Lesbók Morgunblaðsins - 12.07.1970, Blaðsíða 5

matinn. „Þetta er indæll kaví-
ar,“ sagði hún.
„Já,“ svaraði hann. „Hvarbú
ið þið í bænum?“ spurði hann
upp á von og óvon.
Hún leit á hann sem snöggv-
ast. „Við Sæviðarsund,‘“ sagði
hún. „Þar er svo indælt.“
Hávaxinn ljóshærður maður
með gullspangargleraugu kom
tál þeirra mieð disk í heaidinni
og settiist við hlið konuimnar.
„Alfneð á Mó(hæðium,“ hafði
hann sagt, þegar hann kynnti
sig. Geir mundi nafnið aldrei
þessu vant.
„Þetta er maðurinn minn,“
sagði konan og brosti, leit á þá
á víxl og bœitti við: „Geir, son-
ur Jóhannesar."
„Líkur föður sínum,“ sagði
Alfreð á báðum áttum. Hann
kom sér fyrir við borðið, setti
glasið frá sér og sagði léttilega:
„Hvort er þú bítill, byltingar-
maður eða dýrkandi klassískra
verka?“
Geir saup á glasinu og sagði:
„Sín ögnin af hverju, held ég
— ölvaður er ég bítill, ástfang-
inn er ég byltingarmaður, ann
ars er ég bara eins og hvert
annað sálarlaust kjötstykki.“
„Þú ert þó ekki ástfanginn?“
spurði konan og draumsæ dýpt
kom í augu hennar.
„Nei,“ svaraði Geir ogfékk
bakþanka.
„Á þínum aldri var ég ást-
fanginn,“ sagði Alfreð á Mó-
hæðum. Konan leit á hann sam-
þykkjandi. „Ekki af þér, góða,“
hélt hann áfram, „heldur af líf-
inu sjálfu.“ Þá hafði hver stund
vissa dýpt, vissa þyngd. Allt
var baðað litum og andlegheit-
um. Hver atburður hafði sinn
viisisia ilm. Þá var allt eitt og
samræmt, í stað þess að nú er
þ'aið siaxað niður í huigtöik: Líf,
ást, fólk, kerfi, og hver veit
hvað, eins og niðursneitt
bjúga.“
„Maðurinn minn er skáld,“
sagði konan, „hann yrkir sko
ljóð.“
„Mikið tyggur maðurinn mat
inn sinn vel,“ hugsaði Geir.
Upphátt sagði hann við Alfreð:
„Er ekki langt síðan? Þessi til-
finning yfirgaf mig strax með-
an ég var barn.“
Þau þöigðiu oig borðulðu, svo
spurði skáldið: „Eruð þið með
hraðbát?"
„Já, svaraði Geir. „Tuttugu
og fimm hestafla vél, skot-
kerra.“
„Þið getið ekki oft notað
hann,“ sagði konan, „það er
svo kalt, meina ég.“
Maðurinn sagði: „Við höfum
verið að hugsa um að fá okkur
bát. Það er bara aldrei lygn
sjór við Elliðavoginn. — Enda
stórhættulegt," botnaði hann og
einbeitti sér að matnum.
Konan leit glettnislega á Geir
og spurði: „Eigum við að fá
okkur meira?“
Eftir matinn skipti hann um
plötu á fóninum. Þjónustustúlk
an gekk á milli með veitingar,
og hann fékk sér Haig‘s óbland
að á klaka. Svo gekk hann um.
„Ég vana ykikiur við,“ saigði
kúluvembdur undirhökumaður
með stóran vindil, „ef ég fæ mér
einn í viðbót, þá fer ég ekki
fyrir fimm.“ Hann sveiflaði
veikbyggðum fótunum í óvissu,
læsti svo búttuðum fingrum um
viskíglas, sem haldið var að
honum.
Langleitur hvassbrýnn mað-
ur með sterklega höku, sem
meir hreyfðist fram og aftur en
upp og niður, þegar hann tal-
aði, stóð teinréttur fyrir fram-
an digra manninn gráhærða,
sem niefndur var Bingdr. Ef
þessu heldur áfram,“ sagði
hann, „kommúnismi heldur
áfram að stefna til hægri og
kapítalismi til vinstri og úr
verður samsuðustefna, en kapí-
talismi felur í sér útskúfun
frumleikans, í fyrsta lagi með
persónumótun skólakerfisins, í
öðru lagi .með starfssérhæf-
ingu, í þriðja lagi með fram-
lieiðmidýrikum, 'þá útskúfum, siemn
kommúnismi hefur opinberlega
á stefnuskrá sinni; þá leyfi ég
mér að spyrjia: „Hver á þá að
vera frumlegur?“
„Það er satt,“ svaraði Birgir,
„ólík sjónarmið í heimsmálum
eru jafn nauðsynleg og í innan
ríkismálum.“
„Þegar ég var lítill,“ sagði
grannur feimnislegur maður með
barnsaugu, „þá hélt ég, að kóng
ar og drottninigar, hérrnia, þyrftu
aldrei að bregða sér afsíðis, ha,
ha, ha.“
Talið féll niður sem snöggv-
ast, og fólk leit efins á hann.
Hann litaðist um hræðslufullur
og sagði: „Krakkar halda nú
svo margt.“
„Já,“ sagði fólkið.
„Hugsaðu þér,“ sagði kona í
hópnum með sjöfalda hálsfesti
úr hvítum steinum og brosið
hvarf ekki af andliti hennar
meðan hún talaði, „að klína
svona fígúruverki á loftið í þess
ari gömlu sönghöli; óperan er
sko stórkostlegt arkitektúriskt
furðuverk, en guð í hæðum. —
Nútímialist er náittúruleiga ágæt
sem slík, en verk þessa Rao-
ults. —•“
„Cigalls," sagði þreytulegur
maður við hlið hennar.
„Cigalls,“ hann er náttúrlega
mikill listamaður. —“
„Kannist þið við verk hans?“
spurði þreytulegi maðurinn.
„Ohjá,“ sagði horuð kona með
upplyft amdlit oig þurrt hörgult
hár. Þegar hún talaði, kom þétt-
riðið net af hrukkum í ljós á
andliti hennar. „Við sáum nokkr
ar vestanhafs um daginn.“
„Hann þræðir mörkin milli
fegurðar og ógnar, málar þjóð-
sagnaverur og gæðir þær
mennskri hlýju,“ sagði þreytu-
legi maðurinn.
„Ójá,“ sagði konan, hann er
svo andlegur. Like something
out of a dream.“
Nokkrir gestanna voru gengn
ir út á veröndina. Geir fór út
til þeirra. Himinninn var al-
stinnidiur. Þjóinustusitúlkain kom
til hans og hvíslaði að honum,
að félaigar hans væru kommir
og biðu í herbergi hans. Haf-
aldan svarraði við mölina spöl-
kom fyrir neðan. Grá birta
lýsti upp austurloftið.
Beinvaxni maðurinn hvass-
brýndi var orðinn ölvaður, og
sterk rödd hans drundi í kyrrð
inni. Hann var að tala við smá-
vaxinn búlduleitan mann og
sagði: ,, . . . menn, sem viðhalda
auði sínum án annarrar fyrir-
hafnar en þeirrar, sem fylgir
því að taka á móti aðsendum
ávísunum. Þeir hafa umboð fyr-
ir nautnavörur, sem rikið hefur
einkasölurétt á. Þeir fá prósent
ur af söluágóða þess. En ríkið
er fólkið. Ágóði ríkisins er
ágóði fólksins. Þessum mönnum,
sem sumir eru úrkynjaðir kyn-
svallarar, er leyft að láta renna
í eigin vasa hluta þeirrar upp-
hæðar, sem landsmenn eyða í
nautnalyf. Er þetta ekki að
margfalda eymdina með sjálfri
sér? Ég höfða til dómgreindar
þinnar og spyr: Hvernig stend-
ur á því, að slíkar blóðsugur
eru látnar liggja óáreittar á
þjóðfélagsskrokknum? Er ekki
blóðtaka nautnalyfjanna nóg?
Þarf að bæta slíkum sogrönum
ofan á? Þú sesttír að geita sivarað
þessu. Það er ekki lengra síðan
en í gær, að ég sá sígarettu-
auglýsingu frá þér í blaðinu.
Ég skal segja þér ástæðuna:
Það er af því, að við erum öll
að staðaldri drukkin af kokteil,
sem gerður er af heimsku og
hugleysi.“
„Bravó, bravó,“ hrópaði smá-
Franmh. á blis. 13
í*uríður Guðmundsdóttir
LJÓÐ
Hægt dregur dagurinn andann
það dimmir bráðum.
Hver situr við vefinn
— velur þér myndir
og vefur úr marglitum þráðum
minningar daganna
eins og myndskreytt tjald
milli þín
og þess sem var
milli þín
og lítils barns
sem brosti og lék sér
einn liðinn dag.
Hægt dregur dagurinn andann
það dimmir bráðum.
12. júlá 1070
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5