Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 24

24
þegar þaö er fært í frásögur, að Jón Sigurðsson hafi. verið svo
»þjóðlegur«, að þegar hann hafi komið á bæi á íslandi, þá hafi
hann jafnan farið annaðhvort út fyrir garð eða að húsabaki til að
hægja sér, jafnvel þó kamar væri til á bænum. Sagan er nú
sjálfsagt eintómur uppspuni, en hún sýnir, hve langt menn geta
gengið í þessu efni, þegar farið er að varpa eins konar helgiblæ
yfir einn af þjóðlöstum vorum, sóðaskapinn. með því að kalla
hann »þjóðlegan«. Og svo er jafnframt ekki hikað sér við að
kasta skugga á minningu þess manns, sem öllum er skylt að líta
upp til með dýpstu virðingu, með því að telja honum það til lofs,
sem miklu fremur væri honum til minkunar, ef satt væri. Er nú
furða, þó mönnum hætti við að verða flökurt af þessu og þvílíku ?
Vér höfum nú reynt að bregða upp dálitlu ljósi yfir þing-
flokkana og ávörp þeirra. Nú kemur til kjósendanna kasta að
kveða upp sinn dóm. Peir eiga nú að skera úr því, hvort þeir
kjósi heldur að fylkja sér undir hinn hreina framfarafána Fram-
sóknarflokksins eða skríða undir hina »þjóðlegu« afturhaldsgæru
Heimastjórnarflokksins. Pað gerir hver eftir því, sem hann hefir
vit til —- fyrir sér og sínum.
V. G.
Söngkensla í skólum.
Eftir SIGFÚS EINARSSON.
Ekkert tímabil í sögu mannkynsins má með eins miklum
rétti kalla gagnrýnistimabil eins og það, sem vér lifum á. Menn
ganga á hólm við erfða hjátrú og hindurvitni og ryðja gömlum
og rótgrónum venjum úr vegi, ef þær geta ekki samrýmst skyn-
semiskröfum nútímans. Pað er við því búið, að sumum þyki
sárt að sjá þeim goðum hrundið af stalli, er þeir hafa kropið
fyrir um langan tíma; en þá eru aðrir og ekki tærri, sem fagna
yfir því, að önnur veglegri skipa hinna sæti. Auðvitað er það á
einskis manns vitund, hvort þau sitja eiliflega á hábekk, því önn-
ur dýrðlegri geta komið í þeirra stað. l’etta er rás viðburðanna
í verknaði og á sviði andans, í trú, vísindum og listum.