Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1952, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
73
gangnatími var 4 dagar í innfjöll-
um.
Úr fellinu er svo gengið þá leið,
sem áður hefur verið lýst, og haldið
beinustu leið í Kollumúlakofa. Þar
verður fyrsta verkið að slá hey í
kofann, slátra kind og safna eldi-
viði. Það var föst venja, að Stafa-
fellsmenn slátruðu einni vænni
kind, og var kjötið soðið nýtt í
fyrstu göngu, en afgangurinn salt-
aður og geymdur til seinni gangna.
Grjón höfðu verið flutt inneftir að
vorinu, en þá var að jafnaði farið
með hesta undir ullina. Þegar öll-
um fastaverkum er lokið hefst svo
matarsuðan, og er súpan soðin og
hið feita kjöt, en til að vera viss
um að ekki verði nein svik í súp-
unni, var æfinlega venja að læða
talsverðu mörstykki ofan í súpu-
skjóluna. Bragðaðist þetta vel þeg-
ar hún var heit, en ekki voru leif-
arnar girnilegar að morgni, þegar
þykktar skán var komin ofan á svo
að skera varð hana upp með hníf.
Glatt var á hjalla fram eftir kvöld-
inu, en gæta varð þess að komast
þó í svefn, því snemma skyldi til
verka ganga næsta dag. Var venju-
lega lagt á stað kl. 5—6 að morgni,
því nú skyldi haldið í innstu sauða-
leitir, sem eru Víðidalur og Vestur-
dalur. Víðidal gengu 4, en tveir
smöluðu vestri leiðina, sem áður
hefur verið lýst.
Þetta haust tókst vel til með veð-
ur fyrsta daginn. Þá var heiðskírt
og gott gangnaveður. Um kvöldið
var hann allur orðinn þykkur og
næstu nótt gerði úrhellisrigningu
og vötn öll hlaupin fram um morg-
uninn. Var nú ekki annað að gera
en að liggja, lifa á nýja kjötinu, og
svo að ganga við féð, sem smalað
hafði verið daginn áður, en það var
haft út í múlanum. Var þetta æði
snúningasamt, en bætti þó úr skák,
að alltaf fórum við til skiptis í þess-
ar ferðir. Þess á milli var spilað og
óhætt að segja að líðanin var góð.
En það fer nú svo, að allt eyðist,
sem af er tekið, og svo fór nú með
matarforðann. Varð fljótt séð, að
bæði kaffi, sykur og annað, sem að
heiman var haft, mundi ganga
fljótt til þurrðar, og var því þegar
farið að hafa í frammi fullkomna
sparsemi. En þrátt fyrir það fór
svo, að allt gekk upp, og er mér
það minnisstætt, að það er einhver
leiðinlegasti miðdagsmatur, sem
fyrir mig hefur verið borinn þegar
kom svolítill heitur mörbiti á und-
irskál. Nú voru ekki grjónin, og hin
góðu fjallagrös höfðum við ekki
haft vit á að notfæra okkur, eða
ekki nennt því.
Hversu lengi við lágum þarna
man ég nú ekki glöggt, en mig
minnir, að það væri fast að hálfum
mánuði. Loks rofaði þó til í lofti
og setti heldur úr vötnum. Var nú
strax tekið fyrsta tækifæri, og skipt
liði þannig að þrír skyldu ganga
Norðurtungur og smala Kamba
með sér fram, en aðrir þrír áttu
að freista að reka allt féð yfir Víði-
dalsá, þar sem meiri líkur þóttu að
koma fénu yfir hana, en yfir Jök-
ulsá. Lögðum við nú þrír á stað
með féð að Víðidalsá, en hún
reyndist meiri en við hugðum og
stóðum við við ána allan daginn
og komum rösklega helmingnum af
röskvasta fénu yfir, en um kvöldið
urðum við svo að fara með afgang-
inn í réttina aftur. En þar sem við
höfðum erfiðað allan daginn, vor-
um við sem vænta mátti matlyst-
ugir, en nú var bara ekkert til að
borða, og þó við værum húsbónda-
hollir, sem við þóttumst vera, þá
stóðumst við nú ekki mátið lengur,
og var nú lógað lambi.
En heldur versnaði þó í því þeg-
ar átti að kveikja eldinn, því allar
eldspýtur höfðu blotnað um dag-
inn. Þó tókst það um síðir, og lögð-
umst við svo fyrir mettir og sælir
með okkur, þó í allri bleytunni
værum; var ég þá t. d. blautur upp
undir hendur, en ég átti góðan
hund, og lét ég hann liggja ofan á
mér um nóttina og varð mér ekkert
kalt.
Næsta morgun var svo lagt aftur
á stað til árinnar og hafði þá sett
svo niður að allt gekk fljótt yfir.
Litlu síðar voru svo komnir menn
heiman að. Var nú allt safnið rekið
upp hinar erfiðu og bröttu Svip-
tungur og fram Hnappadalinn. Er
þessi leið aldrei farin með fé nema
í mestu neyð, og þrátt fyrir alla þá
góðu mannhjálp, sem við fengum
heiman að, vorum við ekki komnir
niður á slétt í Hellisskóginum fyrr
en í svarta myrkri.
Margar og miklar sögur mætti
segja af ýmsum gönguferðum bæði
vor og haust, en þar sem þetta er
nú þegar orðið alltof langt, verður
hér látið staðar numið. Ef einhvers
staðar kann að vera hallað réttu
máli í línum þessum, vil ég biðja
velvirðingar á því.
Gunnar Snjólfsson.
í í í
Betra að blða
Skoti nokkur frá Norðurlandi var á
ferð í Glasgow. Þar rakst hann á fólk
úr Hjálpræðishernum og hann lagði
eitt penny í söfnunarbauk þess. Síðan
hélt hann áfram göngu sinni. í næstu
götu rakst hann svo á unga stúlku úr
Hjálpræðishernum og hún bað hahn ‘að
leggja eitthvað í samskotabauk hers-
ins.
- tg var einmitt að gefa peninga
handa fátækum hérna í næstu götu,
sagði hann.
— Það var fallega gert af yður, sagði
stúlkan, en menn geta aldrei gert góð-
verk of oft, og auk þess mun guð
launa yður það hundraðfalt.
— Jæja, þá skulum við bíða og sjá
hvað kemur út af þessu, áður en ég geri
annað góðverk.