Vísir - 23.09.1961, Blaðsíða 15

FÉiaugardagur 23. sept. 1961.
irtHiKiLa

•*w.r':Sc.v‘.."- tvwHMödi: nmii •'
Ástin sigrar
Mary Burchell.
— Hann er maðurinn minn,
sagði Erica rólega.
— Og hvað svo ? Kona get-
ur fengið mann til að draga
hring á fingur sér. En spurn-
ingin er hvað hann þýðir í
raun og veru.
Erica þreifaði á gullhringn-
um sínum, eins og hún vildi
verja hann fyrir Dredu.
— Hringurinn minn þýðir
það að Oliver setti hann
þama í þejrri von að við
mundum fihna friðsæld og
hamingju saman . .. Röddin
skalf dálítið, en hún hélt á-
fram: — og við fundum hana.
Við vorum samingjusöm. En
þér gerið yðar ítrasta til að
eyðileggja allt saman.
— Góða mín, ekki get ég
gert við því, ef Oliver finnst
ég vera meir aðlaðandi en
þér.. . Augu Dredu voru
hörð.
— Þér sneiðið hjá málefn-
inu, sagði Erica döpur. — Þér
færið fram ógildar afsakanir
vegna þess að þér getið ekki
neitað að ég hef rétt fyrir
nlér.
— Jæja, ég er hrædd um
að mér finnist ég ekki vera
eins sek og yður finnst að
mér ætti að finnast, sagði
Dreda.
— Ég reyni ekki að vekja
neina sektartilfinningu hjá
yður, sagði Erica þolinmóð.
— Ég bið yður ekki um að
viðurkenna hvað sem vera
skal. Því skyldi ég gera það ?
Það kemur ekki mér við. Ég
bið yður aðeins um að láta
Oliver í friði framvegis, —
og gefa mér tækifæri til að
gera hann hamingjusaman.
— Ósköp er þetta hátíð-
legt, sagði Dreda hlæjandi. —
En hvað hef ég unnið til
þess að þurfa að hlusta ,á
þennan lestur?
— ’Þér hafið beðið hann
um að hitta yður í London,
er það ekki?
Rödd Ericu var róleg enn-
þá, en það var ekkert gam-
an að horfa í augun á Dredu.
— Æ, er það það sem kvel-
ur yður? Dreda reigði sig
með fyrirlitningu. — En þér
munuð vita að hann langar
til að koma!
Erica svaraði ekki en hélt
áfram hð horfa á Dredu. Og
eftir augnablik hélt Dreda á-
fram:
— Jæja, þá skal ég segja
honum að hann skuli ekki
koma, ef allt þetta uppistand
er út af því. . . En sigurbros
lék um varir hennar.
— Þér eigið við að þér ætl-
ið að segja honum það á þann
hátt að hver maður mundi
neyðast til að koma, ef líkt
stæði á.
— Það er erfitt að gera
yður ánægða, sagði Dreda.
— Ég get ekki gert meira en
að biðja hann um að koma
ekki, finnst yður það? Þér
verðið að viðurkenna það, þó
það sé erfitt að gera yður til
hæfis.
— Dreda, sagði Erica nærri
vingjarnlega. — Gildir yður
einu hvort Oliver fær að lifa
hamingjusömu lífi eða ekki?
Yður hlýtur að vera vel til
hans, annars munduð þér
hann, svo að hér er ekki um
það að ræða- að taka hann
frá yður.
ekki skipta yður svona mik-
ið af honum. Þér hljótið að
harma að hann hefur orðið
fyrir miklu mótlæti, og óska
að hann megi finna frið og
hamingju. Þér hljótið að gera
það.
Dreda leit forvitnisaugum
á Ericu. Ericu lá við að líta
SKYTTURNAR ÞíuAR 03
Mylady lék nú enn einu sinni
vel hlutverk flóttakonunnar, að
þessu sinni þóttist hún vera sann-
trúuð kaþólsk kona, sem að ó-
sekju hefði verið ofsótt af Pdchi-
lieu kardínála. Priórinnan var
ekki sérlega vinveitt kardínáian-
um, — svo að hún sendi boð
eftir annarri konu sem líkt var
ástatt fyrir, og þó að þær hefðu
aldrei sézt fyrr varð Mylady þáð
þegar ljóst, að hér stóð hún and-
spænis frú Bonacieux.
Veslings Konstansa hafði ekki
getað trúað neinum fyrir áhyggj-
um sínum í heilt misseri. Hún
hafði verið lokuð hér inni alian
timann, og nú var hún glöð yfir
að hitta konu, sem hún gat trú-
að fyrir öllu. Hana grunaði ekk-
ert og hún sagði Mylady frá öllu,
stöðu sinni við hirðina, sýndi
henni bréf frá frú de Chevreuse,
þar sem sagt var frá því að d’
Artagnan væri á léiðinni frá La
Rochelle til að leysa hana úr
haldi. Þegar Mylady heyrði nafn
hans nefnt hrökk hún við og'
tókst aðeins með herkjum að'
hafa hemil á sér.
Daginn eftir tilkynnti príórinn-
an að kominn væri sendimaður frá
hans hátign til Mylady. Hún gekk
til móts við hann og lézt vera
súr á svip. Þegar hún sá hann
gat hún þó ekki að þvi gert að
hrópa upp yfir sig af gleði. Hér
var kominn de Rochefort. Hún
sagði honum í fáum orðum, að
frú Bonacieux væri fundin og d’
Artagnan væri á leiðinni. Það
yrði strax að handtaka hann og
Athos og varpa-þeim í Bastilluna.
Skömmu síðar þeysti greifinn á
fuiiri ferð til La Rochelle til að
fá leyfi kardínálans til handtök-
unnar. Þess vegna mætti d’Art-
agnan honum í Arras eins og áð-
ur var sagt frá.
undan því augnaráði.
Hún skildi allt í einu — og
kenndi vanmáttar síns um
leið — að Dredu gilti alveg
einu hvort Oliver leið vel eða
illa. Hann var henni einskis
virði, að því slepptu að það
kitlaði hégómagirnd hennar
að geta vafið honum um
firigur sér. En hún þóttist
ekkert skilja. Erica hefði
eins vel getað talað við hana
á máli sem hún ekki skildi.
Þetta kom ekki að neinu
gagni, það skildi Erica nú.
Hún hafði auðmýkt sig að
gagnslausu — Dreda skildi
hvorki né skeytti um þá ó-
gæfu, sem hún varð valdandi.
Sjúk og þreytt og aðfram
komin stóð Erica upp. — Það
er réttast að ég fari, sagði
hún hásum rómi.
— Það liggur við að ég sé
yður sammála, sagði Dreda
rólega.
1 sömu svifum opnuðust
dyrnar og stúlkan kom og
sagði:
— Herra Leyne spyr eftir
yður. '
Erica og Dreda horfðu báð-
ar angistarfullar á hann þeg-
ar hann kom inn. Þetta var
millileikur, sem hvorug þeirra
hafði gert ráð fyrir.
En væru þær forviða þá
var Oliver enn meir hissa.
Hann gaf sér ekki einu sinni
tíma til að heilsa Dredu.
— Erica! Hvað í dauðan-
um ertu að gera hérna?
Dreda glotti og sagði: —
Hvað er þetta, Oliver. Má
konan þín ekki heilsa upp á
mig án þess að spyrja þig
um leyfi?
Sem snöggvast hélt Erica ;
að rólyndi Dredu hefði bjarg-!
að málinu. En svo kom það
á daginn að Dreda kærði sig
ekkert um að bjarga neinu
máli. Því að hún bætti við
eftir stutta þögn:
— Við vorum að ræða um
áríðandi mál. Og svo brosti
hún frekjulega til Olivers.
— Jæja, leyfist mér að
sP5riJ*a hvað það var?
OÍiver virtist vera óánægð
ur með Dredu líka.
— Sjálfsagt — það snertii
sjálfan þig, sagði Dreda
kuldalega. — Við vorum að
ræða um hvernig við ættum
að gera þig hamingjusaman.
— Ha? Oliver varð þung-
búinn á svipinn, en Dreda lét
: engan bilbug á sér finna.
— Já . . . skilurðu, Erica á-
lítur að ég spilli hamingju
þinni.
— Dreda! Þessi lága upp-
hrópun 'kom frá Ericu. En
Oliver sneri sér að henni fok-
reiður.
— Hvað er það eiginlega,
| sem þú hefur látið þér detta
í hug?
i Erica starði á hann án
þess að segja orð.
— Þú mátt ekki tala svona
við hana, sagði Dreda létt.
— Hún hefur sjálfsagt rétt
til að líta á málið frá sínu
sjónarmiði, þó að það sé ekki
okkar sjónarmið. Við Erica
höfum átt dálítið tal saman,
og af því að hún er í öngum
sínum út af því að þú hefur
hugsað þér að koma á hljóm-
leikana mína, þá er kannske
bezt að þú komir ekki.
Oliv.er færði sig nær Ericu.
— Hefur þú dirfzt.. Hann
þagnaði allt í einu og reyndi
að stilla sig. — Ég held að
það sé ekki til neins að halda
þessu samtali áfram hérna,
sagði hann svo hægar og
sneri sér að Dredu. — Erica
var auðsjáanlega í þann veg-
inn að fara, svo að það er
réttast að ég fari með hana
með mér. En annars var er-
indið hingað það, að segja
þér að ég ætla að koma á
hljómleikana.
— Ætlarðu það? En held-
urðu að það sé hyggilegt,
muldraði Dreda.
Oliver horfði þungbúinn á
hana. Og það var eitthvað
vansælt í augnaráðinu.
— Ég kem, sagði hann
K V I S T
Varaðu þig á miðsteininum. Hann er fremur háll.