Eimreiðin - 01.01.1903, Síða 41

sér undan ok þrífr Kol ok kastar hánum á völlinn, svá at hann liggr
í óviti. í’órgcirr Starkaðarson laust hest Gunnars, svá at út hljóp
augat. Gunnarr laust Þórgeir með stafnum — fellr Þórgeirr í úvit.
En Gunnarr gengr til hests síns ok mælti við Kolskegg: »Högg þú
hestinn — ekki skal hann lifa við örkuml.« Kolskeggr hjó höfuð af
hestinum. í’á komst á fætr Þórgeirr ok tók vápn sín ok vildi at
Gunnari. En þat varð stöðvat, og varð þrong mikil. Skarphéðinn
mælti: »Leiðiz mér þóf þetta — ok er miklu drengiligra, at menn
vegiz með vápnum.« Skarphéðinn kvað vísu:
Hér verðr þröng á þingi,
þóf gengur langt ór hófi;
síð mun sætt með þjóðum
sett, leiðiz mér þetta.
Rakkligra er rekkum
ijóða sverð í blóði;
víst tem ek gráð hinn geysta
gjarna ylgjar barni.
Gunnarr var kyrr, svá at hánum hélt einn maðr, ok mælti ekki orð, þat
er áfátt væri. Njáll mælti, at þeir skyldi sættaz ok setja grið. Þór-
geirr kvaðz hvártki vildu selja grið né taka — kvaðz heldr vilja
Gunnar dauðan fyrir höggit. Kolskeggr mælti: sFastara hefir Gunn-
arr staðit, en hann hafi fallit fyrir orðum einum — ok mun enn svá.«
Nú riðu menn af hestaþingi — hverr til síns heima.
REYKDÆLA (k. 23): En er þau búaz heim at fara, þá gaf
Glúmr Bjarna frænda sínum hest rauðan sex vetra gamlan, ok kveðz
mundu fá hánum annan hest , ef nökkurir væri hvassari en sjá. Ok
nú fara þau heim frá heimboðinu, ok setr Bjarni þegar hestinn til heys,
ok var allvel varðveittr. Ok um sumarit eptir var hánum mikil for-
vitni, hvé bítaz vildi hestrinn. Ræddi hann um, at hann vill etja við
hest, er átti í’órkell Geirason ór Skörðum, ok var ákveðit, at þeir
skulu etja at miðju sumri hestunum á Mánahjalla, En þeir feðgar áttu
grán hest, föxóttan, ok seldu mönnum jafnan hross undan til slátrs,
en áttu ekki skap til at etja hestinum. Svá er sagt, at saman koma
hestarnir einhverju sinni, þeir Þórmóðs ok Bjarna, ok bituz svá, at í
blóði var hvárrtveggja. Húskarl Bjarna kemr nú á fund hans, ok segir
hánum frá, er hann hafði sét báða hestana albitna, ok kvað hvárn-
tveggja vera hestinn alrauðan. Ok þá sendi Bjarni orð Þórkatli, at
eigi myndi þeir etja hestunum, segir ok, hvat til bar, at hans hestr
var nú ekki ötufærr. Þat ætlaði Bjarni, at Eyjólfr myndi hafa att
hestunum ok Þórmóðr, faðir hans, ok því myndi þeir þann veg vera,
at af manna völdum myndi orðit hafa, ok því bauð hann þeim at at
átta vikum sumars. En Þórmóðr bað Eyjólf son sinn fyrir ráða, hvárt
etja skal eðr eigi; en hann vill etja láta. Nú váru hestarnir fram
leiddir, ok váru góð vígin, þar til er gengnar váru ellifu lotur. Þá tekr
hestr Eyjólfs undir kinnarkjálka á hesti Bjarna, ok hélt þar lengi, þar
til at Bjarni fór til, ok laust hestinn af takinu. En Eyjólfr sneriz nú
við ok laust hestinn, ok hraut stafrinn hart af hestinum, ok kom á öxl
Bjarna, ok nú váru þegar skilðir hestarnir.