Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1951, Blaðsíða 11

* LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
'? 183
sínu og beið þess að Ilanncs kæmi,
því að þeir sváfu saman. Heyrir
hann þá alt í einu að einhver rjálar
við gluggann. í sama bili kemur
Hannes og spyr Pjetur þegar hvort
hann hafi komið á gluggann, en
Hannes neitar því. — Þótti Pjetri
þetta undarlegt og kallaði Hannes
þá tii Sigurðar og spyr hvort hann
haí'i verið að glettast við Pjetur,
en Sigurður kvað það ekki vera.
Gekk Hannes þá til hvílu, en rjett
þegar hann er háttaður, lieyrist enn
þrusk og skurk við giuggann og
sýnu meira en áður. Pjetur stökk
þá fram úr rúminu og slökti ljósið.
Gægðist hann síðan varlega út um
gluggann, en sá ekkert, því að niða-
myrkur var úti.
Þessi læti á glugganum stóðu
nokkra stund, en rjett á eftir heyrð
-ist ámátlegt ýlfur fyrir utan svefn-
herbergisdyrnar ,svo er klórað í
hurðina og síðan rekið bylmings-
högg í hana. Fór Pjetri þá ekki að
verða um sel og setti að honum all-
mikinn ótta. En Hannes ljet þetta
ekki á sig bíta. Hann fór á fætur,
opnaði hurðina og kallaði fram í
myrkrið hvort nokkur væri þar.
Enginn svaraði, svo að Hannes lok-
aði aftur og gekk til rúms síns, eins
og Sigurður kvað:
Hannes ekki huga brá
hurð upp lykur stofu,
en hann sagðist ekki sjá
úti neina vofu.
I sæng nam leggjast sína þá
seggurinn huga gæddur.
Pjetur heyrði, og Pjetur sá,
því Pjetur einn var hræddur.
„Samt hlýtur þetta að vera draug
-ur eða vofa,“ sagði Hannes við
Pjetur.
Um leið og hann slepti orðinu
kemur enn högg á hurðina.
Pjetur stökk þá á fætur og náði
í byssu, sem hann átti og hekk þar
á vcgg. Byssan var að vísu óhlaðin,
svo að hann gruflaði þar niður í
skatthol til að leita sjer að púðri.
Jafnframt hafði hann í hótunum
við drauginn að hann skyldi skjóta
á hann og valdi honum mörg hrak-
yrði. En meðan hann ljet þannig
dæluna ganga, kemur enn högg á
hurðina og er það langmest. Þá
varð Pjetur svo hræddur að hann
hentist háhljóðandi upp í rúmið og
skreið upp í horn og hnipraði sig
þar saman. — Síðan heyrðu þeir
Hannes báðir líkt og hvalablástur
mikinn og þar næst koma eldglær-
ingar inn um skráargatið á hurð-
inni. Gekk á þessu nokkra stund,
og hafi Pjetur efast um það áður
að hjer væri illur andi eða sending
komin, þá var hann nú viss um að
svo væri.
Þegar þessum ósköpum Ijetti
bað hann Hannes allþarfsamlega að
kalla á Sigurð og biðja hann að
koma þessum fjanda burtu, því að
hann hafði trú á því að Sigurður
vissi lengra nefi sínu og væri auk
þess kraftaskáld, ef hann vildi
beita því.
Hannes fór nú fram og var um
stund úti. Komu þeir Sigurður svo
inn og sögðu Pjetri að úti fyrir
hefði verið hræðilegt skrímsli en
sjer hefði tekist að fæla það á brott.
Síðan kveikti Hannes ljós og tóku
þeir tal saman um þennan atburð.
Brýndu þeir það alvarlega fyrir
Pjetri að hann mætti alls ekki
skjóta á drauginn, því að við það
mundi hann magnast um allan
helming. Eigi mætti hann heldur
ráðast á hann, þótt hann sæi hann,
því að það gæti hreint og beint
kostað líf hans vegna þess að hann
var hræddur. Hlýddi Pjetur á þetta
með mikilli athygli og trúði hverju
orði sem þeir sögðu. Að því búnu
gekk hann til náða aftur, en ekki
kom honum dúr á auga þá nótt.
NÆSTI dagur leið svo fram undir
rökkur að ekld bar til tíðinda, en
uggur nokkur var í Pjetri út a£
því að draugurinn mundi koma
aftur er dimt var orðið. Og ekki
batnaði honum við það er Guð-
mundur „fjósarauður“ brá honum
á eintal í rökkrinu og sagði hon-
um frá því, að hann hefði mætt
einhverri vofu þar fyrir utan.
„Sagðist hún vera send til þín og
eiga að drepa þig,“ sagði Guðmund-
ur.
Þetta þótti Pjetri ekki góðar
frjettir og bað hann þá nú blessaöa
að sitja inni hjá sjer, Sigurð, Hann-
es, Guðmund og Kristján Jakobs-
son. Kvað hann sjer segja svo hug
um að nú væri betra að vera við-
búinn, því að draugurinn mundi
ekki lengi láta standa á sjer úr
þessu. En reynandi væri að slæva
liann með ljósum og góðu orði.
Síðan kveikti Pjetur tvö ljós í
stoíunni, náði sjer í Passíusálm-
ana og byrjaði að syngja, eins og
Sigurður kveður:
_ .
Hallgrímssálma höndlað gat,
því hugurinn vondu spáði,
um Pjetur þann í salnum sat
sönginn velja náði.
Um leið og Pjetur byrjaði að
syngja, kom högg á hurðina. En
nú var Pjetur hinn öruggasti er
hann hafði svo marga menn inni
hjá sjer. Hann þreif byssuna og
barði með skeftinu bylmingshögg
í hurðina á móti, og skipaði þess-
um illa anda að fara norður og
niður, svo sem hann kvað á.
Einhverjir af þeim fjelögum
höfðu verið á ferli við og við og
nú kemur Kristján í þessu að utan
og kveðst hafa sjeð einhverja ó-
freskju dragnast frá bænum og
hverfa upp í sundið hjá Ullarstof-
unni, enda hafði nú lint höggun-
um um stund. Rjett á eftir er þó
skratti kominn aftur og barði nú
bæði glugga og hurð. Gekk á þessu