Lesbók Morgunblaðsins - 09.04.1972, Blaðsíða 8

Rubinstein-h.jónin
Aniela Mylarski Rubenstein,
eiginkona píanósnillingsins
Arthurs Rubensteins sagði:
— Ég- er tuttugu og tveimur árum
yngri en inaðurinn niinn. Um þessar
niundir er liann að skrifa endurminning
ar sínar og styðst þar einvörðungu við
minni sitt — sem er, að því er ég bezt
fæ séð, algerlega óbrigðult. Hann hefur
nú þegar skrifað 550 blaðsíður og er þó
aðeins kominn að 23. æviárinu! Ég
lét útbúa fyrir hann sérstakt og nijög
stórt linnuherbergi, sem er algerlega
aðsic'lið frá húsinu. I>ar situr hann við
skri+tir s.jö til átta stundir á degi liverj-
um og rétt gefur sér tíma til að borða.
Stimdiun vinnur hann frani til klukkan
tvö á nóttunni. Hann hefur alveg sér-
staka einbeitingarliæfileika.
Hjónaband okkar er langt frá því að
vera hversdagslegt. Við erum hvort
öðru náin og við sýnuni hvort öðru og
skoðimum hvors annars fulla virðingu.
Hami er ákaflega aiiðmjúkur maður
gaguvart listinni, gagnvart þeim frama,
‘ sem honum hefur hlotnazt. Og hann er
þakklátur. Hann segir um píanóleik
sinn: Ég verð að gefa allt sem ég á,
hvað sem það kostar mig, þá fyrst næ
ég árangri og það er niér nokkurs virði.
H«ns erfiðustu stundir eru sköniniu
áður en hann á að konia frani og spila.
Vorkenna honum? Ekki aldeilis? Reyna
að róa hann? Hreint ekki! Ef hann rýk-
ur upp á nef sér, ætlast hann til að ég
geri bað líka. Ég get ekkert gert til að
auð-elda honum þessar stundir. En
sunit má ekki minnast á — hvers kon-
ar athugasemdir um tónlistina, sem
hann á að leika. Og það fellur hreint
ekki í góðan jarðveg að reyna til dæmis
að minna hann á, að honum hafi aldrei
orðið á að slá feilnótu í Jiessum ákveðna
píanókonsert. Ef ég segi það, verður
hann sannfærður um, að þá komi að
því um kvöldið að hann geri skyssur.
Kahn og frú
Jane Kahn, eiginkona
vaínarmálasérfræðingsins
Iíei inan Kahn sagði:
— Hann er sérstaklega ástúðlegur
nia^’ir, skemni+ilegur og notalegur. Ég
er sú manneskja á heimilinu, sem hefur
erfiðustu skapsmunina. Hann hefur jafn
an haldið kímnigáfu sinni og jafnlyndi,
að livað flóknu verkefni, sem iiann hef
ur verið að vinna. Ég verð fjúkandi
reið, Jiegar liann sætir gagnrýni og
vissulega hefur hann fengið orð í eyra
— en hann tekur slíkar aðdróttanir eða
gagnrýni aldrei nærri sér.
Hugur hans er sístarfandi. I»eg-
ar hann sltýrir eittlnað fyrir mér hugsa
ég með mér: Nei, en hvað þetta er ein-
falt — livers vegna hefur mér ekki dott
ið þetta í lmg? En sannleikurinn er auð
vitað sá, að slíkt gerist aldrei.
Ég man Jiegar við vorum nýgift og
hann leit á mig og sagði: — Þú veizt
að við erum ekki andlegir jafningjar og
ég svaraði: — Af hverju segirðu það?
Við höfum oft rifjað Jietta upp. Vissu-
lega held ég að hann sé snillingur, en
ég álít hann ekki hæfan til að vinna
mitt starf. Hann er góður faðir, en hann
er ekki liæfur til að ala upp börnin
okkar.
Diekinson og Baeharach
Angie Dickinson, eiginkona
Burts Bacharachs:
— Mér hefur alltaf fundizt Burt vera
snillingur, en ég man að Jiegar við gift-
um okkur sagði einhver við mig: Þú
ímyndar þér bara að þú elskir hann. En
ég hygg að ég geti nú fullyrt, að Jiað
er í raun og veru ást, sem ég ber til
hans.
Hann er sistarfandi. Eg maii þegar við
vorum í London einhverju sinni og
hann var að vinna að kvikmynd, þá fór
um vúð ekki út að snæða kv'öld-
verð sextán daga í röð!
Heima við verð ég að hafa hljótt um
mig og vera rétt eins og mús undir f jala
ketti. Ég get ekki leyft mér að spila
plötur, Jiegar hann er að semja tónlist.
Ég set Jiað ekki fyrir mig, Jiótt ég verði
stiindiim að liverfa í skuggann fyrir
honum og ýta mínuni verkefnum til hlið
ar. Fjölmörg Hollywoodhjónabönd fara
í hundana vegna þess að liáðir aðilar eru
jafn metorðagjarnir. En Jió að okkar
störf snerti hvort annað getur aldrei orð-
ið um innbyrðis metnað að ræða.
Hvaða aiigum hann Iítur sjálfan sig?
Ég man að einhvern tíma sagði aðdá-
andi hans við hann: Ofsalegt séní ertu!
Þá svaraði hann: Talaðu gætilega, Jietta
er hættulegt orð.
Pablo og Marta
Marta Casals, eiginkona
sellóleikarans Pablo Casals:
— Líf okkar saman er svo fiillkomið
— svo hamingjuríkt. Með annarri hend
inni reyni ég að auðvelda honuni starf-
ið, með hinni reyni ég að fá hann til að
hvílast.
Hvernig er það að búa með
og elska andlegt ofurmenni.
Tímaritið Cosmopolitan lagði
þessa spurningu fyrir fjölda
eiginkvenna svonefndra sénía.
Og útkoman varð meðal annars
sú, sem hér fer á eftir.
Leonard Bernstein og Felieia
Felicia Montealegre, eiginkona
hljómsveitarstjórans og tón-
skáldsins Leonards Bernsteins:
— Þegar ég kom í fyrsta skiptið hing
að frá Chile sagði einhver galinn
kunningi minn við mig einn góðan
veðurdag: Nú veit ég hverjum Jui ættir
að giftast — Leonard Bernstein. Ég
sagði: Vitleysa. Svo sá ég hann stjórna
og ég sagði við sjálfa mig: Þetta er
liárrétt.
Við vorum kynnt hvort öðru í
sanikvæmi. Það er óvenjulegt að mann-
eskjur, sem hittast í fyrsta skipti, finni
að örlögin hafa ætlað Jieim samvistir.
En Jiað ótrúlega var, að yið fundum það
bæði.
Nú þykir mér stundum margt erfitt í
heimilislífinu. Dyrabjallan glyinur. Sím
inn hringir. Erill úti og inni. Þá segi ég:
Nú er ég búin að fá nóg. Ég er farin.
Og ég fer til Connecticut í nokkrar
kliikkustimdir. Það róar mig og síðan
tekur við sama sagan.
Johanna Steichen, eiginkona
Ijósmyndarans Edwards
Steichhen sagði meðal annars:
— Ég kom seint inn í líf hans, mjög
seint. Eftir að við giftumst skrif-
aði hann sjálfsævisögu sína og hélt
ýmsar merkar sýningar. Ég hafði sjálf
tinnið vandasamt starf, sem krafðist ein
beitingar og sjálfstæðis. Því lagði ég iðu-
lega orð í belg framan af, Jiegar eftir
þeim var hreint ekki óskað. Ég held
ekki, að karlniaður kæri sig um að
finna samkeppniskraft í konu sinni —
eða eitthvað sem ógnar hans andlega
veldi. Ég held aö óskaeiginkonan fyrir
mikla menn séu konur eins og Marta
Casals og Jacqueline Picasso, sem lifa
einvörðungu fyrir eiginmenn sína. En
Jiá er Jiess að gæta að stórmenni lifa
svo mjög í síniim eigin heimi, að maður
verður að liafa eitthvað sem byggir
mann upp sjálfan til að finna að niaður
er lifandi manneskja með holdi og blóði.
Stórmenni skeyta lítt um hvcrsdagslega
smámuni, sem við liin getiim æst okkur
upp út af. Þeir verða að hafa einhverja
aðra til að gera slíka liluti fyrir sig —
og Jiað frá byrjun. Ég veit ekki hvort
menn hafa íliugað að flest andans stór-
menni, sem ég Jiekki til, að minnsta
kosti hafa átt mæður sem lifðu fyrir
Jiað eitt að uppfylla óskir sonanna —
konur, sem gáfu og gáfu og gáfu og létu
synina finna að Jieir voru til alls megn-
ugir.
Slíkir menn liafa sjálfstraust — og
þar á ég ekki við hroka. En þeir gangast
nijög upp í sínu eigin starfi og Jieir
kæra sig í raun og veru ekki uin sam-
skipti við andlega jafnoka sína — að
miiuista kosti verður eiginkonan að
stilla öllu slíku í hóf og fara afar vel
með slíkt, liafi hún verulegar gáfur tií
8 'jESBÓX morgunblaðsins
9. apríl 1972