Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
399
Jól
skipsdrengsins.
Eftir Ninna Claessen.
BRÁ því Tómas litli gat skrið-
ið hafði hann leikið sjer
hjá sjónum og í sjónum.
Hann undi sjer hvergi nema þar.
Ef mamma hans leit af honum
eitt andartak, var hann kominn
niður í fjöru. Það þýddi aldrei
neitt að leita að honum í húsinu
nje í garðinum á bak við það.
Nei, mamma hans vissi altaf
hvert hann hafði farið.
Skemtilegast þótti Tómási að
láta pappírsbáta sína sigla, og
hann rogaðist með eins stóra
steina og hann gat borið fram í
fjöruna og gerði þar hafnir og
brimbrjóta. Tímunum saman
gat hann dundað við þetta. En
leiðinlegt var það, að mamma
hans var sífelt hrædd um
að hann mundi fara sjer að
voða og var því altaf á hælun-
um á honum og skipaði honum að
koma heim með sjer þegar leik-
urinn stóð sem hæst. En ef til
vill gerði þetta hann aðeins á-
áfjáðari í það að leika sjer nið-
ur við sjóinn. Og mamma hans
hafði því miður ekki tíma til
þess að höfuðsitja hann allan
daginn.
Þegar Tómas stækkaði og var
farinn að ganga í skóla, eignað-
ist hann þar vin, sem var sjó-
mannssonur. Hann hjet Pjetur.
Og vinátta þeirra varð Tómasi til
mikillar ánægju. Tímunum sam-
an ljeku drengirnir sjer í bát
pabba hans Pjeturs, og ljetust
sigla um allan heim, til allra
landa. Það gerði ekkert til þótt
báturinn lægi bundinn við
bryggju og þeim hefði verið
harðbannað að leysa hann.
En svo, þegar þeir stækkuðu,
fengu þeir stundum að fara með
föður Pjeturs, þegar hann sigldi
út á mið til að leggja net, eða
vitja um þau. Það voru dýrlegir
dagar.
Þegar Tómas var fermdur,
vildi faðir hans að hann lærði
einhverja handiðn, en Tómas
vildi ólmur fara í siglingar. Og
að lokum ljet faðir hans það
eftir honum.
Mamma hans grjet á meðan
hún var að útbúa hann. Og hún
grátbað hann að fara varlega,
láta ekki flekast út í soll, og
skrifa oft, að minsta kosti á
brjefsspjald, þótt ekki væri
meira. Þá vissu þau þó að minsta
kosti hvernig honum leið.
Tómas lofaði því. Mamma
gæti reitt sig á það, að hann
skyldi ekki gleyma þeim.
En þegar Tómas var kominn
í siglinguna, komst hann brátt
að raun um, að það var hægra
að lofa slíku en að efna það.
Því að skipsdrengur hefir nóg
að gera. Og hann getur hvergi
verið í næði til að skrifa. Það
var ekki eins og heima, þar sem
hann átti sitt eigið herbergi. Það
var ekki hægt að hugsa neitt
þegar menn sátu alt í kring um
hann, talandi og hlæjandi og
sumir spilandi á munnhörpu.
Hann hafði heldur ekki um
margt að skrifa; því að það,
sem hann hugsaði mest um,— að
hann hafði orðið fyrir miklum
vonbrigðum, vildi hann ekki
skrifa um, því að það mátti eng-
inn vita. En það var ekki furða
þótt hann hefði orðið fyrir von-
brigðum, því að hann hafði bú-
ist við því, að sjá svo ótal margt
nýtt, en hann hafði ekkert sjeð,
það er honum þætti neitt til
koma.
Hann fór sjaldan í land, því
að hann kærði sig ekkert um að
vera með sjómönnunum. Þeir
fóru ekkert annað en þar, sem
var dans og hljóðfærasláttur. I
sjálfu sjer gat verið nógu gam-
an að því, en Tómas langaði þó
ekki á slíka staði. Hann lang-
aði til þess að skoða sig um, bæði
í borgunum og umhverfi þeirra,
en fjelagar hans sögðust hafa