Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1896, Side 33

Eimreiðin - 01.09.1896, Side 33
193 stein í hominu hjá elsku börnunum sínum, sem hún var búin að búa svo vel í haginn fyrir með elju sinni. Hún var að koma út frá yfirkennaranum. Frúin fylgdi henni alveg út í dyrnar. »Hjartans þakkir, maddama Gunnhildur; jeg hlakka ógn til að koma. Já, það má segja, að þjer hafið ástæðu til að vera hreykn- ar yfir honum syni yðar.« — »Verið þjer sælar, frú 1« — »Verið þjer sælar! Verið þjer sælar, maddama Gunnhildur!« Gunnhildur vatt sjer við, til þess að drepa höfðinu enn þá einu sinni að skilnaði. En það var flughált þar sem hún stóð. Henni varð fótaskortur og hún steyptist niður fyrir steinriðið. Hún var næstum meðvitundarlaus, þegar hún var borin inn og siðan flutt heim. Hún hafði fótbrotnað. En hún bað lækninn í öllum ham- ingjunnar bænum að segja ekki frá því. Þegar Gunnlaugur og Sigríður komu til þess að vitja um hana, harkaði hún af sjer, svo hún gæti sýnzt nokkurn veginn hress, og sagði að fóturinn hefði bara undizt dálítið úr liði. Hún vildi fyrir engan mun, að brúð- kaupinu skyldi verða frestað. »Jeg verð sjálfsagt orðin svo frísk, þegar þar að kemur, að jeg get verið í veizlunni,« sagði hún, »og verði það nú ekki, þá er jeg jafnánægð eptir sem áður. Jeg hef heldur ekkert gaman af þessum fínu veizlum, þegar jeg má ekki ganga um beina.« Brúðkaupsdagurinn var runninn upp og Gunnhildur varð enn að liggja í rúminu. Kraptar hennar vóru þrotnir. Ellin og sára- sóttin gengu í bandalag gegn henni. Hún varð með degi hverj- um meira og meira máttfarin. En þegar Gunnlaugur og Sigríður komu að vitja um hana, hleypti hún í sig óskiljanlegu afli, brosti og gerði að gamni sínu. Það var mikill hátíðaljómi í brúðkaupssalnum. Það var líka hátíðabragur á öllu í fátæklegu stofunni hennar Gunnhildar gömlu. Þar brunnu ljós í tveimur messingarstjökum, sem stóðu á borði við rúmið, og mitt á milli ljósanna stóð blóm- vöndur, fallegasti brúðarblómvöndurinn hennar Sigríðar, sem hún hafði sent henni tengdamóður sinni. Gunnhildur hallaði sjer upp að koddanum. Ljósleitu tappa- togaralokkarnir vóru greyptir í umgjörð úr mjallhvítum ræmum; gulleita andlitið var kannske ögn gulara og hrukkóttara, en það átti að sjer; en sælt ánægjubros ljek um hinar fölu varir. 13

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.