Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1955, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
39
• • •
Hér í Vaðalfjöllum búa vættir Þorskafjarðarþings og æðstu hulduhöfðingjar
Vestfjarða.
hönd og leiðir hana inn í innið.
Þar er þá fyrst fyrir anddyri all-
hátt og vítt til veggja. En um vegg-
ina alla, og líka loftin, virtust og
birtust myndsvipir manna og dýra,
engla og óvætta. Sáust í sömu
myndum hvortveggi, og allt í senn,
englar og andskotar og breyttust
svipirnir í sífellu....
Frá anddyrinu gengu þær eftir
gangi, unz opnaðist leið inn í elda-
hús mikið. Þar sér Þóra margt
kvenna að matreiðslu. Þóttist hún
sjá og vita, að það mundi veizlu-
kostur vera. Eru konur þar með
brauðmeti og „bakkelsi" mikið og
stórsteikur af kjöti, súpur og sósur.
Sýnir aðkomukonan Þóru um allt
eldahúsið, hvern krók og kima, og
leiðir hana að því loknu inn í búr.
Er þar fyrir annar hópur kvenna,
er önnuðust framreiðslu. Skeinktu
þær víni í dýrindis gullnar skálar
og skáru veizlukost á silfurföt og
diska, en aðrar báru fram og þjón-
uðu til borðs. Fylgdu þær frammi-
stöðukonum inn í skála einn mik-
inn og forkunnar fagran; var hann
allur tjaldaður innan dýrindis dúk-
um og glitofnum ábreiðum. Borð
voru sett eftir skálanum endilöng-
um og sat þar margt prúðbúinna
manna og kvenna og mataðist.
Fyrir miðjum gafli skálans sá
hún upphækkaðan pall eða hásæti
og sat þar í öndvegi prestskrýddur
maður og hempubúinn, en við hlið
hans sat kona í skautbúningi. Virt-
ust þau vera við aldur. Hið næsta
prestskonunni sat ungur og álitleg-
ur maður búinn litklæðum og bar
kyrtil af rauðu skarlati. Við hlið
hans sýndist henni autt sæti.
Var sem aðkomukonan gerði sér
far um að láta Þóru líta sem bezt
eftir öllu er hún sýndi henni. Eigi
mælti hún orð við Þóru þar inni,
og enginn ávarpaði hana þar held-
ur, eða heilsaði henni. Þóra þagði
líka og sýndi af sér engan ótta, svo
örugg þóttist hún í fylgd ungu kon-
unnar, er leiddi hana síðan út aft-
ur, og upp á eyna, og fór með hana
sömu leið og þær höfðu farið niður,
og þangað, er Þóra hafði hallað sér
að sofa. Þá segir hún við hana: .,Nú
má ég ekki sýna þér meira af okkav
heimi huldufólksins. Það er ekki
mikið, er ég mátíi sýna þér, en þó
miklu meira en f’estir mennskir
menn hafa nokkru si,nni fengið að
siá. Mur.u afk^mendur bínir einnig
nióta þessa. Nú vil ég segja þér,
það sem ég má, um mig og mína
hagi. og bvers vegna ég svndi þér
bað, sem bú ert þegar búin að sjá.
Þóra heiti ég, ems og hú, og er ég
iefnaldra þín. Ég er dóttir prests-
hiónanna. sem þú sást sitja í önd-
veginu áðan. og er giftingardagur-
inn minn í d3g. Ungi maðurinn í
htklæðunum, er næstur sat for-
eMrum mínum. er msðurinn minn,
eu nuða sætið, er þér sýndist við
hlið hans. er mitt sæti, og sat ég
þar, þótt þú sæir mig ekki. Maður-
inn minn er sýslumaður, og gegnir
hann embætti uppi á meginlandinu,
og förum við þangað saman senn.
Þú veizt um Vaðalfjöllin, — svo
víðsén. Þar búa vættir Þorskafjarð-
arþings og æðstu hulduhöfðingjar
Vestfiarða. Þar, niður og vestur af
þeim fjöllum, í fiarðarbrúninni, þar
sem heitir að Uppsölum Þorska-
fiarðarskóga, — þar átt þú að eiga
flest sporin. Mun ég muna þig, því
okkur er áskapað að vera vinir og
nágrannar.“ — Og þá er hún hafði
þetta mælt, benti hún til landsins,
beint í mynni Þorskafiarðar, og
þangað, er vissi til Vaðalf jalla. Tek-
ur nýgifta konan því næst í hönd
Þóru, nöfnu sinnar, horfir á hana,
og beint í augu hennar, vel og vin-
gjarnlega og einkar ástúðlega og
segir síðan: „Vil ég nú vona, að þú
þrætir ekki lengur þar um, að
huldufólk sé til, því margt er það
í ríki mannlegrar tilveru og lífi
náttúrunnar, er hvorki mennskir
menn, af holdi og blóði, né heldur
við huldufólkið, megnum að sjá eða
skilja."
Við þessi orð vaknar Þóra og sýn-