Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1952, Blaðsíða 11

C LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
87
hún stóð upp og heilsaði honum.
Síðan virti Pétur mannin, sem í
rúminu lá, fyrir sér, rétti síðan
fram hendina og heilsaði honum.
„Hvernig er líðanin, bóndi?“
spurði hann.
„Hún virðist nú ekki sem bezt,“
svaraði Þorsteinn bóndi og brosti
dapurt.
„Ætli við snúum okkur þá ekki
að því að athuga þetta eitthvað,“
svaraði Pétur, setti töskuna frá sér
á stólinn, fór úr yfirhöfninni og tók
tii að athuga sjúklinginn. — Eftir
nána athugun kvað hann upp úr-
skurðinn: Botnlangabólga, sem
krefst uppskurðar tafarlaust.
„Hér er ekki um annað að ræða
en að taka botnlangann þegar, en
á því kunna kannske einhverjir
agnúar að vera. Ég get tekið bónda
með mér heim og framkvæmt
þessa aðgerð þar, en engin hjúkr-
unarkona mun vera hér og er það
öllu lakara,“ sagði Pétur eftir
nokkra umhugsun.
„Nei, það mun satt vera,“ svarar
húsfreyja, „og sé ég ekki hvernig
úr því má bæta.“
„Það væri kannske hugsanlegt
að fá yfirsetukonu staðarins til að-
stoðar?“ reyndi Pétur fyrir sér.
„Ekki hef ég trú á því,“ svarar
húsfreyja, „hún er nú orðin gömul
og lítt fær til slíkra verka.“
„Ef ekki er annað til fyrirstqðu
að hægt sé að hjálpa pabba, en
skortur hjúkrunarkonu, þá vil ég
gjarnan bæta úr þeim skorti og
taka að mér starfið, ef mér er
treystandi til þess,“ heyrði Pétur
nú hljómþýðu röddina frá því um
morguninn segja.
Pétur leit á stúlkuna og spurði:
„Treystið þér yður sjálfri til slíkra
verka?“
„Ég hef aldrei á skurðarstofu
komið, svo ég þori að vísu lítið um
gagn mitt þar að segja, en lítils-
háttar til hjúkrunar hef ég lært
og ég lofa því að láta ekki líða yfir
mig,“ svaraði stúlkan brosandi.
Pétri fannst eitthvað öruggt og
traust í þessu fallega brosi og svar-
aði því: „Ég tek þessu boði yðar
fegins hendi, svo framt að for^ldrar
yðar samþykki það.“
„Ekki treysti ég annarri betur
hér en Bryndísi og hafi hún fullan
hug á þessu, mun ég ekki hafa á
móti því,“ svaraði húsfreyja, en
Þorsteinn bóndi lagði þar ekkert
til mála.
„Þá skulum við búa um Þorstein
bónda til flutnings þegar, og þér
fylgist svo með okkur, Bryndís, ef
þér getið ferðbúið yður svo fljótt.“
„Ekkert er mér að vanbúnaði,"*
svaraði Bryndís.
Kvöldsólin varpaði rauðleitu
geislaflóði sínu inn um vestur-
glugga sjúkrastofunnar á heimili
Péturs læknis í Þangvík. Þorsteinn
bóndi lá í rúmi sínu og las í bók,
en Bryndís, dóttir hans, sat við
sauma við lítið borð undir glugg-
anum.
„Hvernig líður þér nú, pabbi
minn?“ spurði hún.
„Mér líður nú vel, að öðru leyti
en því, að ég hef áhyggjur út af
búskapnum og vildi helzt fara að
komast heim.“
„Ætli við fáum ekki að fara heim
eftir fáa daga, fyrst allt hefur geng-
ið svona vel?“
„Vonandi er það, enda bezt að
fara að ympra á því við lækni.“
Þorsteinn ætlaði auðsjáanlega að
segja eitthvað meira, en í því opn-
aðist hurðin og Pétur læknir gekk
í stofuna. Var hann með tösku í
hendi og sjáanlega búinn að fara
í sjúkravitjun. ^
„Jæja, hvernig líður hér?“ spurði
hann glaðlega.
„Vel.“
„Það er gott. Ég var nú að hugsa
um að hjúkrunarkonan okkar
þvrfti að fá einhverja hrevfingu
úti við og kom því til hugar hvort
þér vilduð ekki ganga með mér
austur í þorpið, Bryndís, ég þarf
að huga þar að sjúkling.“
„Ef mér er óhætt að fara frá
pabba, þá vildi ég gjarnan koma
út litla stund.“
„Það er öllu óhætt, Inga lítur hér
inn á meðan.“
„Já, far þú bara út, stúlka mín,
ég er svo sem enginn hvítvoðung-
ur,“ lagði Þorsteinn til málanna.
Bryndís stóð upp, lagði frá sér
saumana, kastaði kveðju á föður
sinn og gekk út með Pétri.
Vorkvöldið var þögult og hljótt.
Ilmurinn sem gefur til kynna, að
frjóangar hins lifanda lífs séu
vaknaðir af dvala vetrarins, fyllti
loftið. Þessi ilmur sem stundum
hefur áhrif á gróanda ástarspír-
unnar í hjörtum manna og gefur
undirvitundinni til kynna að eitt-
hvað sé að gerast hið innra með
þeim og gerir mennina jafnframt
rómantíska og lítið eitt þunglynda.
Pétur og Bryndís gengu u'm
stund þögul austur þorpsgötuna.
Loks rauf Bryndís þögnina og
spurði: „Hvenær fáum við pabbi
að fara heim?“
Pétur hrökk við og leit á stúlk-
una. *
„Heim? Ja, við skulum nú athuga
það mál,“ svaraði hann hálf hik-
andi. Heim? En hvað þetta gat ver-
ið ömurlegt orð og þó var þetta
orðið, sem hljómaði og söng í hjört-
um allra sem fjarstaddir voru
heimilum sínum, sem eitt fegursta
og bezta orðið í íslenzku máli. En
hvers vegna kom þetta svona illa
við hann nú? Hann leit á Bryndísi,
þessa glæsilegu og fögru stúlku og
hann fann söknuðinn læsa sig um
hjarta sitt, er hann hugsaði til þess
að hún færi frá sér. — Það var
þýðingarlaust að reyna að blekkja
sjálfan sig, hann fann að hann
unni þessari stú'ku og gat ekki af
henni séð. Hun mátti ekki fara
heim,