Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 61

6i
Hann lá á bekknum í veitingastofunni og dæmdi sjálfan sig.
»Gústaf Berling, hempulaus prestur, ákærður fyrir að hafa drukkið
upp eigur hungraðs barns, dæmist til dauða. Hvaða dauðdaga?
Að deyja í snjónum.«
Hann þreif húfu sína og staulaðist út. Hann var hvorki vel
vakandi né alveg gáður. Hann grét af meðaumkun með sjálfum
sér, með vesalings svívirtu sálinni, sem hann var neyddur til að
láta lausa.
Hann gekk ekki langt og veik ekki út af veginum. Rétt við
veginn lá stór snjóskafl, þar fleygði hann sér niður, til að deyja.
Hann lokaði augunum og reyndi að sofna.
Enginn veit, hve lengi hann lá þannig, en það var enn þá
lífsmark með honum, þegar dóttir Brúbæjarprestsins korn hlaup-
andi niður veginn með ljósker í hendinni og fann hann í snjóskafl-
inum. Hún hafði beðið eftir honum tímunum saman, nú hafði
hún hlaupið niður Brúbæjarhlíðarnar, til að vita hvað orðið hefði
um hann.
Hún þekti hann strax, og svo fór hún að hrista hann og hrópa
hástöfum til að reyna að vekja hann.
Hún varð að fá að vita, hvað hann hefði gjört af mjölpokan-
um hennar.
Hún varð að fá hann til að rakna við, að minsta kosti svo
lengi, að hann gæti sagt henni, hvað hann hefði gjört af sleðan-
um og pokanum. Faðir hennar mundi sálga henni, ef hún hefði
týnt sleðanum hans. Hún bítur hann í fingurua, klórar hann í
framan og æpir sem örvita.
Eá kom einkver akandi eftir veginum.
»Hver rækallinn er það, sem hljóðar svona?« spurði hörkuleg
rödd.
»Ég vil fá að vita, 'hvað karlinn hérna hefur gjört af mjöl-
pokanum mínum og sleðanum,« sagði barnið kjökrandi og lét
hnefana ganga á brjósti förumannsins.
»Er það hálfdauður maður, sem þú lemur svona? Burtu með
þig, illfyglið þitt!«
Aðkomandi var há og þrekin kona. Hún sté af sleðanum
og geklc að snjóskaflinum. Hún tók í hnakkadrambið á stelp-
unni og fleygði henni niður á veginn. Svo beygði hún sig niður,
stakk handleggjunum undir bak förumannsins og lyfti honum upp,
svo bar hún hann að sleðanum og lagði hann á hann. »Komdu