snjókeðj-
urnar. Og þegar sólskin er,
hugsa ég líka um kvikmynda-
tökufólkið okkar. Það er nefni
lega ekki heldur alltaf eintóm-
ur leikur hjá því, skal ég segja
yður. Þegar ég kom heim og
beygði inn í Stenstrupgötuna
var kiukkan eitthvað náilægt
því að vera hálf tvö, held ég.
— Ég veit ekki hvort þér
þekkið Stenstrupgötuna, herra
dómari? Hún er ákaflega iöng
og meðfram henni eru (háir múr
ar alia leið og hún er líka ákaf
lega mjó. f húsinu, sem ég bý
í er nýlenduvöruverzlun. Þeg-
ar ég kom þangað, var vöru-
bíH fyrir utan búðina, svo að
ég varð að aka fram fyrir
ihann tiii að leiggja bíinum. Ég
þurfti að bakka næstum tvo
metra til þess að komast al-
mennilega upp að gangstéttar-
brúninni.
— Nú verð ég að geta
tveggja atriða. f fyrsta lagi er
allt fullt af krökkum í Sten-
strupgötunni. Þeir leika sér
þar sýknt og heilagt bæði á
gangstéttunum og úti á ak-
brautinni. Það er ekki hægt að
segja, að þeim sé það mjög
hættulegt, því að gatan er mjó
eins og ég hef áður sagt og
flestir bíiiar aka hægt. Það er í
rauninni langverst fyriir bíl-
stjórana, þeir neyðast eiliflega
til að þeyta flautuna til að
reka krakkana frá þegar þeir