Eimreiðin - 01.09.1896, Síða 33

193
stein í hominu hjá elsku börnunum sínum, sem hún var búin að
búa svo vel í haginn fyrir með elju sinni.
Hún var að koma út frá yfirkennaranum. Frúin fylgdi henni
alveg út í dyrnar.
»Hjartans þakkir, maddama Gunnhildur; jeg hlakka ógn til að
koma. Já, það má segja, að þjer hafið ástæðu til að vera hreykn-
ar yfir honum syni yðar.« — »Verið þjer sælar, frú 1« — »Verið
þjer sælar! Verið þjer sælar, maddama Gunnhildur!«
Gunnhildur vatt sjer við, til þess að drepa höfðinu enn þá
einu sinni að skilnaði. En það var flughált þar sem hún stóð.
Henni varð fótaskortur og hún steyptist niður fyrir steinriðið. Hún
var næstum meðvitundarlaus, þegar hún var borin inn og siðan
flutt heim.
Hún hafði fótbrotnað. En hún bað lækninn í öllum ham-
ingjunnar bænum að segja ekki frá því. Þegar Gunnlaugur og
Sigríður komu til þess að vitja um hana, harkaði hún af sjer, svo
hún gæti sýnzt nokkurn veginn hress, og sagði að fóturinn hefði
bara undizt dálítið úr liði. Hún vildi fyrir engan mun, að brúð-
kaupinu skyldi verða frestað.
»Jeg verð sjálfsagt orðin svo frísk, þegar þar að kemur, að
jeg get verið í veizlunni,« sagði hún, »og verði það nú ekki, þá
er jeg jafnánægð eptir sem áður. Jeg hef heldur ekkert gaman af
þessum fínu veizlum, þegar jeg má ekki ganga um beina.«
Brúðkaupsdagurinn var runninn upp og Gunnhildur varð enn
að liggja í rúminu. Kraptar hennar vóru þrotnir. Ellin og sára-
sóttin gengu í bandalag gegn henni. Hún varð með degi hverj-
um meira og meira máttfarin. En þegar Gunnlaugur og Sigríður
komu að vitja um hana, hleypti hún í sig óskiljanlegu afli, brosti
og gerði að gamni sínu.
Það var mikill hátíðaljómi í brúðkaupssalnum.
Það var líka hátíðabragur á öllu í fátæklegu stofunni hennar
Gunnhildar gömlu. Þar brunnu ljós í tveimur messingarstjökum,
sem stóðu á borði við rúmið, og mitt á milli ljósanna stóð blóm-
vöndur, fallegasti brúðarblómvöndurinn hennar Sigríðar, sem hún
hafði sent henni tengdamóður sinni.
Gunnhildur hallaði sjer upp að koddanum. Ljósleitu tappa-
togaralokkarnir vóru greyptir í umgjörð úr mjallhvítum ræmum;
gulleita andlitið var kannske ögn gulara og hrukkóttara, en það
átti að sjer; en sælt ánægjubros ljek um hinar fölu varir.
13