Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Síða 95

FRÁ STEPHANI GUTTORMSSYNI
95
Ég las kvæði það, sem þú segir að „sneiði að skólagengnu
mönnunum okkar hér vestan hafs“ með mestu ánægju. Ég veit af
eigin reynslu, að mikill hluti þeirra er alveg eins og þú lýsir þeim og
að þeir eiga það fyllilega skilið að komið sé við kaun þeirra. Ég hló
dátt með sjálfum mér að samlíkingunni „svo keimlíkir hofróðu
kjólum,“ o.s.frv., og þótti mér hún smellin. En hins vegar kenni ég
þó í brjósti um suma þeirra, einkum þá sem eru hreint ekki afleit
skinn í rauninni - kannske fyrir þá sök að margt sé líkt með
skyldum. Svo læt ég þá flesta liggja milli hluta, nema Þorvald
Þorvaldsson. Þó ég sé sjálfur laus á kostunum, dylst mér eigi, að
það er mannsefni í honum. Um sjálfan mig get ég sagt án þess að
skruma, að það litla sem ég er á ég sjálfum mér og upplagi mínu að
þakka, en ekki skólunum. Ég geng á þá til þess að þurfa ekki að
svelta í hel! Ég er á sama máli og þú um skólana og álít, að engin
menntun eigi skilið nafnið nema sönn „sjálfsmenntun“.
Illa gengur með Erímann Anderson. Seigt gengur að safna
áskrifendum. Hann vill sem von er ekki láta af hendi handritið,
nema hann fái einhverja þóknun fyrirfram sem tryggingu fyrir
því að bókin verði prentuð.
„Eg Ias kvæði það, sem þú segir að sneiði aö skólagengnu mönnunum okkar hér vestan hafs.“
Att er við kvæðið Mennta-mennirnir, Andvökur, I, 33.- Eg veit því miður ekki, við livaða rit
Frímanns Anclersonar [Arngrímssonar) er átt, en hann dvaldist í París um þessar mundir, sbr.
ævisögu lians, Minningar frá London og París, Akureyri 1938.
Tindastóll, Alta.
15. nóv. 1901.
Stephan Uuttormsson, Esq.
Góði vinur.
Ég lét það dragast að skrifa þér, þangað til þú kæmir á skólann,
og var það þó ómaklega gert og fyrirhyggjulaust, því nú er ég ekki
viss um, hvort þú hefir komizt á skólann, eins og þú ætlaðir; ég sá
ekki nafn þitt í blöðunum, þar sem upp voru taldir íslenzkir
nemendur. En svo er það ekki að marka. Blöðin eru stundum, eins
og þú veizt, eintóm hugsunarvilla í prentvillu. Ég fel „Kringlu“
miðann og veit hún skilar honum. Bréfið þitt þakka ég þér kærlega
og alla velvild þína til mín, eins óverðskulduð og hún er. Ég hefi
svo gaman af að vera í nokkurs konar þekkingarsambandi við
menntamannsefnin okkar Islendinga hér vestra. Satt að segja
hefir mér ekki fallið við þá, suma hverja; mér hefir fundizt
skólaskelin á þeim svo menntunarhol; vera svipaðir því sem Páll