Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1961, Blaðsíða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
173
VESTASTA KRISTNA VÍGIÐ I EVRÓPU í FORNÖLD eru þessi grjótbyrgi
kólluð. Þau eru á eynni Skellig, sem er við suðvesturströnd írlands. Eyarnar
eru annars tvær, Litla-Skellig og Stóra-Skellig. Á Litlu-Skellig er stór súlu-
byggð, er líklega gengur næst súlubyggðinni í Eldey. Á Stóru-Skellig eru svo
þessi grjótbyrgi. Þetta voru búðir munka (papa) sem leituðu sér friðar í ein-
angruninni þarna. Byrgin eru hlaðin úr lausagrjóti upp í topp. Þannig voru
grjótbyrgin, sem kölluðust Kollabúðir í botni Þorskafjarðar, eftir því sem
sjónarvottar hafa lýst þeim. íslendingar hafa jafnað þessi merku mannvirki
við jörðu, en á Skellig standa grjótbyrgin enn og eru talandi vitni um að
þannig byggðu irskir munkar yfir sig.
fornu konungshöll. Eg kleif þang-
að upp. Þar eru rústir af kastala
og höfuðkirkju, og þar er sívalur
turn, einn af þeim fáu í írlandi
sem enn er með steinþaki. Mr.
Josep Minogue hefir verið leið-
sögumaður ferðamanna/þarna um
30 ára skeið. Nú var hann að elt-
ast við stráka, sem höfðu farið
upp á rústirnar og léku sér að því
að kasta smásteinum að ferða-
mönnum.
„Óþokkarnir ykkar!“ hrópaði
hann og sveiflaði staf sínum, „bíð-
ið þangað til eg næ í ykkur“.
í sama bili flaug steinn rétt
hjá honum, en hann skeytti því
engu og helt áfram að fræða
ferðamennina um Brján Boru sem
var konungur í Munster á 10. öld
og sat hér. Og svo sagði hann
þeim frá Gerald Kildare-jarli,
sem brenndi kirkjuna, og hafði sér
það til afsökunar á eftir, að hann
hefði haldið „að erkibiskupinn
væri þar inni“.
Svo fór Minogue með okkur til
Kormáks-kapellu, sem er hin
frægasta rómverska kirkjubygg-
ing í írlandi. Svo fór hann með
okkur upp í turn dómkirkjunnar
og benti okkur á skarð í fjalli í
norðri. Hann sagði að um það
væri sú þjóðsaga, að djöfullinn
hefði bitið stykki úr fjallinu.
„En hann tók munninn heldur
fullan“, sagði Minogue brosandi,
„svo hann varð að hrækja því út
úr sér á leiðinni heim — til Eng-
lands“. Það er nú einmitt Cashel-
klettur.
NÚ LÁ leið mín til Cork, sem
er næststærsta borgin í írlandi.
Þar eru 80.000 íbúar. Þar átti eg
tal við marga fjárplógsmenn, og
þeim kom öllum saman um að
mesta mein landsins væri hvað
það er hráefnasnautt. Það væri
ekki um annað að gera en veita
erlendu fjármagni inn í landið til
þess að draga úr atvinnuleysi. Nú
sem stendur leita margir Irar sér
atvinnu erlendis, Á hverju ári
fara um 40.000 karla og kvenna
af landi burt, aðallega til að leita
sér atvinnu. Síðan kartöfluupp-
skeran brást 1840 og hungursneyð
varð í landinu, hefir þjóðinni
fækkað úr 616 miljón niður í
tæpar 3 miljónir. Á þessum tíma
hafa sex miljónir íra flutzt til
frjóvsamari landa, einkum
Ástralíu og Ameríku.
En einn opinberan starfsmann
hitti eg, sem ekki var banginn.
Hann er í stjórn Ferðafélagsins,
og hann sagði að írar græddu
mest á ferðamönnum. Útflutning-
ur á kjöti nemur um 30 miljónum
Sterlingspunda á ári, en ferða-
menn bera 35 miljónir Sterlings-
punda inn í landið, og það eykst
með hverju ári sem líður. Lang-