Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1972, Blaðsíða 11
Anna María Þórisdóttir.
Flokkurinn lætur set.ja
upp spjöld hingað og
þangað og þar geta nienn
að kínverskum sið sett
upp fordæmingarbréf,
þar sein þeir segja liver
öðrum til syndanna. —
Menn geta t.d. átt á
hættu að fá fordæniing-
arbréf, séu þeir áhuga-
litlir um marx-lenínisk
fræði.
Albanir kalla land
sitt Squiperise,
sem þýöir ,,Land
arnanna" og
skjaldarmerki
landsins er hvíthöföa
svartur örn á
rauðum feldi.
Alhanskar sveitakoniir koma á markað í Tirana og eru
dálítið meimnar.
Um
ferðasögur
Eitt sinn lieyrði ég tvo Dani segja ferðasögu frá Noregi.
Frásögnin var einungis fólgin í því, að lýsa því, sem
þeir fengu að borða á hverjum stað. Stundum bar þeim
ekki saman um, livað borðað hafði verið á liinunt eða
þessum staðnum og kryddaðist frásagan nokkuð af karpi
um það. Þessir sömu menn ferðuðust hér um ísland og
hápunktur þeirrar ferðar var, þegar þeim var boðið upp
á danskan bjór hæst uppi á reginöræfum.
Þetta rifjaðist upp fyrir mér, þegar ég var að blaða í
Ljóðmælum Jónasar Hallgrímssonar og rakst á ljóðið um
Arnarfellsjökul í ljóðaflokknum Annes og eyjar. Ég get
ekki stillt mig um að skrifa liér upp allt ljóðið:
Já, löngum liefur Mörlandinn gert grín að Baiinanum.
En ætli við Mörlandarnir séum ekki litlu nær um landa-
fræðina þrátt fyrir allar Mallorcaferðirnar, þó að sumir
niuni kannski, hvað rommið kostaði á liinum og þessum
staðnum?
„En sá hlær bezt, sem síðast hla>r,“ datt mér í hug, þegar
ég áttaði mig á þvi hér um daginn, að við systurnar vor-
um næstum farnar að inetast á um gæði brauðsneiðarinn-
ar, sem ég fékk í Brúarskála og hamborgarans, sem hún
fékk í Staðarskála á leiðinni norður í sumar.
En kannski var það húnvetnska þokan og tilbreytingar-
laust kargaþýfið við veginn, sem olli því að ferðasagan
frá þessum hluta leiðarinnar var sögð á danska vísu?
Richard Beck
í ÁLÖGUM
Byljurn lirakin, í frostsins fjötrum,
foldin stynur unt langa nótt.
Ekki er hennar hjarta rótt.
En leggir þú næma hlust við hjarnið,
þá heyrir þú léttan andardrátt
blóma, sem dreymin blunda í moldu
og bíða hins þráða dags,
er vorið úr álögum vetrar þau leysir,
og vekur hinn bundna þroskamátt.
Eppi undir Arnarfelli,
allri mannabyggð f jær,
— það er eins satt og ég sit liéi—
þar sváfu Danir í gær.
Og er þeir fóru á fætur,
fengu þeir eld sér kveikt,
og nú var setið og soðið
og sopið og borðað og steikt.
Ókunnugt allt er flestum
inni um þann f jallageim.
I>eir ættu að segja oss eitthvað
af Arnarfellsjökli þeim.
8. október 1972
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 11