Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1961, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
171
andstætt sem það er tízkutalinu,
utan kirkju og innan, en eigi að
síður mun það þó sannleikurinn.
Vonandi er að enginn þurfi að
vera lengi í því myrkri, en djarft
þætti mér að fortaka nokkuð þar
um. Náttúrlega er það ekki fyrir
mig eða þig að skipa mönnUm til
sætis fyrir handan, en finnst þér
það e&lilegast, lesari góður, að
hugsa þér þá menn sitja í him-
nesku ljósi, sem hér lifðu beinlín-
is djöfullega og spöruðu engin þau
níðingsverk er þeir megnuðu að
fremja? Þér koma eflaust einhver
alkunn nöfn í hug, en um þau
skulum við þegja.*
* Löngum er vitnað í fyrra Péturs-
bréf (3,19) því til sönnunar að kær-
leikur guðs nái einnig til framliðinna
manna, þeirra er illa breyttu hér.
Bæði gríski textinn og þá náttúrlega
þýðingarnar segja að í dánarheimi
hafi Jesús eftir dauða sinn prédikað
fyrir öndum slíkra manna, er þar
voru í fangelsi allt frá dögum Nóa.
En að því er ég bezt veit telja nú
guðfræðingar sæmilega öruggt (þeir
munu leiðrétta ef mér skeikar) að
skrifari hafi þarna af vangá fellt nið-
ur nafnið Enok sökum þess að
í þrem smáorðum næst á undan voru
sömu bókstafirnir (en ó kai). Engin
önnur „bók“ Nýja testamentisins veit
af þessu að segja. En 1. kap. Péturs-
bréfsins þykir sanna að höfundur
þess hafi þekkt Enoksbók, er segir
frá þessari för. Hún er ekki til á ís-
lenzku, en hana er að finna á ensku
í safnritinu „Apocrypha and Pseude-
pigrapha of the Old Testment" (Clar-
endon Press). í íslenzka textanum
ætti því að standa: „I andanum fór
Enok einnig“ o. s. frv. Rétt er að
geta þess, að Moffat tekur lagfæring-
una til greina í hinni frægu Biblíu-
þýðingu sinni, en hana lesa alltof fá-
ir hér á landi. Svo er einnig gert í
Biblíuþýðingu Chicago-háskóla. En
þó að Pétursbréfið kunni upphaflega
að hafa sagt annað en það gerir nú,
þá felast ekki þar í nein andmæli
gegn því, að kærleikur guðs taki
langt út yfir svið okkar jarðnesku
tilveru. Öll rök spíritistiskrar reynslu
Þú ert nýbúinn. að heyra lesn-
ar greinár Guðmundar Hannes-
sonar, og þú veizt að sá stjórn-
andi, sem þar er talað um, sagði
sig vera Konráð Gíslason, frænda
miðilsins, og aðstoðar-stjórnandi
var alltaf sagður vera Jónas Hall-
grímsson. Eg sé ekki minnstu á-
stæðu til að efa að þeir hafi sagt
rétt til sín. En sagðist ekki Konráð
eiga fullt í fangi að verja miðil-
inn fyrir aðsókn illra gesta þó að
ekki væri honum torveldað starfið
frá okkar hlið? Og þegar einn af
fundarmönnum, sem var skyggn,
spurði um þessa svörtu þarna úti
í horninu, skipaði Konráð honum
harkalega að þegja -ef hann þætt-
ist sjá eitthvað meira en aðrir.
Svona var þetta þarna, og eitt-
hvað í þessa átt hygg ég að það
sé þar sem miðilsfundir eru
haldnir. Mín reynsla (ekki mikil í
samanburði við sumra annarra)
bendir öll í þá átt, að stjórnend-
ur miðla hafi geysilega erfiðu og
vandasömu hlutverki að gegna, og
svo kunni að mega halda á spil-
unum frá okkar hlið að þeir verði
beinlínis ofurliði bornir — einmitt
það sem Konráði fannst liggja við
borð á þeim fundi, sem Guðmund-
ur Hannesson sagði frá, og ef-
laust á fleiri fundum. Þess skyldi
vandlega gætt að leyfa þeim ein-
um aðgang að slíkum fundum,
sem treysta má að hegði sér á all-
an hátt skynsamlega og sómasam-
lega. Ekki mundi ég þora að sitja
þar miðilsfund sem ég þættist
hníga að því, að sanna þann kær-
leik, en á sviði jarðnesks lífs vitum
við ekki að nokkur hafi sannað hann
betur með breytni sinni en höfundur
kristinnar trúar. Hvað sem guðfræð-
ingamir segja um eðli hans, og hvað
sem er um trú eða vantrú, kemur allt
í einn staður niður fyrir flestum okk-
ar: honum lútum við í orðlausri undr-
un — og tilbeiðslu.
ekki viss um að allrar varúðar
yrði gætt og ekkert alvöruleysi
ætti sér stað. Mér er meinilla við
alla þá miðilsstarfsemi sem eitt-
hvað er miður um en skyldi. Eg
þarf naumast að minna hér á hin
frægu varnaðarorð Tennysons (1.
er. í 94. kvæði í beztu útgáfum
af In memoriam). Þau eru til í
lauslegri þýðingu eftir Einar H.
Kvaran.
— o —
Öll spíritistisk fræðsla fengin
yfir landamærin er, að því er ég
bezt veit, samræm um það, a#
héðan förnum sé manninum ætl-
að að þroskast stig af stigi. Ekk-
ert undrar mig meira í öllum
ljóðum Bólu-Hjálmars (þó að
margt sé þar á einn og annan hátt
undrunarefnið) en að hann skuli
kenna einmitt þetta sama. Veit ég
ekki hvaðan hann hefir þá speki,
því ekki er hún mér kunn úr
kenningum lúterskrar kirkju.
Vitanlega er allur hinn nýi
heimur með engu minni veru-
leikablæ en okkar jarðneska ver-
öld, og hver fær þar starf við
sitt hæfi. En barátta fyrir líkams-
þörfum slík sem við verðum að
heyja hér, er þar úr sögunni, og
fullkomnari virðist hinn nýi lík-
ami. Og þar virðist hugurinn fram
kvæma svo margt af því sem
höndin verður að vinna hér. Um-
hverfi er að skilja að ekki sé
þar síður margbreytt en í okkar
heimi, enda fegurðin meiri og
fullkomnari. Fyrst eftir þangað-
komuna verða flestir að dvelja í
einhvers konar millibilsástandi,
sem mjög líkist jarðlífinu, og allir
þarfnast hvíldar um skeið. Margir
þurfa þá umönnunar lækna og
hjúkrunarkvenna, og um ekkert
er okkur meira sagt en starf þess-
ara hjálpenda. Enga starfsemi
Frh. á bls. 177