Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1955, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
35
ast hinni grænleitu birtu í sjónum,
þá fór ég að sjá fiskana. Og þeir
eru ekkert smásmíði, miklir fyrir-
ferðar, en þó langir og rennilegir
eins og tundurskeyti. Þarna var
fjöldi af þeim og þeir syntu alltaf
í hring rangsælis innan í hólfinu.
Þeir slettu sporðunum og það .lýsti
á þá af maurildi í sjónum. Mér var
sagt að þeir stærstu mundu vera
um 700 pund. Ég spurði hvernig á
því stæði að þeir þveittu ékki net-
inu í sundur og þyrptust út.
— Þeim væri það hægðarleikur,
sagði „rais“, því að netið er ekki
sterkt. En nú er fiskurinn heimskur
og hugsar ekki um neitt annað en
tímgast. Þess vegna hvarflar það
ekki að honum að hann geti rifið
netið, heldur syndir hann rólegur
fram og aftur eins og hann væri
sauðkind í kvíum.
Sjórinn er þarna 100 feta djúpur,
og það glytti aðeins í þá fiskana,
sem dýpst voru. Nú kom annar
bátur og lagði að skilrúminu milli
hólfanna. — Maður nokkur greÍD
krókstiaka og gerði on á skilrúmið.
Svo köstuðu menn hvítum gler-
brotum í innra hólfið. Fiskarnir sáu
hvernig glerbrotin sveifluðust fram
og aftur um leið og þau sukku, og
þeir í?erðust forvitnir. Einn þeirra
renndi sér gegnum hliðið, og svo
kom allur skarinn á eftir honum.
eins og fiárhónur. sem eltir for-
ustukind. Skilrúminu var nú lokað
og bað næsta onnað og þannig koll
af kolli, þangað til allur hónurinn
hafði verið ginntur inn í innsta
hólfið.
Nú fóru mennirnir á hinum stóru
bátum að draga upp botnnetið. —
Fvrst var það létt. en svo fór að
þvngiast á, og þá drógu þeir með
rvkkjum og sungu um leið við
hvert átak: „E’San Petru piscaturi
Aia mola! Aia mola!“
Þegar netið færðist nær, fóru að
koma sporðar upn úr siónum. Svo
komst stvggð að túnfiskunum og
þá byrjuðu sporðaköstin og gusu-
gangurinn, og mennirnir æptu í
vígahug. Nú þýddi ekki fyrir tún-
fiskana að hamast eða að revna að
rífa netið, því að í innsta hólfinu
var netið gert úr sterku efni. —
SDorðaköstin jukust og holskeflur
fnru vfir mennina á bátunum, en
hp5r mnti' r>n brifn lensur sínar, og
bvriuðu að leggia hina trvlltu fiska
on rtnðu bá fiórar og fimm lensur
á sumum beirra í senn. Það burfti
rnovrT-i menn til þess að innbvrða
dólnunga, og ekki var það
hættulauqt. bví að fisknrnir voru
e-v-i með h'fi og slógu ébvrmilega
moV snorðunum, svo að þeir hefði
getað molað höfuð á hverjum
msnni, ef höggið hefði komið þar
á. Það brast og brakaði í bátunum
undan átökunum og þeir tóku velt-
ur. Siórinn varð rauður af blóði.
Mennirnir æptu og öskruðu, tryllt-
ir af atganginum og bölvuðu þegar
blóðgusurnar komu á þá. Hver af
öðrum voru fiskarnir dregnir upp
í bátana og seinast var aðeins einn
lítill fiskur eftir. Hann synti í hring
í einhverju ráðleysi, en var svo
skutlaður og dreginn upp í bátinn.
Og um leið var eins og bylur
dytti af húsi. Lætin hættu og ón-
unum linnti í einu vetfangi. Við
borðstokka bátanna stóðu siómenn-
irnir, holdvotir og löðrandi í blóði.
Nú tóku þeir allir ofan og þökkuðu
guði fyrir, að hann hefði enn einu
sinni sent sér mikla björg í bú. Þeir
höfðu veitt 88 túnfiska.
(Or Geographic Magazine)
Kona kemur vaðandi inn í hattabúð.
— Hvar er hún unga og laglega af-
greiðslustúlkan hérna?
—Er frúin máske að leita sér að
fallegum hatti?
— Nei, ég er að leita að manninum
mínum.
— Eru skórnir hæfilega stórir, frú?
— Já, þeir falla alveg að fætinum,
en ég ætla að fá skó, sem eru einu
númeri minni.