Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Síða 100

100
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ur hópur, 15-16, minnir mig. í þeim hópi veit ég af einum, sem er
hagmæltur. Hann heitir Kristópher Jónsson. Hann fer dult með
kveðskap sinn, kveðst hafa ort nokkur kvæði á ensku. Fáeinar
íslenzkar vísur heyrði ég hann hafa yfir, sem hann haíði ort, og
þóttu mér þær heldur snotrar. Ekki finnst mér hann vera eins
enskulundaður og Grand Forks-námsmenn, t.d., og gott skyn-
bragð ber hann á íslenzk kvæði. — Yfir höfuð held ég að þessi
hópur námsmanna sé nokkuð íslenzksinnaður.
Um kennarann í íslenzku, síra F.J. Bergmann, vil ég sem fæst
tala, og býst ég við, að þú þekkir betur „sveitunga“ þinn niður í
kjölinn en svo, að þú græddir nokkuð á því, þó ég færi að skýra þér
frá, hvernig hann kemur mér fyrir sjónir. Hann er lipur í
framgöngu og mjúkur á manninn; og finnst mér þó bera helzt til
mikið á þeim kostum, því úr öllu má of mikið gjöra. Og betur kann
ég við, að menn séu hrufóttir viðkomu en að þeir séu áferðarsléttir
eins og fágað gler, að minnsta kosti meðan verið er að kynnast
þeim. En svo geðjast sumum þetta, öðrum hitt. „Diplomat“ er
hann víst og rasar ekki fyrir ráð fram. Mér finnst ég ekki sjá neitt
stórbrotið eða veigamikið í gáfnafari hans, en notadrjúgir munu
hæfileikar hans vera. Hann er fremur góður kennari, það má
hann eiga, og stendur ekki að baki hinum hérlendu kennurum við
Wesleyskóla. - Ef satt skal segja, þá finnst mér kirkjustólparnir
íslenzku vera farnir að gefa okkur Wesleyingum heldur undir
fótinn nú í seinni tíð; og þá má svo sem ganga að því vísu, að öll
halarófan láti ekki sitt eftir liggja að gjöra okkur til geðs. Mikil er sú
dýrð! Heimboð hjá síra Jóni (sem ég varð að fara á mis við, af því ég
var á ,,æfingu“); útvöldum (!) ungstúlkum boðið til þess að gjöra
stúdentunum glatt í geði. Það þarf svei mér meira en meðalstein-
hjarta til þess að bráðna ekki og uppveðrast ekki allur af slíkum
„trakteringum“. En ég sé út um brekánið og fer minna eigin ferða.
En allar skemmtanir fóru fram á íslenzku, því það má kall eiga, að
hann er býsna íslenzkur í anda. Verst er, hvað hann hamrar á
„vantrúarmönnum“, sem margir hverjir standa honum framar að
öllu leyti. Eg held hann vilji þjóð sinni vel, en sjóndepra og
flokksblindni ami að honum.
Af Stúdentafélaginu er það að segja, að það er ekki íslenzkt
nema að litlu leyti. Ensksinnaðir námsmenn hafa töglin og hagld-
irnar í því og gefa hinum lítið ráðrúm. Það hefur á sér enskt snið að
mestu leyti. Ingvar Búason er forseti þess (að nafninu). Hann er
brjóstgóður, en þröngsýnn og skilningssljór og ófrumlegur og