Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1965, Blaðsíða 10

Ætia aiiirað ganga ntenn iaveginn?
Aff loknum dansleik í Lídó hópast ungir aðdáendur umliverfis piltana í Tempó — og þá
dugar ekki annaff en aff draga fram blýantinn! Pilturinn, sem er að gefa eiginhandaráritun
sína á handarbak stúlkunnar, heitir Páll Valgeirsson, en hann slær trumburnar meff hljóm-
sveitinni. Inn á milli sér á bítlakoll Daviffs Jóhannessonar, gítarleikara, en hann er mjög
áhugasamur um myndatökur, eins og myndin ber raunar meff sér.
Krökkunum í Álf-
heimahverfinu þóttu
það aldeilis tíðindi, þegar
þau komust að raun um það,
að „stóru strákarnir“ í Álf-
heimum voru farnir að spila
á alls konar hljóðfæri í bíl-
skúrnum hjá pabba hans
Halldórs. Það var spilað á
harmonikku og gítar, og ein
hver sagðist líka heyra í
irumbum. Það fylgdi sög-
unni, að söngkonan með
hljómsveitinni væri tví-
þurasystir hans Halldórs,
hún Fríða.
■ Þetta gerðist um það leyti,
þegar áliir - rauluðu Þór.smer'k-
úrijóð, og auðvitað söng Frí'ða
visurnar um hana Maríu full-
um hálsi, því að það var óhjá-
kvæmilega vinsæiasta lagið,
þegar- hljómsveitin kom fram
á skólaskemmtunum í Langr .
holtsskólanum, en þar voru þau
í 12 ára bekk. Kannski var
ein og ein nóta oíurlítið fölsk,
én enginn veitti því eftirtekt,
því að fátt meta skólakrak'k-
ar betur en það, þegar jaftíaldr-
ár þeirra taka sig saman um
' áð skemmta þeim.
En svo kom 'vorið, og um
k>ið og skólanum lauk, Leyst-
ist hljómsveitin upp. Hún hafði
þegar h.loti’ð fint nafn, en þetta
nafn lifir enn í dag: TEMPÓ.
Að vísu er hljómsveitin nú
ærið frábrugðin því, sem hún
var í fyrstu. Frfða litla er hætt
að syngja með, því að strák-
arnir sögðu, að steilpur ættu
ek'kert erindi í bítlahljómsveit.
Þeir eru nú fimm saman ag eru
orðnir 15 ára gamlir. Þeir
heita Haildór Kristinsson,
Guðni Jónsson, Páll Valgeirs-
son, Þorgeir Ástvaildhson og
Davíð Jóhannesson.
Þeir eru íimm
saman, 15 ára,
og skipa hljóm-
sveit, sem heitir\
TEMPÓ
* eir eru ekiki ýkja háir
í loftinu, en’ méltæikið segir
„margur er knár, þótt hahn sé
smár“, og þaö eru sannarlega
orð að sönnu hvað snertir pilt-
ana í Tempó. Sýnu lægstur í
lofti er hann Guðni litli, vinur
okkar, en stærðanmunurinn
verður þó ekki svo tiltakan-
lega mikill, þegar hann er kom
inn á háhæluðu bítlaskóna sína.
Auðvitáð fylgjast þeir með tízk
unni, stráikarnir í Tempó, oig éitt
sinn gengu þeir ailjr fiimm inn
í skóhúð og keyptu sér minnsta
númer af bítlaskóm. Annars
eru það en.gar ýkjur, þegar við
segjum, að engir hljómsveitar-
strákar eru eins vel og snyrti-
lega fataðir og stráikarnir í
Tempó. Ef Halldór tekur til
dærnis upp á þyí áð kaupa sér
einhverja ákvaðna. tegund af
skyrtu, ..er alveg öruggt,i að
daginn eftir eru hipir félagar
hans í hljómsveitinni .köimnir í
sam.s konar flík! En þetta. voru
nú bara ath'U'gas'emdir í léttum
dúr.
mt að var óneitanlega lang-
ur vegur úr bílsikúrnum við
Álfheima fimm og upp á sviðið
í Austui'bæj arbíói, þar sem pilt-
arnir komu fram á tónleikum
áiSamt „The Swinginig Blue Je-
ans“. .Þagar augiýst . var, að
„ein.hver Mjómsveit, sem héti
Temþó“, aétti að ko-ma fram,
hristu úngir bitiá'unnendur höf-
uðið og spurðu sjálfa sig, hvaða
hóla það væri nú, Bn svipur-
inn breyttist, þegar litlu menn-
irnir komu fram. • Sumir sögðu
jafnvel, að þeir hefðu verið
M
mikilu betri en þessir ensku
bítlar!
Svo kom mynd af þeim í
blöðunum, þar sem þeir voru
í einikennisbúninginuim, rauðu
og svartröndóttu peysunum sín
um, og þá var ekki að söikum
að spyrja. Tem.pó-peysurnar
runnu út eins og heitar lum'm-
ur. Prjónavélarnar höfðu vart
undan a!ð búa tiil Tempó-peysur
handa ungu dömunum. Nú
hafði frægðarsóil strákanna í
bilskúrnum í Álifheimunum
aldei'lis hækkað á lofti.
eir urðu sér úti um ný
hiljóðfæri: rafmagnsgítara og
raifmagnsorgeil. Alltaf varð há-
vaðinn meiri og meiri, en vin-
sældirnar jukust að sama skapi.
Þeir ko-mu fram í útvarpsþætt-
inum „Með ungu fóil'ki“ og þeir
lók.u nokkur lög fyrir „Lög
un.ga fól'ksin.s“. Nú er svo kom-
ið, að hljómsveitin þeirra er
ein hin vinsælasta og eftirsótt-
asta meðal yngri kynslóðarinn-
ar. Þeir leika nú í Lídó, þeim
gilæsiJega samkomusta'ð, þar
se-m unga fól'kið kemur saman
tiil þess að hdusta — og dansa.
Músi'kkin þeirra fyllir hinn
stóra sal — og vel það — flest
kvöld.
I haust ætla þeir að hætta
h'ljóð'færaleiknum. — Skólinn
ka-llar. Þeir ætla í landsprófs-
dieild, og þá er skiljan-lega ekki
nokkur tími til að sinna öðru
en náminu. En hver veit nema
síðar meir verði kallað á þá
tiil að spila á dansibölllum í
Menntaskólanum? Það er aldrei
að vita!
Þessi glókollur heitir Guffni Jónsson. Hann er gítarleikari í
hljómsveitinni, eins og sjá má..
HAGALAGÐAR
Sumarvonir, sólskinstrú
Sumarið 1&14 var Þorsteinn Erlings
son gestur í Hruna. Þegar hann fór,
leysti sr. Kjartan skáldið út með eítir-
farandi erindum:
Af vizku, kærleik, von og trú
ég veit mig oft svo nauðasnauðan.
Vikan þessi varð mér drjúg
að viða í þetta sultarbú.
Okkar á milli er einhver brú,.
sem endist, spái ég, fram í rauðan
dauðann.
Mér fannst mig vanta björg í bú
og blómin kala, sem ég reyni að yija.
Til mín erindi áttir þú:
Ailt er í blóma hjá mér nú.
Sumarvonir, sólskinstrú
sendirðu öllum er þig vilja skilja.
(N. Kbl. 1915).
LEIÐRÉTTING
í Kvæðinu „Hestamaðurinn og
bílstjórinn" eftir Magnús Guðbrands-
son, sem birtist í síðustu Lesbók,
varð smábrengl. Var þetta í upphaf-
inu, og verður það því endurprentað
hér:
Á hinunv voða vonda
vegi til Hafnarfjarðar,
hvergi í víðri veröld
vita menn ekið hraðar
Á sólríkum sunnudegi
seinni partinn í vetur
skeði ein sorgarsaga
sem nú skal færð í letur.
' 27. tibl. 1965
10 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS