Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 19

179
Allar hinar konurnar fengu ákafa hóstakviðu og bitu i vasa-
klútana sína.
En Gunnhildur tifaði áfram með tebakkann sinn með sama
vinabrosinu og hæverskusvipnum og vant var.
Gunnlaugur var nú á tólfta árinu. Honum gekk vel í skól-
anum; en hann var nokkuð mikill ólátabelgur og uppstökkur, —■
töluvert uppstökkur. Einkum varð hann svo æfur, að hann rjeði
sjer varla fyrir reiði, þegar piltarnir kölluðu hann Gunnhildarson,
en að þeirri fyndni hló yfirkennarinn æfinlega mjög dátt.
Einn dag hittist svo á, þegar piltarnir vóru úti i frímínútun-
um, að Gunnhildur gamla gekk þar fram hjá. Þá kallaði sonur
lyfsalans, sem hafði orð á sjer að vera »skollans fjörugur strákur«,
upp yfir sig: »Líttu upp Gunnhildarson, þarna kemur hún móðir
þín með vasana fulla af sætsúpu og syltutaui«.
Yfirkennarinn ætlaði að springa af hlátri.
»Jeg skal gefa þjer syltutau, asnakjálkinn þinn,« sagði Gunn-
laugur, og gaf afspring lyfsalans »blátt auga.«
Yfirkennarinn brunaði fram á vigvöllinn.
»Þú skalt eiga mig á fæti, ef þú hættir ekki að misþyrma börn-
um heiðvirðra manna, götustráksræfillinn þinn. Þú skalt nú verða
flengdur og fá að dúsa tvo aukatíma í skólanum í dag, en hinir
piltarnir fá mánaðarfrí.«
Svo var Gunnlaugur barinn og mátti sitja eptir, þegar hin-
ir fóru.
Skólaherbergið var i stofunni og vissi út að götunni. I hús-
inu beint á móti bjó bæjarfógeti Snædal. Glugginn á því var op-
inn og við hann sat Sigríður, dóttir bæjarfógetans, og var að borða
hálfþroskað epli. Hún var ellefu ára gömul. í þá daga sáust
nefnilega ellefu ára stúlkur sitja og naga epli, þó það þætti kannske
skritið nú á dögum; en þá vóru stúlkubörnin ekki orðnar »dömur«
á tíu ára skeiðinu.
Gunnlaugur sat grátinn og með þrútnar kinnar og stytti sjer
stundir með því að teikna skrípamyndir í gluggakistuna. Sigrið-
ur kinkaði kolli til hans. Gunnlaugur kinkaði raunalega kollinum
á móti.
»Ertu látinn sitja aukatíma í skólanum Laugi?« — »Já.« —
12'