Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í langnættinu leitar máttar þess,
er lyfta kynni þjóðar höfði um spönn.
Og lífsins fóstra, ljósmóðir vor, sól,
er líknardís, er von í brjósti ól
og ala mun, uns öllu er teflt í mát,
og öxulbrotið verður dægra hjól.
Með hæversklegum hætti stígur sól
til hágengis, er líður fram um jól;
því sólhvörf boða sinnaskifti dags,
er seinna dreifir bjarma um norðurpól.
Og ekki lætur andlits þám á sig
úr austri komin dís um bláan stig,
er lýsigull að lágri jötu ber,
sem leiftrum getur stráð á þig og mig, —
Á mig og þig, er myrkrin hafa beygt,
og margra hjartarætur lengi feygt,
og skapað glíu og vagl á sálarsjón
og suma út á flugahálku teygt.
En barn í jötu birtu tekur dags,
er berst því inn að svæfli höfðalags;
ef lagt er því í lófa morgungull,
með lýsigulli: reykelsi og vax.
Það ljósgull mannkyn lengi hefir dáð,
sem lamað var, en hefir sífelt þráð —
í bjarma og varma búa, er hefði mátt:
að brumi gera allra minsta sáð.
Þeim ljúflingi, sem lægsta jata fól,
vér lútum enn, og svo mun verða, um jól;
því nú og jafnan fylgir hátíð hans:
að húmið dvín, og birta vex — af sól.
Guðmundur Friðjónsson.