Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Side 62

62
GUNNAR SVEINSSON
Örm þjóð
alltítt hefur skotið
augaskakkttil vor;
menn hnjóð
margan þeirra hlotið
máls afrennibor;
ó-góð
oft þau rakizt spor.
Bækling borgmeistara
blettaði saurug for.
Egkann
Arngrím fyrst hér minnast
ogannan Horrebow.
Eg fann
sama fleirum sinnast,
sem ei nefni þó,
erþann
ólgufullan sjó
allvel afstýrt hafa
ogöfundgjarnan ró(g).
En hér
eitthvert meðal bezta
ætlaegmegasjá,
semer
eitt hið frægðar mesta
ossum löndum hjá,
landher
lærðra und’ vopnum stá,
eins og á ís-möl líti,
öll erfylking grá.
Herlið,
hjálmað, brynjað, skjaldað
hér megu líta menn;
áhlið
hlakkar seglum tjaldað,
hafm stríðs merkin;
ímið
örvar og spjótin þrenn,
skyggðir brandar blika;
blástur og heróp senn.
Ei má
öðrum heldur gleyma,
er ólærð kallast þjóð;
það á
hjá oss löngum heima,
að hún oft reynist fróð.
Sú þá
völl hér áfram óð
riddurum röskvum meður,
sú raðan öil var góð.
Slíkt safn,
sýnt á velli breiðum,
sem hér birtist nú,
þitt nafn
lofar á öllum leiðum
langt yfir Finna bú.
(Yggs hrafn
hefir minn þá trú).
Author bæklings bezta!
þér ber vel æra sú.
Ó! þér
lærðir menn í löndum,
lands vors elskarar,
skrifhér
hafið gott í höndum
heils til fagnaðar
En vér,
aspir kvistfáar,
klöppum lofí lófa
loflegs höfundar.
En þeir
á þessu vit ei hafa
og þreyta lastmál sín,
sinn leir
sjálfirmega kafa,
sj úkir af ógeðs pín.
Ei meir
ögtum þá en svín,
þegar í það skal fara;
þessi er hugbót fín (mín).