Lesbók Morgunblaðsins - 08.02.1948, Blaðsíða 4

64
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
slark, mun þeim Reffling ýfirforingja
og stiptamtm. hafa komið saman um
að láta þá vinna hjer eitthvert þarfa-
verk. Varð það ofan á, að þeir skyldi
endurreisa Phelpsvígi á Arnarhóls-
kletti. Mátti það þá síðar verða að
gagni, ef Islendingar gerðust of sjálf-
stæðir.
Sumar þetta var mjög gott, stöðug
hlýindi og úrkomulaust frá Jóns-
messu til höfuðdags. En þá brá til
rigninga og hretviðra, einkum í sept-
ember, og kom varla þur dSgur til
ársloka. En frá þeim tíma og fram á
þorra, var mesta bliðskapartíð. Gerði
síðan dálítinn harðindakafla, en vorið
varð mjög gott.
Ekki sóttist þeim dönsku virkis-
byggingin jafn greiðlega og mönnum
Jörundar. Má og vera að þeir hafi
vandað meira til hennar, og ekki
verið afkastamiklir í haustrigning-
unum nje heldur í kuldanum á gó-
unni. Þó var hleðslu vigisins lokið
um vorið og er sagt að þetta hafi
verið „mikið mannvirki“.
En það er lítið gagn að vígi nema
því aðeins að þar sje vopn. Og þetta
vígi var alveg vopnlaust.
Þá fór Trampe stiptamtmaður
fram á þaðwið stjórnina að hún sendi
til vígisins 5 fallbyssur — 12 punda
eða 18 punda — og hreyfanlegar und-
irstöður fyrir þær. En nú færðist
danska stjórnin undan og bar því við
að hún sæi sjer þetta eigi fært vegna
kostnaðar. Mun henni hafa fundist
stiptamtmaður þegar hafa bakað sjer
ærinn kostnað með því að hafa þessa
hersveit svo lengi hjer á landi, og
ekki á það bætandi með því að senda
nú fallbyssur og skotfæri í ofanálag.
Hersveitin var kölluð heim til Dan-
merkur um vorið. Afrek hennar hjer
á landi, hið mikla vígi, stóð autt og
gnapandi eftir. Hafði það fengið
nafnið „Batteríið“ og helt staðurinn
því nafni eftir það. Smám saman
hrörnaði virkið og fell saman og var
að lokum ekki nema grænar tóftir og
kom aldrei neitt við sögu landsins.
Liðu svo aftur rúm 40 ár. En þá
kom fyrir atvik, sem varð þess vald-
andi, að nafn þess komst á hvers
manns varir.
^ ^ V ^ ^
AÐ SKAMMAST SÍN
er ekkert annaö en komast í sinn
rjetta ham.
Hertoginn af Windsor
sagöi einu sinni: Þaö, sem mig furö-
ar mest á í Bandaríkjunum er hvaö
foreldrar eru hlýönir viö börnin sín.
Barnahjal
— Sundlaugavegur! kallaði
strætisvagnstj órinn.
Lítill drengur, líklega 4—5 ára,
segir þá mjög merkilegur við full-
orðinn mann, sem sat hjá honum.
— Á þessum vegi keyra allir
vitlausu megin.
— Ilvaða vitleysa, i sagði mað-
urinn. — Af hverju heldurðu það?
— Bílstjórinn sagði það. Heyrð-
irðu ekki að hann sagði „Svindl-
aravegur"!
★
Gamall maður sat á bekk á
Austurvelli og lítill drengur var
að leika sjer þar hjá myndastytt-
unni.
— Heyrðu, kallaði sá gamli, —
til hvers eru litlir strákar?
— Til þesfe að verða menn, sagði
sá litli.
★
Skóladrengir höfðu skifst í tvo
hópa.
— Hvað ætlið þið nú að leika
ykkur? spurði kennarinn.
— Við ætlum að leika bardaga
milli hvítra manna og Svertingja.
— Ætla þá sumir ykkar að
sverta sig í framan? spyr kenn-
arinn.
— Nei, það þarf ekki, sumir
okkar þvoðu sjer í morgun.
★
Ninu litlu var lofað að vera hjá
ömmu sinni í nokkra daga. Einu
sinni kom hún til ömmu, lagði
hendurnar um hálsinn á henni og
sagði:
— Ó, hvað þú ert falleg, amma.
— Þú ert góð, sagði amma, —
en þetta er ekki rjett. Jeg er ekki
falleg, gömul og skorpin kerling.
— Jú, sagði Nina, — þú ert fall-
eg —jnnvortis.
★
Sunnudagaskólakennarinn var
að útlista fyrir börnunum að
menn fái alltaf laun fyrir það að
véra góðir. Svo snýr hann sjer að
lítilli stúlku og segir:
— Launar mamma þín þjer
það ekki alltaf þegar þú ert góð?
— Jú, þá losna jeg við að fara
í sunnudagaskólann.
i-------- - ■ <>