Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1951, Blaðsíða 15
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
187
Stúlkurnar verma sigr við eld milli þess þær kafa eftir skeljum. Þær hafa
tröf á fingrunum til hlífffar.
um sýnt hvernig það starfaði. —
Stúlkur eru látnar kafa eftir skelj-
unum og við dáðumst að því hve
mikla leikni og fimi þær sýndu við
þetta. Svo horfðum við á hvernig
stúlkurnar opnuðu skeljarnar, án
þess þó að gera þeim mein, og
smeygðu ofurlitlu korni inn í þær.
Þetta korn verður síðan að perlu.
Nákvæm skrá er haldin um þetta
alt, jafnvel um stærð kornanna
sem látin eru inn i skeljarnar, svo
að hægt sje að fara nærri um það
hvað perlurnar verði stórar. Skelj-
arnar eru nú látnar í körfu og sökt
í sjó og þar geymast þær í fimm
ár. Þá eru perlurnar orðnar nógu
stórar.
Á götum borganna má sjá fólk
í alls konar vestrænum kiæðum,
en einnig japcnskum kiminos. Ef
þú ert úti einhvern rignins^rd^g,
þá getur verið að þjer sýnist hey-
sáta koma fljúgandi á moti þjer.
En þetla er þá aðeins Japani á hjóli
og hefur farið 1 búning, sem búínn
er til úr straurn. ViS hlið hsns er
svo máske annar a hjóli, með mikla
trjeskó á fótum og heldur regnhlíf
yfir sjer með annari hendi.
Rafleiðslur eru um landið þvert
og endilangt, en skortur er á raf-
magni og það er skamtað smátt.
Hrísgrjón og viðarkol eru einnig
skömtuð. Timbur er höggið í skóg-
um uppi í f jaUshlíðunum eftir viss-
um reglum og þess vegna sýnast
hiíðarnar bröndóttar, með gulum
og grænum geirum.
Kartöflur skera menn í smásneið
-ar og þurka þær. Eru þær altaf
geymdar þannig. Hveiti er sáð á
haustin og uppskeran fer fram með
handafli. Hrísgrjónum er svo sáð í
sömu akrana á vorin. Japanar
þurfa að vera natnir við akrana
sína, því að ekki eru þeir stórir.
Frá alda öðli hafa Japanar vitað
að jarðvegurinn þarf að fá nær-
ingu svo að hann verði ekki út
píndur. Og sem áburð haía þeir
altaf notað sinn eigin saur. Mörg-
um finst það viðbjóðslegt að nota
slíkan áburð. Aftur á móti munciu
Japanar telja okkur geggjaða, ef
þeir sæu okkur fara í búðir og
kaupa þar tilbúinn áburð.
Japanar eru listfengir og hafa
gaman af að mála myndir, og alt
ber það vott um hagleik og leikni.
Allar stúlkur kunna að sauma. —
Frú Borgford gat þess að það
hefði verið gaman að vera í Japan.
En samt kvaðst hún nú fegin að
vera komin heim aftur.
(Úr „The Icelandic Canadian").
III
JJuær i/íáur
eftir HANNES HAFSTEIN.
ÞEGAR Hannes Hafstein var sýslu-
maður og bæarfógeti á ísafirði, va±'
Grímur Jónsson skólastjóri barna-
skólans þar.
Einn sunnudagsmorgun sendi
Hannes Grími miða. Á miðanum
stóð eftirfarandi vísa:
Ef jeg hjá þjer hnapp í skyrtu
hlotið gæti
með stórum haus og stuttum fæti,
stöðugur á mjer flibbinn sæti.
Maður nokkur var um skeið á
skrifstofu sýslumanns. Var hann
talinn grobbinn í frekara lagi. Eink-
um varð honum tíðrætt um, hve
bráðþroska hann hefði verið og
þóttist muna flest eða alt frá
bernskuárum sínum. — Um mann
þennan kvað Hannes:
Hálfs árs gamall þetjan gekk,
hálfs mánaðar tönnum gæddist,
en miklu fytr þó minnið fekk,
hann man á hvaða stund hann
fæddist.