Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1972, Blaðsíða 8

Á STRÖNDUM - FRAMHALD
Börnin á,
Dröngum
áttu tvær
dagleiðir
í skólann
Samtal við
Torfa Guðbrandsson
skólastjóra og kennara
í Trékyllisvík
Við sátum í skólastofunni;
taflan, stólarnir og borðin, allt
á sínum stað. Torfi skólastjóri
benti útum gluggann á hátt og
snarbratt Finnbogastaðafjallið
og sagði:
„Það er ótrúlegt en satt, að
fjallið sást ekki út um glugg-
ann í fyrravetur. Svo mik-
ið var fannfergið, að skaflarn-
ir gnæfðu ofar fjallinu, þegar
litið var út. En við erum vanir
því að sjá snjó. Okkur finnst
ekki veruleg harðindi fyrr en
hafísinn lokar hverri vík. Þá
fyrst veit maður, hvað harð-
indi eru.“
,,Þá lokast allar leiðir."
„Næstum því. Að vísu má
gera ráð fyrir, að hægt sé að
lenda á flugvellinum á Gjögri
ef veður leyfir og oft reyndar
með þvi skilyrði, að brautin sé
mokuð."
„Þessi algera innilokun, sem
verður, þegar ísinn leggst að
landi og völlurinn ófær — að
ekki sé nú talað um landleið-
ina — það hlýtur að vera
óþægileg tilfinning?"
„Það getur verið hættulegt
á stundum að hafa engar sam-,
göngur, en einangrunin hvilir
ekki þunglegá á okkur, held
ég. Ég hef ekki orðið var við,
að fólk hér sé einmana."
„Það er alkunnugt, að fólk
getur orðið , miklu meira ein-
mana í stórborgum en á ein-
hverjum útkjálka, þar sem all-
ar samgöngur lokast."
„Já, maður hefur lesið um
það. Það má víst illu venjast
svo gott þyki. Eiginlega er

Torfi við Iiarnaskólahúsið. Ekkert sjónvarp, en 40—100 bækur lesnar á ári á hverju heimili.

Flugsýn yfir hluta af Árneshreppi á Ströndum. Naest á mynd-
inni er Keyltjarfjörðnr og Naustvík er á ströndinni nálægt miðri
mynd. No. 1: Drangar, þar sem búið var þar tii fyrir 5 árum.
No. 2: Ingólfsfjörður. No. 3: Norðurfjörður. No. 4: Trékyliisvík.
læknisleysið bagalegast og í
rauninni búum við að algeru
öryggisleysi, ef eitthvað kemur
fyrir þegar harðast er. Næsti
læknir er á Hólmavík og þang
að eru 100 km og veginn hefur
þú nýlega farið og þarf ekki
að lýsa honum. Enda lokast
hann þegar í fyrstu snjóum,
oftast í september. Við getum
að vísu talað við lækninn á
Hólmavik í síma, en það er
vitaskuld ekki alltaf nóg. Ef
hf liggur við, er reynt að koma
sjúklingnum á flugvöllinn á
Gjögri og freistað að fljúga
með hann suður. Tvivegis hef-
ur komið fyrir, að nemendur
við skólann hafa fengið bráð
botnlangaköst, svo ekki þótti
fært annað en að koma þeim
suður. í annað skiptið vildi svo
til, að harðindi höfðu verið og
mikið fannfergi. Símasamband
hafði verið haft við Hólmavík-
urlækni og hann ákvað eftir
lýsingunni, að hér væri um
botnlangakast að ræða og
sjúklingurinn þyrfti sem bráð-
ast að komast á spitala. Það
var mikill snjór á flugbraut-
inni og ýta fengin í kafaldsbyl
til að ryðja brautina. Öðru
hverju rofaði tii á milli. Nægi-
lega erfitt var að flytja ýtuna
út að Gjögri. Síðan var vélin
látin koma uppá von og óvon,
en það vildi svo vel til, að þá
rofaði til um stund, þegar hún
kom og allt fór vel. En það
stóð vissulega tæpt og hefði
getað mistekizt með öllu. Og ef
til vill kostað mannslíf."
„Isinn hefur verið áleitinn
við ykkur síðasta áratuginn.“
„Já, og ögn lengur. Um all-
langt skeið höfðum við ekkert
af hafís að segja, en svo kom
hann í fullu veldi 1965 og lok-
aði sjóleiðinni. Það knúði að
vísu á með vegarlagninguna og
varð þó til þess að nú er hægt
að aka hingað yfir sumarið. En
mér er minnisstæð þessi mikla
isbreiða veturinn 1965; þá sá
ekki út yfir hana.“
„En hvernig gengur að koma
börnunum í skólann, þegar fjöll
in sjást ekki út um gluggann
fyrir snjó?“
„Það er heimavist hérna og
skipt um hálfsmánaðarlega.
Liklega er lengst að fara hjá
börnunum úr Djúpuvík og það
hefur komið fyrir, að skásta
lausnin var að komast með þau
beint uppá fjallið og sem leið
liggur yfir í Reykjarfjörð."
„Einhversstaðar þætti það
full mikið í ráðizt fyrir börn
og það að vetrarlagi."
„Kannski. En það hefur
hafzt slysalaust og menn
beygja sig undir aðstæðurnar.
Erfiðara var hjá börnunum á
Dröngum, meðan búið var þar
norðurfrá. Þangað voru taldar
tvær dagleiðir fyrir gangandi
mann og fyrir marga firði að
fara. Þá var fyrst farið
yfir í Ingólfsfjörð, sem er hér
næst fyrir vestan, þaðan í
Ófeigsfjörð og sem leið liggúr
útí Eyvindarfjörð, útfyrir
Drangavikurfjall, inn Dranga-
vík og siðan yfir fjallið ofan-
vert við Dranga. Það er mikið
álag að búa við þesskonar að-
stæður.“
----O-----
Torfi er úr Steingrímsfirðin-
um, fæddur á Heydalsá og
Strandamaður í húð og hár.
Vera hans i Trékyllisvikinni
byrjaði með þeim hætti, að
að hann ætlaði að kenna
þar í einn vetur. En það togn-
aði á verunni og kennslunni og
nú er hann búinn að kenna í
16 vetur. Hann kveðst kunna
vel við sig, en er þó ekki harð-
ur á því, hvort hann verði
áfram.
Það er í rauninni merkileg
Framh. á bls. 15
8 LESBÓK, MORGUNBLAÐSINS
6. febrúar 1972