Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 52

52
öslaði gegnum flárnar í skógunum, — það var á slíku ferðalagi,
að honum hafði lærst að elska brennivínið.
Dagar ársins höfðu mjakast áfram, langir og leiðinlegir.
Bændur og herramenn höfðu gengið með allar hugsanir sínar
fjötraðar við dust jarðarinnar; en á kveldin höfðu sálirnar varpað
af sér fjötrunum, —- brennivínið leysti þá. Andagiftin kom, þeim
hlýnaði um hjartaræturnar, lífið varð ljómandi, söngurinn tók að
hljóma, rósirnar að ilma. Veitingastofan í gestgjafahúsinu hafði
þá orðið að suðrænum aldingarði í augum hans: vínber og olíu-
viður sveigðust niður yfir höfði hans, marmarasúlur glitruðu í
dökku laufskrúðinu, vitringar og skáld gengu undir pálmatrjám og
lilynvið.
Nei, hann, presturinn þarna í prédikunarstólnum, vissi, að án
brennivíns var ómögulegt að lifa fullu lífi í þorpinu því. Allir
áheyrendur hans vissu það lílca — og nú ætluðu þeir að dæma
hann.
Þeir ætluðu að rífa af honum hempuna, af því hann hefði
komið drukkinn í hús Guðs þeirra. Einmitt! en allar þessar mann-
eskjur, hefðu þær þá, mundu þær þá ímynda sér, að þær hefðu
nokkurn annan Guð en brennivínið!
Hann hafði lesið upp bænina og hann kraup á kné til að lesa
»Faðir vor«.
Pað var steinhljóð í kirkjunni, meðan hann baðst fyrir. En
alt í einu þreif presturinn með báðum höndum í böndin, sem
hempan var fest með. Honum fanst eins og allur söfnuðurinn,
með biskupinn í broddi fylkingar, væri að læðast upp að riðinu
upp í prédikunarstólinn, til að rífa af honum hempuna. Hann
kraup á kné og leit ekki við, en hann þóttist geta glögglega
fundið, hvernig þeir kiptu í og sjá þá svo greinilega, bæði
biskupinn og prófastana, prestana og kirkjuverðina, hringjarann og
allan söfnuðinn í langri halarófu, rífandi og slítandi, til að færa
hann úr hempunni. Og hann sá í huga sér, hvernig allur þessi
múgur, sem reif svo ákaft í hempuna, mundi trumba, hver ofan
á annan, niður riðið, þegar hempan losnaði, og öll halarófan þar
niðri fyrir, sem ekki hefði komist að, að rífa í hempuna, heldur
bara í frakkalafið þess, sem næstur var fyrir framan hann, mundi
líka velta um koll.
Hann sá það svo ljóslega, að hann gat ekki bundist að smá-