Lesbók Morgunblaðsins - 24.09.1967, Blaðsíða 5

— Eitthvað er þarna til hægri. Á
gólfinu. Það er svo langt til hlíðar.
Kannske poki. Eða kassi. (Þögn) Nú
kemur hann í ljós. Eg held hann sé að
lagfæra lakið.
(Þögn)
— Hvað svo?
— Nú hverfur hann aftur bakvið.
— Hvað getur verið þarna bakvið?
Sérðu það ekki í speglinum?
— Nei. (Þögn) Nú kastaði hann morg-
unsloppnum sínum á borðið. (Þögn)
Hann gengur með skaftpott aS hand-
lauginni. (Þögn) Hann fyllir hann af
vatni. (Þögn) Nú snýr hann til baka
að rúminu.
—- Sprittlampi. (Þögn) Hvers vegna
fór hann úr morgunsloppnum? (Þögn)
Hann ætlar árei'ðanlega að þvo sér.
— Nú kemur hann aftur og sezt nið-
ur með bókina í höndunum. Hann opnar
hana. Horfir á póstkortið. Stendur upp.
Tekur bókina. Fer og leggur hana á
skápinn. (Þögn) Hann styður lófanum
að vinstri kinninni. (Þögn) Hann dregur
út neðstu skúffuna. Hann tekur upp
sokka. Horfir á þá. Þeir hljóta að vera
götóttir. Hann lsetur þá aftur í skúff-
una. Tekur upp annað par. Horfir á það.
Það eru. líka garmar. Hann tekur upp
enn eina. Hvítröndótta. Hann skoðar þá.
Hann heldur sokkunum upp með vöng-
unum og horfir í spegilinn. Hann lætur
þá aftur í skúffuna. (Þögn) Og ennþá
tekur hann upp sokka. Svarta. Hann ber
þá á ýmsa vegu upp að andlitinu.
— Þefar hann af þeim?
— Nei, hann skoðar þá.
— Hvað er á skápnum?
— Bókin. Gyllt klukka. Kertastjaki.
Litið dýr.
— Lifandi?
— Einhvers konar smáhundur úr ...
gúmmí, held ég. (Þögn) Nú hvarf hann
aftur bakvið rúmi’ð.
— Engin hreyfing ennþá hins vegar
götwnnar?
— Nei. (Þögn) Hann kemur aftur.
Með bolla. Það rýkur úr honum. Hann
sezt. Hann reynir að drekka úr bollan-
um. Það er of heitt. Hann setur bollann
frá sér. Lítur snöggvast á kortið. Styður
olnbogunum á borðið. Hylur andlitið
í höndunum.
(Lengri þögn)
— Hvað svo?
— Ég veit ekki ... (Þögn) Ég held
hann gráti. Hann hristist. Snökt.. Já,
hann grætur. (Lengri þögn) Hann leitar
að einhverju í sloppnum. Vasaklútnum.
Hann snýtir sér. (Þögn) Hann tekur
bollann. Drekkur hægt. Hann er mjög
rauðeygður. (Þögn) Þáð er hreyfing
hins vegar götunnar. Einhver hefur
dregið frá glugganum.
— Er það sami handleggurinn og áð-
an?
— Það gat ég ekki séð. (Þögn) Hann
heldur áfram að drekka í smásopum.
(Þögn) Hann setur bollann frá sér.
Stendur upp. Skoðar skyrtuna, sem
hangir yfir stólbakið. Lyftir henni upp.
Hún hlýtur að hafa kuðlazt, þegar hann
lagðist upp að henni. Hann kastar henni
á gólfið. (Þögn) Hann tekur hana upp.
Lætur hana í töskuna. Gengur að skápn-
um. Dregur út efstu skúffuna. Tekur
upp bláa skyrtu. Hengir hana yfir stól-
bakið. Gengur að ferðatöskunni. Hann
styður hönd undir hægri vanga. (Þögn)
Hann horfir út um gluggann. (Þögn)
Hann klórar sér á maganum. Hann tek-
ur skyrtuna, sem liggur í töskunni. Fer
og leggur hana á skápinn. Skoðar kort-
ið. Snýr aftur að töskunni. (Þögn) Tek-
ur upp pappírana. Jú, það er mappa.
Þykk mappa. (Þögn) Hann fer og legg-
ur hana .. . á borðið. Hann lítur í átt-
ina að rúminu. Hann gengur þangað.
Ég sé hann ekki lengur. (Þögn) Nú kast-
aði hann handklæði í spegilínn. Litli
hundurinn féll um koll. (Þögn) Nú
kom hann allt í einu æðandi. Hann tek-
ur kortið. Skoðar það. Hann kyssir það.
— Hvenær fékk hann það?
— 1 gær eða fyrradag eða ennþá fyrr.
— Var hann ekki inni?
— Hann gengur um gólf og nuddar
hársvörðinn.
(Þögn)
— Hvers konar bók er hann með?
Geturðu ekki séð það?
— Hún er gul. Ég sé ekkert annað.
— Og póstkortið?
— Það er blátt. Landslag, ímynda ég
mér.
— Hvar er hann?
— Rétt hjá rúminu. (Þögn) Hins veg-
ar við E*tmið. Nú sé ég hann ekki leng-
ur. (Þögn) Það er hreyfing hins vegar
við götuna. Handleggur. Einhver, sem
opnar gluggann. Sem tekur niður bux-
urnar, sokkana og skyrtuna. Og lokar
síðan glugganum.
— Hver var það?
— Handleggur.
— Hvað sérðu til hægri við gluggann?
— Þakskeggið.
— Nei, til: hægri í herberginu.
— Stól með opinni ferðatösku.
— Hvers konar ferðatösku?
— Úr brúnu leðri.
— Stór?
— í meðallági1.
— Sérðu, hvað er í henni?
(Þögn)
— Það líta út fyrir að vera pappírar
. . . já, eins konar skjalamappa. Og svört
jakkaermi.
— Ei' nokkur miði á töskunni?
— Já.
— Hvers konar?
— Hann er svo lítill, að ég sé það
ekki. Hótelmiði.
— Sést aðeins ein taska?

HLJOÐSKRAF
— Hann hlýtur að hafa fundið það,
þegar hann kom heim. (Þögn) Hann
lætur það í bókina. (Þögn) Hann styð-
ur hönd undir vinstri vanga. (Þögn)
Hann gengur að handlauginni. Skolar
andlitið með vatni. Tekur túpu. Smyr
kjálkana. Hann ætlar að raka sig.
— Hvers vegna fór hann burt? (Þögn)
Áreiðanlega hefur hann haft þessa tösku
með sér? (Þögn) Geturðu alls ekki séð
neitt á miðanum?
— Nei.
— Hvers vegna lét hann ekki systur-
dóttur sína vita?
— Hún veit það ekki. Hún heldur, að
hann hafi átt einhver viðskiptaerindi,
— Hvers konar viðskiptaerindi?
— Kannske lögfræðileg. (Þögn) Nú
hvarf hann aftur bakvið rúmið. (Þögn)
Nú kom hann til baka með skaftpottinn.
Hellir vatni í þvottaskálina. Það rýkur
enn af því. Hann leitar að einhverju.
(Þögn) Hann gengur að töskunni. Leitar
í henni. Rakáhaldaveski. Hann snýr aft-
ur að þvottafatinu. Tekur rakhnífinn úr
veskinu.
— Ætlar hann aftur í ferðalag?
— Já, svo heldur systurdóttirin.
— Hefur hún enga hugmynd um
ferðalög hans?
— Hún segist ekkert vita.
— Hvernig veit hún, að hann ætlar
að fara aftur?
— Þannig gekk það síðast. Og þar
áður.
— Hvenær?
— Hann er á sífelldum ferðalögum
fram og til baka.
— Veit hún ekkert um póstkortið?
— Ég hefi ekki spurt hana.
— Og mappan?
— Hún liggur ennþá á borðinu,
— Hvað skyldi vera í henni?
— Pappírar.
— Hvers konar pappírar?
— Hann fer aftur að töskunni. Leitar
í henni. (Þögn) Gengur að skálinni á ný.
— Hvers konar pappírar? (Þögn) Og
systurdóttirin?
— Systurdóttirin? Hvað áttu við? Nú
fer hann að skápnum. Tekur litla hund-
inn upp. Lætur hann aftur á skápinn.
Snýr aftur að þvottaskálinni.
— Er hann ekki búinn að raka sig?
— Ekki ennþá. (Þögn) Það er poki,
sem stendur hjá töskunni. (Þögn) Það
er stór sprunga í múrvegginn undir
glugganum.
— Hefur systurdóttirin komið hér, síð-
an hann flutti hingað?
— Það var hún, sem setti upp glugga-
tjöldin. Skær blóm á gráum grunni.
(Þögn) Svona já, nú skolar hann sáp-
una af andlitinu. (Þögn) Nú tæmir hann
skálina. Þvær hana með hendinni. Hann
tekur flösku. Baðar andlitið með rak-
vatni. (Þögn) Burstar hárið. (Lengri
þögn) Snýr að borðinu. Skoðar möpp-
una. Sezt. Opnar möppuna. Setur upp
gleraugun. Styður olnbogunum á borð-
ið. Og les.
— Hvers vegna flutti hann?
— Það veit ég ekki. (Þögn) Einhver
hreyfing hins vegar götunnar. Handlegg-
urinn kemur í ljós innan við glugga-
tjöldin. Opnar gluggann. Hengir vasa-
kiút á snúruna. (Þögn) Nú hefur hann
dregið frá glugganum. Það er karlmaður.
Með yfirskegg. Hann horfir út um
gluggann,
— Horfir hann hingað?
— Nei. Niður á götuna. Hann hallar
sér út yfir gluggakistuna. Hann er í
hvítri skyrtu með slaufu. XJm fertugt.
Kannske fimmtugt. Kannske þrítugt.
— Horfir hann hingað?
— Hann beinir athyglinni að ein-
hverju niðri á götunni.
— Býr systurdóttir hans ennþá í vill-
unni? Hefur hann selt hana?
— Nei. Hún er þar enn. Hún segist
ræsta.
— Og systursonurinn?
— Hann er löngu hættur að sjást.
— Það er sagt, að hann hafi komið
nýléga.
Framhald á bls; 11
24. septemher 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5