Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1955, Blaðsíða 8
. 260
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ÍSLENZK ULL í LISTVEFNAÐ
Júlíana Sveinsdóttir listmálari
Júlíana
Sveinsdóttir
segir frá reynslu sinni
ÚG VAR búin að vefa í mörg ár
eins og aðrir vefa, aðallega með
það fyrir augum að koma sem
mestu í verk — til sölu, — til þess
að geta fengið stund til að mála.
Ég sat ávallt við vefstólinn.
Frá upphafi hef ég skemmt mér
mikið við þetta starf, má nærri
segja, að það hafi verið eins og
leikur. En samt kom að því, að
breyting var nauðsynleg.
Svo flutti ég heim til íslands ár-
ið 1928, — hélt að hægara mundi
að íá tíma til að mála, ef ég væri
hér, en því miður varð raunin
önnur, — og eftir tvö ár fór ég aftur
út til Danmerkur. Ég þykist viss
um, að skilyrði til þroska hafi verið
önnur og betri þar úti heldur en ég
býst við að orðið hefði hér.
Skömmu eftir 1930 fór ég að læia
að vefa listvefnað, „Gobehnvefn-
að“. Komst ég þá í samband við
konu, sem hafði ferðazt mikið og
vissi mikið um þessa hluti. Hún
var aftur á móti klaufi við hina
verklegu hlíð, svo að við hjálpuð-
um hvor annarri. Þá fór ég fyrst
að gera uppdrætti og vefa teppi af
ýmsum gerðum — og einnig að hta
með jurtum og mosa — og síðan
hefur þetta haldið áfram og haldið
í mér lífinu. Þá fór ég líka að vefa
dúka úr íslenzku ullarbandi. Ég
hafði séð efni eftir franskan vefara,
sem er mjög kunnur og heitir Rod-
ier, og þá datt mér í hug að fara
að nota íslenzka bandið. En þar
var margt að glíma við. Ég óf
nokkrar gerðir, sem líktust efnum
Rodier, en þau voru of gisin —
þæíingin og ýfingin voru of erfið-
ar — en allt veltur á því hvernig
farið er með voðina, eftir að búið
er að vefa. Ég hef á undanförnum
árum gert margar tilraunir með
nýar uppsetningar í vefstólinn og
ýmis konar band. Af þæfa og ýfa
mátulega er undirstaða þess, að
gæði íslenzku ullarinnar njóti sín
íullkomlega.
Frá byrjun var það gamall Jóti,
sem sá um þæfinguna fyrir mig og
gerði það ætíð vel. Samvinnan við
þennan mann gaf mér skilning á
hinum góðu eiginleikum íslenzku
ullarinnar, og þrátt fyrir margar
misheppnaðar tilraunir síðar meir
hélt ég áfram í trúnni á þessa eig-
inleika.
Fyrst var mér ekki alveg Ijóst,
hve nauðsynlegt það var að nota