Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1962, Blaðsíða 3

HOLLENZKI
H°
follenzka briggskipið Alk-
maar hélt frá Java hlaðið
kryddvörum og öðrum dýrindis varn-
ingi.
Það lagði að landi í Southampton, og
hásetarnir fengu landgönguleyfi.
Einn þeirra, Hindrijk Wersteeg, steig
& land með apa á hægri öxlinni, páfa-
gauk á þeirri vinstri og indverskan
klæðisstranga um hálsinn, sem hann
hafði í hyggju að selja á staðnum,
ásamt dýrunum.
Þetta var seint á útmánuðum, og
birtu brá snemma. Hindrijk Wersteeg
etikaði löngum skerfum eftir rökkvuð-
um götunum, sem voru ógreinilegar í
jnöttu skini gasljósanna. Hann hugsaði
lim væntanlega heimkomu sína til
Amsterdam, um móður sína, sem hann
hafði ekki séð í þrjú ár, og unnustu
sína, sem sat og beið hans í Moniken-
dam. Hann velti fyrir sér, hve mikla
peninga hatm ætti að fá fyrir dýrin og
dúkana og leitaði að búð, þar sem hann
gæti selt þessar Austurlanda-vörur.
í Above Bar Street rakst hann á
rnjög vel búinn mann, sem spurði hann,
hvort hann væri að leita að kaupanda
að páfagauknum.
— Ég vildi gjarnan kaupa hann,
sagði hann. Ég er einbúi og þarfnast
einhvers, sem talar til mín, án þess ég
þurfi að svara.
Hindrijk Wersteeg var eins og flestir
hollenzkir sjómenn vel heima í enskri
tungu. Hann setti upp verð, sem ókunn
Ugi maðurinn virtist fallast á.
— Fylgið mér, sagði hann. Ég bý all-
langt héðan. Þér verðið sjálfir að setja
páfagaukinn í búr, sem ég á heima hjá
mér. Jafnframt getið
þér sýnt mér dúkana Eftir
Þögn ókunnuga mannsins og lífvana
húsið var dálítið ógnvekjandi. En Hind-
rijk minnti sjálfan sig á, að ókunnugi
maðurinn væri einbúi. Hann er bara
sérvitringur, hugsaði hann; og þar sem
H”
yðt ir; ef til vill rekst ég
á eitthvað, sem mér
fellur í geð.
Undrandi á þessari
ovæntu för, fylgdist Hindrijk Wersteeg
með ókunnuga manninum. í von um að
geta einnig selt honum apann, lofsöng
hann á leiðinni verðmæta eiginleika
þessa dýrs, sem hann fullyrti að væri
af mjög sjaldgæfu kyni, eitt þeirr'a sem
þyldi enskt loftslag hvað bezt og sýndi
eiganda sínum mesta hollustu.
En hann þagnaði brátt. Það var
greinilegt, að hann talaði fyrir daufum
eyrum, því ókunnugi maðurinn svaraði
ekki og virtist ekki einu sinni hlusta
á það, sem hann sagði.
Þeir gengu samsíða í þögn,
sem var aðeins rofin af
dýrunum, sem söknuðu hitabeltisskóga
heimalands síns; apinn, sem myrkrið
vakti óróa, gaf öðru hverju frá sér lág-
vær hljóð, sem minntu á kjökur ung-
barns, og páfagaukurinn baðaði út
vængjunum.
Eftir nær einnar stundar göngu,
sagði ókunnugi maðurinn skyndilega:
— Nú erum við bráðum komnir.
Þeir voru komnir út fyrir bæinn.
Beggja vegna vegarins voru trjágarð-
ar, sem svipaði til skemmtigarða, á bak
við há gerði; öðru hverju glitti í upp-
ljómaða glugga milli trjánna, og með
jöfnu bili heyrðist í fjarska ömurlegt
gaul í þokulúðri einhvers staðar úti á
hafi.
Ókunnugi maðurinn staðnæmdist við
læst hlið, dró lyklakippu upp úr vasa
sínum og opnaði hliðið, sem hann læsti
umsvifalaust aftur, þegar Hindrijk var
kominn inn fyrir.
Hásetinn varð mjög hrifinn. Skraut-
legt lystihús, þar sem gluggahlífar
birgðu hverja Ijósglætu, birtist augum
hans í rökkri trjágarðsins
G. APOLLINAIRE
hollenzkur háseti gat tæpast álitinn
nægilega ríkur til þess að nokkur færi
að ginna hann með sér í því skyni að
ræna hann, skammaðist hann sín fyrir
að hafa sem snöggvast fundið til ótta.
— Verið þér svo vænir að lýsa mér,
ef þér hafið eldspýtur,
sagði ókunnugi maður-
inn og stakk lyklinum
í útidyraskrána.
Hindrijk hlýddi, og
þegar þeir höfðu stigið
inn fyrir náði ókunnugi maðurinn í
lampa, sem brátt lýsti upp smekklega
búinn viðhafnarsal.
Hindrijk Wersteeg var orðinn alveg
rólegur. Hann var strax farinn að næra
með sér ofurlitla von um að hinn dul-
arfulli förunautur hans mi/ndi kaupa
megnið af dúkunum hans.
Ókunnugi maðurinn hafði Iátið hann
einan um stund en kom nú aftur með
fuglabúr.
Síðan lokaði hann hræddan fuglinn
inni í búrinu og bað hásetann að taka
lampann og ganga inn í herbergið við
hliðina, þar sem hann myndi finna
borð, sem hann gæti breitt dúkana
sína á.
Hindrijk Wersteeg hlýddi. Hann var
ekki fyrr kominn inn í herbergið, sem
honum hafði verið vísað til, en hann
heyrði hurðinni skellt að baki sér og
lyklinum snúið í skránni. Hann var
fangi.
Agndofa lagði hann lampann frá sér
á borðið og bjó sig undir að kasta sér
á hurðina til þess að sprengja hana
upp. Enn mannsraust stöðvaði hann:
— Eitt skerf í viðbót og þú ert dauð-
ans matur!
Hindrijk leit upp og horfði inn í
byssuhlaup, sem beint var að honum
gegnum glugga undir loftinu, en hon-
um hafði hann ekki veitt athygli áður.
Hann stóð óttasleginn kyrr í sömu
sporum.
Það var tilgangslaust að ætla
að veita mótspyrnu: við
þessar aðstæður gat hann engin not
haft af sjómannshnífnum sínum, og
byssa hefði ekki einu sinni hjálpað
honum. Ókunnugi maðurinn, hvers
miskunn hann var ofurseldur, var í
skjóli hinum megin veggjarins og stakk
bara hendinni með skammbyssunni út
um gluggann, sem hann gat fylgzt með
hreyfingum hásetans í gegnum.
— Taktu nú vel
eftir og gerðu það,
sem ég segi þér,
sagði ókunnugi mað-
urinn. — Þú f æ r ð
þ í n laun fyrir þá
þjónustu, s e m þú
veittir mér, en þú
á 11 einskis ar#iars
úrkosta en að afiýða
umhugsunarlaust,
annars skýt ég þig
niður eins og hund.
Dragðu út skúffuna
í borðinu.... Þar
finnurðu skamm-
byssu, sexskota, sem
er hlaðin fimm skot
Taktu hana.
öllenzki háset-
inn hlýddi,
nærri því án þ e s s
að vita hvað hann
gerði. Apinn á öxl
hans gaf frá sér lág-
vær hræðsluhljóð og
allur líkami hans
skalf. Ókunnugi ma?
rinn hélt áfram:
— Þú sérð fyrirhengið við vegginn
fjarst í herberginu. Dragðu það til
hliðar.
Hindrijk dró fyrirhengið til hliðar og
í ljós kom lokrekkja, sem ung kona lá
í, bundin á höndum og fótum, með
munnkefli, og augun full örvæntingar.
— Leystu þessa konu, sagði ókunn-
ugi maðurinn, og taktu munnkeflið.
Strax og skipunin hafði verið fram-
kvæmd, lét unga konan, sem var fög-
ur eins og sólin, fallast á kné fyrir
framan gluggann og hrópaði:
— Þú hefur svikið mig, Harry. Þú
hefur ginnt mig hingað til þess að
myrða mig. Þú fékkst mig til að trúa
því, að þú hefðir tekið þetta hús á
leigu til þess að halda upp á sættir
okkar, og ég hélt, að mér hefði tekizt
a ð sannfæra þig,
legt.... Og nú kemur að þér, sjómal£> 1
ur. Ef þú hefur ekki skotið kúlu 1 j
gegnum höfuðið á þessari konu, áðar
en ég hef talið upp að tíu, muntu liggja
dauður við fætur hennar. Einn, tveir,
þrír.... '.{
Og áður en ókunnugi maðurinn hafði
talið upp að fjórum, hafði Hindrijk,
sem var utan við sig af skelfingu, beint
skammbyssunni að krjúpandi konunni,
sem hafði ekki af honum augun, og
hleypt af. Hún féll á airdlitið í gólfið.
Kúlan hafði hæft hana í ennið. Á
næsta andartaki fékk hásetinn skot í
hægra gagnaugað frá glugganum. Hann
féll á grúfu yfir borðið, og apinn rak
upp hræðsluöskur og faldi sig í sjó-
mannsblússunni hans.
N'
og þú hefðir loks-
ins s é ð a ð grun-
semdir þínar væru
ekki á rökum reist
ar! Harry.. Harry,
ég er saklaus!
— Ég trú þér
ekki, sagði ókunn-
ugi maðurinn þurr-
lega.
— Harry, ég er
saklaus! hrópaði
unga konan aftur
hálfkæfðri röddu.
— Þetta eru síð-
ustu o r ð þín, é g
legg þau vandlega
á minnið. Ég á eft-
ir að h e y r a þau
h 1 j ó m a í eyrum
mér alla ævi.
R ö d d ókunnuga
mannsins skalf lít-
ils háttar, en hann
náði strax v a 1 d i
yfir sér aftur.
— Ég elska þ i g
nefnilega ennþá. Ef
ég gerði það ekki,
myndi é g sjálfur
deyða þig. En af
því é g elska þ i g,
er mér það ómögu-
Tæsta dag heyrðu vegfar-
endur einkennileg hljóð
frá lystihúsi í útjaðri Southampton;
þeir kölluðu á lögregluna, sem kom
þegar á vettvang og braut dyrnar upp.
Þeir fundu líkin af ungu konunni og
hásetanum.
Skyndilega skreið apinn undan blússu
húsbónda síns og rauk á einn af lög-
regluþjónunum. Hann gerði þá alla svo
' ótttaslegna, að þeir hörfuðu imdan og
voguðu sér ekki að nálgast aftur, fyrr
en þeir höfðu gert dýrið skaðlaust með
nokkrum velhæfðum skammbyssuskot-
um. —
Réttvísin lét málið til sin taka. Það
lá beinast við, að hásetinn hefði myrt
ungu konuna og síðan framið sjálfs-
morð. Hvemig þessi sorgarleikur fór
að öðru leyti fram, var þó stöðugt ráð-
gáta. Það reyndist auðvelt að upplýsa
af liverjum líkin bæðu voru, en eng-
inn skildi í því, hvers vegna lafði
Finngal, eiginkona ensks lávarðar, hafði
verið stödd í afskekktu lystihúsi,
ásamt sjómanni sem steig sama kvöld
á land í Southampton.
Finngal lávarður kom strax frá
Lundúnum til staðarins. Hann dýrkaði
konu sína, og sorg hans og kvöl var
átakanleg. Eins og öllum öðrum, var
honum óskiljanlegt, hvernig þetta hefði
borið að.
Eftir atburð þennan hefur hann dreg-
ið sig út úr heiminiun. Hann eyðir ævi
dögunum í stórhýsi sínu í Kesington,
án annars félagsskapar en daufdumbs
einkaþjóns og páfagauks, sem hrópar
án afláts sömu setninguna:
— Harry, ég er saklaus!
Hannes Pétursson
Með næfurlestinni
Evrópsk nótt
unikringir mig og streymir
djúpt inn í huga minn;
hafsjór af myrkri.
Ég ]>ýt inn í fjarskann.
Fölbleik áNaðra hönd
brýnd sigð í rofi,
rauð, voveiflega stjarna.
Langt þar til morgnar?
Myrkrið er kalt og þykkt.
Mig lengir í svölun hjartans,
hina Iifandi fegurð:
Bjölluklið hjarðar í skógi
og blómþungt tré,
dreymandi hús og jörðu
sein ég heyri um leið og ég sé.

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3