Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1972, Blaðsíða 4

Happdrættið
Smásaga eftir
V. S. Naipaul
Vlð vlssum Blca að nerra
Hinds átti jarðarskika i
Morvant þar sem hann
var með nokkra alifugla
og skepniu-.
Hinir strákarnir vor-
kenndu okkur — að
óþörfu. Herra Hinds
barði okkur, en ég held
að við höfiun allir verið
dálitið montnir vegua
lians.
Ég sagði að hann hefði
barið okkur, en það er nú
samt ekki það sem ég á
við. Því af einhverri
ástæðu sem ég aldrei
skildi og skil ekki enn, þá
barði herra Hinds mig
aldrei. Hann lét mig
aldrei hreinsa töfhuia.
Hann lét mig aldrei
bursta skóna sína með
töflupúðanum. Hann
kallaði mig meira að segja
alltaf skirnarnafni,
Vidiadhar.
Þctta kom sér ekki vel
fyrir mig í sambandi mínu
við liina strákana. Þegar
við spiluðum krikket, þá
fékk ég aldrei að kasta
eða ver ja og ég var alltaf
hafður síðastur i Ieikröð-
inni. En ég huggaði mig
við að ég þurfti ekki að
vera nema helming skóla-
ársins í þessum skóla og
siðan ætlaði ég að sækja
Oueens Royal gagnfræða-
skólann. Mig langaði ekki
svo mjög að fara í gagn-
fræðaskólann, miðað við
hvað mig langaði að
sleppa úr Endeavour skól-
anum (það var skólinn
sem ég var í). Að ég
skyldi vera í uppáhaldi
hjá herra Hinds olli þvi
að ég þjáðist af
öryggisleysi.
1 einum einkatímanum
lýsti herra Hinds þvi yfir
að hann ætlaði að hafa
happdrætti, miðinn kost-
aði skilding — og vinn-
ingrurinn var geit.
Hann var grafalvarlegrur
i framan og enginn hló.
Hann lét mig skrifa nöfn
allra strákanna i bekkn-
um á tvær síórar arkir.
Þeir sem þyrðu að leggja
skilding að veði áttu að
merkja við nöfn sín. Áður
en einkatiminn var á enda,
var búið að merkja við
hvert nafn.
Bamaskólakennurum er
illa borgað í Trinidad, en
í staðinn fá þeir að berja
nemendur sína að vild.
Herra Hinds, sem var
kennarinn minn, var
ógurlegur berjari.
Á hillu, undir kennslu-
> bókum, geymdi hann
f jóra eða fimm tamarind-
trjávendi. Með þeim er
gott að berja. I»eir eru
f jaðurmagnaðir, þeir
meiða og endast heila
eilífð. f skólaportinu var
tamarind-tré. f skáp
geymdi herra Hinds
einnig leðuról í fullri
vatnsfötu, en þær voru í
hverri skólastofu ef til
eldsvoða kæmi.
Þetta mundi ekki hafa
verið svo slæmt ef herra
Hinds hefði ekki verið
svona ungur og íþrótta-
mannslegur. Á eina
íþróttamótinu sem ég fór
á, sá ég hann fara úr
gljáskóm og bretta
buxnaskálmarnar upp á
miðja leggi og vinna
hundrað metra kennara-
hlaupið auðveldlega, með
sígarettu milli varanna,
og með hálsbindi flaks-
andi yf ir aðra öxlina.
I*etta var vinrautt bindi
því að herra Hinds var
mikill klæðamaður. Það
var nokkuð sem einhvern
veginn jók á hræðsluna.
Hann klæddist brúnum
jakkafötum, kremgulri
skyrtu og vínrauða
bindinu. I»að var sagt,
að hann drykki mikið um
helgar.
En herra Hinds var að
einu Ieyti illa staddur.
Hann var nefnilega fá-
tækur. Við vissum að
henn kenndi þessa „einka-
tíma“ vegna þess að hann
þarfnaðist aukapeninga.
Hann tók okkur í einka-
ííma í tíu mínútna morgun-
frímínútiinuni. Kver nem-
andi borgaði fimmtíu sent
fyrir þetta. Ef einhver
ekki borgaði, var honum
haldið eftir samt sem áður
og hann síðan barinn
þangað til hann borgaði.
Ég varð mjög óvinsæll.
Sumir strákarnir trúðu
ekki að um neina geit
væri að ræða. Þeir sögðu
allir að ef geit væri í
boði, þá vissu þeir aliir
fyrir vist liver mundi fá
hana. Ég óskaði þess að
þeir hefðu á réttu að
standa. Mig hafði lengi
langað í mitt eigið húsdýr,
og ég hiakkaði til að fá
mjólk úr minni eigin geit.
Ég hafði einhvern tímann
heyrt að Mannie Ramjolin,
frægasti hlauparií
Trinidad, borðaði aðeins
hnetur og drykki geitar-
mjólk.
Næsta morgun skrifaði ég
nafn allra strákanna á
pappirsmiða. Herra Hinds
fékk húfuna mina lánaða,
setti alla miðana í liana,
tók einn þeirra upp úr,
sagði síðan: „Vidiadhar,
þú átt geitina“ og fleygði
síðan öllum miðunum í
ruslafötuna.
£ hádeginu sagði ég við
mömmu: „Ég vann geit í
dag.“
„Hvers konar geit?“
„Ég veit ekki. Hef ekki
séð hana.“
Hún hló. Hún trúði ekki
heldur þossari geitarsögu.
En þegar hún hafði hlegið
sagði hún: „I>að væri samt
hentugt." Ég var sjálfur
hættur að trúa á geitina.
Ég var hræddur við að
spyrja herra Hinds, en
tveim dögum seinna sagði
hann: „Vidiadliar. ætlarðu
eða ætlarðu ekki að koma
og sækja geitina þína?“
Hann átti heima í gömlu
tréhúsi í Woodbrook og
þegar ég kom þangað sá
ég hann í stuttbuxum,
peysu og bláum striga-
skóm. Hann var að
lireinsa h jólið sitt með
gulum klút. I»að þyrmdi
yfir mig. Ég hafði aldrei
hugsað mér hann i svona
klæðnaði og við svona
skitavinnu. En hann var
hæðnari og nieira frá-
hrindandi en hann var í
kennslustundiim.
Hann fór með mig bak við
luis. I»ar var vissulega
geit. Hún var hvít með
stór liorn, bundin við
plómutré. Jörðin kringum
tréð var útskitin. Geitin
var önug á svipinn og
syfjuleg, eins og hún væri
yfir sig undrandi á lykt-
inni sem liún liafði fram-
leitt. Herra Hinds sagði
mér að klappa geitinni.
Ég klappaði henni. Hún
lokaði augunum og hélt
áfram að jórtra. Þegar ég
hætti að klappa henni,
opnaði hún augun.
Á hverjum degi um fimm-
leytið kom gamall maður
á vagni sem dreginn var
af asna, eftir Miguel-
stræti, þar sem við bjugg-
um. Á vagninum var
hrúga af nýrri töðu, sem
bundin var i litla og
snotra vöndla, svo
snotra að manni fannst
að gras væri ekki hlutur
sem yxi, heldur væri búið
til einhvers staðar í verk-
smiðju. Þessi vagn gegndi
þýðingarmiklu hlutverki,
að þvi er okkur niömmu
snerti. Við keyptum fimm,
stundum sex vöndla á
dag, og hver vöndull
kostaði sex sent. En
geitin var alltaf söm við
sig. Hún var alltaf önug
og leið á svipinn. Öðru
hvoru spurði herra Hinds
mig brosandi, hvernig
gengi með geitina, og ég
sagði að það gengi vel.
En þegar ég spurði
mömmu hvenær við mund-
um fá mjólk úr geitinni
þá sagði hún mér að hætta
að angra sig. Svo, dag
einn, setti liún upp spjald
sem á stóð:

4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
6. febrúar 1972