Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1952, Blaðsíða 13

^ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
bezt að við berum hann inn í rúm
k aftur.“
Pétur og Bryndís höfðu nýlokið
kvöldverði. Sat Pétur við skrifborð
sitt með bók í hönd og las, en
Bryndís sat út við gluggann við
hannyrðir. Þetta var fyrsta kvöld-
ið, síðan Þorsteinn var fluttur á
heimili læknis, sem hann hafði
verið á fótum og setið að máltíð
með þeim.
„Nú fer að líða að því að við
pabbi getum farið heim,“ sagði
Bryndís og leit upp frá saumum
sínum.
„Heim? Já ætli það verði nú ekki
bráðlega,“ svaraði Pétur og leit upp
frá bókinni. Kvíðandi augum leit
hann á stúlkuna og bætti svo hik-
andi við: „Heimþráin þjáir yður
mjög.“
„Ekki get ég sagt það, en mér
er ljóst hvernig pabba líður, hugs-
unin um vorannirnar veldur hon-
um hugarangri.“
„Hefur yður leiðst þennan tíma,
sem þér hafið verið hér?“
„Nei, mér hefur liðið vel og
hvergi hef ég unað betur.“
„En Bryndís, gætuð þér ekki
hugsað til að verða hér áfram?“
„Hvernig mætti það verða?“
„Nei, hvernig mætti það verða,“
endurtók Pétur hugsandi. Því var
hann líka að spyrja svona bjána-
lega? Honum var þó Ijóst að stúlk-
an var heitbundin öðrum manni og
hann hafði því enga heimild til
slíkra spurninga. „Nei, ég býst við
að þér viljið komast heim sem fyrst
svo að þér getið verið í návist unn-
ustans.“
„Unnustans? Hver hefur sagt yð-
ur að ég ætti unnusta?“ Bryndís
lagði frá sér hannyrðirnar og leit
spurnaraugum á Pétur.
„Ja, þetta er almælt hér um
slóðir.“
w „Er það svo?“ ,1 .jT-V
„Já, og það er sagt að sjaldan
ljúgi almannarómur.“
„Svo er sagt.“ Bryndís braut
saman hannyrðir sínar og gekk að
dyrunum. „Ég ætla að líta inn til
pabba áður en ég fer að hátta. —
Góða nótt, Pétur,“ sagði hún um
leið og dyrnar lukust aftur á eftir
henni.
Pétur sat hugsandi um stund.
Hvernig var honum varið í návist
þessarar stúlku? Aldrei gat hann
hagað orðum sínum við hana, eins
og hugur hans stóð til. Voru allir
ástfangnir menn svona klaufskir?
Eða var hann undantekning frá
reglunni? Hann stóð upp, gekk inn
í svefnherbergi sitt, afklæddist og
lagðist til svefns. — Henni er ekki
sama um mig, þess hef ég orðið
var og hún fer ekki heim, — hún
skal ekki fara heim, — hugsaði
Pétur, er hann lagðist út af.
—★—
Pétur hafði snætt morgunverð
einn. Bryndís hafði ekki verið
komin á fætur. Eða svo hafði Inga
sagt, en kannske kærði Bryndís sig
ekkert um að verða á vegi hans,
eftir það sem þeim hafði farið á
milli kvöldið áður.
Pétur gekk inn í lyfjastofuna og
bjó sig til að líta til Þorsteins. Hon-
um varð gengið út að glugganum
og um leið litið í gluggakistuna og
sá hann að þar lá sprautan, sem
hann hafði sprautað Þorstein með
morguninn minnisstæða. Hann tók
sprautuna upp og handlék hana.
Hvaða hugsunarleysi var þetta,
— hér lá þessi sprauta enn ósoðin
og óhrein. Hvernig stóð á þessu?
Þetta hlaut að vera Ingu að
kenna. Það var hennar verk að
huga að verkfærum hans og halda
þeim hreinum. Hann sneri sér við
og ætlaði að ganga fram til Ingu
með sprautuna, en í því opnuðust
dyrnar og Bryndís kom inn. Ótta-
glampa brá fyrir í augum hennar,
89
er hún sá sprautuna í höndum
Péturs.
„Er nokkuð að, Pétur?“ spurði
hún og röddin titraði lítið eitt.
„Að? Nei, ekki mér vitandi.“
„Hvað — hvað ætlarðu að gera
við þessa sprautu?“
„Ja, ekki neitt.“
„Varstu á leið inn til pabba?“
„Já, ég ætlaði nú að fara að líta
til hans.“
„Ekki sprauta hann aftur, Pét-
ur.“
„Aftur?“
„Já, pabbi sagði mér að þú hefðir
sprautað hann rétt áður en þú
skarst hann upp í síðara skiptið og
ég held nú að hann hafi ekki haft
neitt gott af þeirri sprautu.“
Pétur roðnaði ofurlítið. Einhver
grunur hlaut að hafa vaknað hjá
stúlkunni. — En hvað, var hún
ekki farin að þúa hann? Hann leit
á stúlkuna hálf vandræðalegur, en
Bryndís brosti aðeins ofurlítið,
gekk til hans, lagði hendurnar um
háls honum og kyssti hann inni-
lega.
„Pétur, þú þarft ekki að skera
pabba upp í þriðja sinn, ég fer
ekkert heim.“
Pétur lagði frá sér sprautuna Qg
um leið og hann blessaði Ingu fyrir
hirðuleysið, þrýsti hann stúlkunni
sinni að brjósti sér og endurgalt
ástþrungna kossa hennar.
BLAÐAMAÐUR var sendur til þess að
hafa tal af landnema í Bandaríkjunum
í tilefni af því að hann átti 99 ára af-
mæli. Karlinn var enn hinn ernasti og
var að hamast við útivinnu þegar blaða
maðurinn kom. Að loknu samtalinu
óskaði blaðamaðurinn öldungnum til
hamingju með afmælið og bætti svo við
í kurteisisskyni:
— Ég vona að mér auðnist svo að
koma hingað að ári til þess að óska
yður til hamingju með 100 ára afmælið.
— Það er ekki ósennilegt, ungi mað-
ur, mælti öldungurinn, mér sýnist þú
ekki svo óhraustlegur.