Lesbók Morgunblaðsins - 12.07.1970, Blaðsíða 9

IJr hnattferð
Louise Sutherland
1 hita og ryki
Indlands
I>ar sem Bamibay'héra’ð'i sleppti
hófst fjalllendið. Þar bjuggu
Ghattarnir. Handan fjallanna
breiddi frumskógurinn úr sér
svo langt sem augað eygði. Ryk
ugur vegurinn hlykkjaðist eins
og endalaus slanga að baki mér
og framundan og meðfram hon-
um grænmetisflákar með blóm-
legum ókennilegum jurtum.
Stórir flokkar litskrúðugra
páfagauka skræktu og görguðu
eins og þeir ættu lifið að leysa,
er ég hjólaði framhjá, og gáfu
með því greinilega til kynna, að
þeim væri lítið um návist mína
gefið. Em leiiinniig þeir luítu brátt
í læigra haidii fyriir jdiiriþymi-
andi hitanum og þögnuðu. Hit-
inn brá bliki á litríkar fjaðrir
páfuglanna; þeir rigsuðu hnar-
reistir hjá og virtu mig ekki
einiu siinini viðlits. Hvað befðu
líka þessir stoltiu k'oniuinigar fogl
■aninia getað séð við eiimin vesæl-
an kvenmann og hjólhestinn
hennar. Apafjölskyldur sveifl-
uðu sér tré af tré og virtust
hafa um margt að masa sín á
milli; apar þessir minntu mig
sterklega á krakka, sem verið
er að hleypa út að loknum erf-
iðum skóladegi.
PVrr en vairði var ég kiomiin
til Nasik. Nasik er ein hinna
sjö helgu borga Indlands. Það
var líka þar, sem ég hitti vin
minn Don White, hinn sextán
ára gamla Lundúnabúa og
heimshornasirkil.
Um það bil átta kílómetrum
fyrir utan Nasik er borg ein,
sem byggð er inn í hæð. Sag-
an segir, að til forna hafi allt
svæðið umhverfis verið í eigu
öldungs nokkurs. f fyllingu tím
ans dó gamli maðurinn og eftir-
lét tvíburasonum sínum ríkið.
Ungu mönnunum lenti saman
og endirinn varð sá, að annar
varð eftir í Nasik, en hinn tók
B'ig upp rnieð ailla álhamgeinidiuir
sína, hélt til næstu og stærstu
hæðár þar í nágrenninu og gróf
sína eigin höfuðborg inn í hana.
Með því móti taldi hann sig
mundu eiga hægast um varnir,
skyldi bróður hans detta í hug
að fara að honum með vopnum.
Nú orðið byggir enginn leng-
ur hæðarborg þessa, en höllin
og hýbýli stuðningsmanna
prinsins eru enn opin ferða.
mönnum. Sumar dyrnar eru í
engu frábrugðnar hellismunn-
um, en inni fyrir er hið feg-
ursta um að litast.
Það var tveim dögum eftir að
ég fór frá Nasik, að ég var á
ferð í sólskinsskapi í skugga
stórra trjánna meðfram vegin-
um og átti mér einskis ills von.
En þá skall ógæfan yfir! Eða
ekki varð a.m.k. betur séð í
fyrstu.
Allt í einu sprettur tötrum
klæddur og ískyggilegur Ind-
verji mieð blóðlhlaupin auigu upp
úr jiörðiiinini fyrir framain mig.
Hann lætur ófriðlega og fer
með dansi og lioppi um veginn
þveran og endilangan. Ég var
tilneydd til að nema staðar.
Skyndilega grípur hann ann-
arri hendi um handfangið á hjól
inu en hinni um úlnlið mér og
tekur að ryðja út úr sér óstöðv
andi orðaflaumi á Hindí.
— Guð sé oss næstur —,
huigisia ég mieð miér, — nú er það
loksins komið fram, sem allir
spáðu. Hér átti þá fyrir mér að
liggja að mæta örlögum mínum.
— Ég skimaði í allar áttir sem
óð væri. En ekkert varð séð,
nema endalaus vegurinn og
skógarflæmið beggja vegna með
fram honum. Hvað átti ég til
bragðs að taka?
— Kæri verndarengill, nú ert
þú áilla fjiarri —■, saigði ög titr-
andi röddu.
Maðurinn hélt áfram að babla
og nú var hann tekinn að reyna
að draga mig út af veginum.
Loks var það að eitt smáorð
tók sig út úr flaumnum og
kveikti smátýru á perunni hjá
mér. Það var orðið ,,eha“.
„Cha“ þýðir te. Ég tók ró
mína aftur. Ég átti þó a.mk að
fá tebolla áður en ég yrði skor
in á barkann
Þegar við höfðum gengið smá
spöl komum við inn í lítið rjóð-
ur; ég sá ekki betur en þar
væru saman komin hundruð
manna, kvenna og barna og
sátu öll í hring. Einhver benti
mér að setjast í hringinn miðj-
an meðan teið yrði tilreitt,
Nú er indverskt te, og þá
einkum venjulegt þorpste, ekki
beinlínis náskylt því tei, sem
mamma býr til. Fyrst er sjóð-
andi vatni hellt í geysistóran
pott og stærðar hrúgu af telauf
um bætt út í. Þá er annar álíka
pottur fylltur sjóðandi buffla-
mjólk og hrúgað út í hana
sykri. Þessu er síðam blainid'að
saman og deilt í bollana. Boll-
inn er aðeins hafður undir teið
en ekki drukkið úr honum. Eng
um þorpsbúa, sem bæri nokkra
minnstu virðingu fyrir sjálfum
sér, kæmi til hugar að drekka
úr bollanum. Teinu er hellt á
undirskálina og drukkið af
henni, og siður er að smjatta og
sötra eins og menn eigi lífið að
leysa. Líklega gefur styrkleiki
smjattsins til kynna hversu vel
eða illa mönnum líkar drykkur-
inn.
Bollarnir lágu eins og hráviði
á jörðinni umhverfis okkur.
Það voru skítugustu bollar sem
ég hef nokkru sinni augum lit-
ið.
Loks var teið tilbúið. Gestin
um var borinn fyrsti bollinn.
Mér varð litið niður í hann.
Blandan var þykk ens og leðja
og óárennileg. Þúsund dökk og
blikandi augu störðu á mig og
biðu þess að sjá hvað ég tæki
til bragðs. Ég gaut augunum
enn einu sinni niður í forarpoll
þennan, bar barmafulla undir-
skálina upp að vörunum, leit
beint í augu gestgjafa mínum
og mælti hárri röddu: — Ykkar
sikiál. Ef þið geitið drukikið úr
þessum skítugu skálum án þess
að verða meint af, þá hlýt ég
að geta það líka. — Síðan
slokaði ég glundrið í mig með
tilheyrandi hávaða og látum.
Ég dvaldist með fólki þessu í
um það bil klukkustund drakk
te og reyndi að fá einhvern
botn í þá blöndu af handapati
og Hindí, sem þarna var notuð.
Loks tókst hinum ískyggilega
gestgjafa mínum að gera mér
skiljanlegt, að hann hefði séð
dagblað á Hindí, sem út hafði
komið einum þremur vikum fyrr
og flutt frásögn af fyrirhugaðri
ferð minni um þessar slóðir.
Upp frá því hafði hann haft
ungviði þorpsins á vöktum við
veginn, til þess að hafa auga
með mér, svo hann gæti boðið
Fraimlh. á bls. 14
Einn af mörgum farþegum Franks hér var Haraldur Sig-
urðsson píanóleikari. Myndina tók Frank í Kaldaðarnesi í
júli 1920.
50 ÁR FRÁ FLUGI
FRANK FREDERICKSONS
UM þessar mundir eru liðin 50 ár síðan fyrsti maðurinn af
íslenzkum ættum stjórnaði flugvél á Islandi. Iiann var
Frank Fredrickson, ungur Vestur-íslendingur, sem hafði
verið í kanadíska flughernum. Frank hafði getið sér góðan
orðstír sem isknattleiksmaður, og hann keppti fyrir Kanada
á Olympíuleikunum í Amsterdam 1920.
Þaðan kom Frank hingað til lands og byrjaði að fljúga
hér á vegum Flugfélags Islands 25. júní 1920. Flaug hann
hér fram i miðjan ágúst og fór nokkuö víða fljúgandi, en
einnig fór hann ferðir til Vestmannaeyja og upp í Borgar-
fjörð til að athuga lendingarskilyrði á þessum stöðum.
Þegar fluginu lauk liér, fór Frank til Englands og reyndi
að vekja áhuga brezkra flugfyrirtækja á íslandi.
Héðan á Frank margar góðar minningar — þrátt fyrir eitt
óafstýranlegt slys — og honum hefur tvisvar verið boðið
hingað til að minnast flugsins á Islandi. Síðara skiptið var
í fyrra, þegar liann kom ásamt konu sinni í boði Loftleiða.
Frank hefur beðið mig að færa öllum hjartanlegustu kveðj-
ur og þakklæti fyrir góðar viðtökur.
Af því tilefni, sem í uppliafi greinir, vil ég óska Frank
Fredricksyni og konu hans allrar gæfu í framtíðinni. 0§
ekki efast ég um, að sömu ósk senda fjölmargir aðrir Is-
lendingar með þökkum fyrir framlag Franks til íslenzkrar
flugsögu.
Arngrímur Sigurðsson.
A heimsstyrjaldarárunum síðari var Frank foringi við einn
af flugskólum kanadiska flughersins.
12. júlí 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9