Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1950, Blaðsíða 2

46
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Jeg komst til Carlisle, sem er
smábær rjett sunnan við landa-
mærin, og var klukkan þá ellefu
um kvöldið. Þar fór jeg inn í
knæpu og fekk mjer mat og te.
Afgreiðslustúlkurnar sögðu mjer
að hvergi væri hægt að fá gistingu
í þorpinu, því að þar væri alt fult
af bílstjórum, sem væri að aka
járni til Leeds. Þetta reyndist alveg
rjett. Þegar jeg fór að athuga stað-
inn sá jeg að margir bílstjórar
sváfu í bílum sínum, eða í smá-
tjöldum. Jeg kunni nú ekki við
að vekja upp í tjöldunum, svo jeg
ai'rjeð að halda dálítið lengra á-
fram þótt myrkt væri. Hafði jeg
nú ekki langt farið er mig bar að
bópdabæ og sá þar stóran hey-
slakk með járnþaki yfir. Þarna var
lúnn ákjósanlcgasti nátlstaður. Jeg
læsti því hjólinu og bjó um mig
í lleyinu. Svaf jcg þar vært til
morguns cr vinnumenn bónda
komu og tóku að aka heyi í garð-
inn. Þeir voru hinir vingjarnleg-
ustu við mig og buðu mjcr inn og
gáfu mjer tc og kökur.
Nú vur blíðskaparveður og glað'a
sólskfn. Jeg legg á stað um níu-
leytrð og stefm upp til Pennme-
fjalla. Þau eru nokkuð há, um
2370 fet. Lítið er um skóg, nema
þar sem hann hefir verið ræktað-
ur. En hjer er ljómandi fallegt og
hjer er alt krökt af Cheviot-fje,
sem er alt golsótt á litinn. Hjer
sá jeg þær stærstu rjettir, sem jeg
hefi augum litið, líklega um kíló-
metra á hvern veg.
ÞAÐ ER erfitt að hjóla upp fjöll-
in. Efst í þeim cru snjóstikur, og
minti það mig á Holtavörðuhciði
heima.
Jeg var svo heppinn að fá að sitja
í bíl, sem var á leið til Leeds með
járnlarm, og munaði mig það
miklu. því að þarna í Pennina fjöll-
um er crfiðasti vegurinn, scm jeg
þurfti að íara. En þetta varð
skammgóður vermir, því að innan
lítillar stundar varð það óhapp að
tveir hjólhringar sprungu og „felg-
urnar“ um leið. Ástæðan var sú,
að bíllinn var ofhlaðinn, voru á
honurn 5 smálcstir af járni. Bíl-
stjórinn skýrði mjer frá því að
þessir járnflutningar l'æri fram á
bilum, vrgna þess að járnbrautar-
mannaverkfall væri á, og þar sem
þetta væra ákvæðisvinna, seildust
bílstjórar til þess að hafa sem mest
á bílunum, og vera þó sem fljót-
astir í ferðum. Nú kvaðst hann
þurfa að bíða hjer í eina ldukku-
stund, en þá kæmi bilalest og þá
gæti hann fengið varahjól að láni.
Þetta stóð heima. Og nú var hald-
ið áfram með ofsa hraða til þess
að vinna upp töfina. Þegar kom-
ið var niður úr Pennina-fjöllum
sáum við hvaða afleiðingar slíkur
þeysiakstur getur haft. Þar hafði
bíll ekið út af veginum og rekist
á trje og farið í mola. Það er miög
hættulegt að lenda hjer út af vegi,
því alls staðar er trjám plantað
meðfram vegunum.
Á næstu vegamótum skildi jeg
við bílinn. Hann fór til Leeds en
jeg fór veginn til Broadford. Er þar
ljómandi fallegt landslag. í Broad-
ford snæddi jeg miðdegisverð. Það-
an lá svo leið mín um Doncaster,
sem er allstór borg og þrifaleg, og
svo áfram til Retford. Þangað kom
jeg í myrkri og stöðvaði mig lög-
regluþjónn, vegna þess að jeg var
ljóslaus. Hann kærði mig þó ekki,
en spurði hvort jeg vildi ekki taka
að mjer að aka bíl, jeg skyldi fá
eitt sterlingspund á dag í kaup. Það
runnu á mig tvær grímur og mig
hálflangaði að taka þessu boði. Lög-
regluþjónninn útvegaði mjer þá
herbergi í gistihúsi og bað mig að
hitta sig morguninn eftir. Það gerði
jeg og lórum við svo saman á lög-
regiustöðina. En þegar þaö kom
upp úr kafinu að jeg var mcð
„transit“ vegabrjcf til Frnkklands,
sögðu þeir að jeg yrði að fara til
Frakklands fyrst, en koma svo
hingað aítur ef jeg vildi fá vinnu.
Jeg helt því áfram för minni og
lá leiðin nú yfir Lincolnhálendið
og Miðlöndin. Jeg fór -rjett fyrir
utan stórborgina Birmingham. Þar
gnæfa reykháfar cins og skógur.
Næst cr svo Newark; stór og í’allcg-
ur bær. Þar var geisxstór markað-
ur og voru þar aðallega seldir naut-