Kirkjublaðið - 01.05.1897, Blaðsíða 14
78
sjálfir að neyta henuar árum saman og sumir jafnvel
svo tugum ára skiptir. Það er lakur kaupmaður sem
lastar sina eigin vöru«.
í þessu kuldalega svari eru tvö mjög athugaverð at-
riði. Aðalorsökin á að vera sú, að allur þorri manna hafl
misst trúna á gildi altarissakramentisins. Sem betur fer
mun hjer töluvert orðum aukið, en fyrir hvern prest í
sínum sjerlega verkahring er það alvarlegt íhugunarefni,
hvað lítið eða mikið er satt í þessum áburði á hinn ís-
lenzka söfnuð, o g þá um leið, ef eitthvað reynist satt í
þvi, að leggja sig allan fram opinberlega og einslega að
vekja þörfina til nautnar sakramentisins og glæða kær-
leikann til þess. Hitt atriðið er lítilsvirðing sjálfra prest-
anna á sakramenntinu, sje það satt, að til sjeu einhverj-
ir prestar á landi hjer, sem »árum saraan hafi vanrækt að
neyta kvöldmáltíðarinnar«. Slfkt væri ofurskiljanleg or-
sök til hnignandi altarisgöngu í þeim söfnuði, þar sem
prestur gæfi það dæmi, og enda lengra út frá sjer. Dæm-
in munu eflaust fá, og sjerlegar kringumstæður geta enda
komið til tálmunar ár og ár, en mjög athugavert er þetta
og ekki rjett að ganga þegjandi fram hjá þvi.
Árnesingurinn skrifar:
»Spurningunni um það, hvers vegna altarisgöngunni
hnignar, treysti jeg mjer ekki nú til að svara frá
»almennu sjónarmiði«. Til þess er jeg offáum kunnur
hvað það snertir. Þó hafa nokkrir átt tal við mig um
það. Hafa sumir sagt, að þeir þyldu ekki að heyra ó-
sannindi borin fram sem heilagan sannleika, og Jesú
Kristi eignað að hafa skipað slíkt. Þeim hefi jeg bent á
tízku Austurlanda, að viðhafa óeiginleg orð, og þyki há-
tíðlegra einnig að halda þeim hjer. Aðrir hafa sagt,
að sjer væri ómögulegt að trúa þvi sem kirkjan kennir
um yfirnáttúrlegan krapt kvöldmáltíðarinnar, væri því
hræsni ef þeir gengu til altaris. Þeim hefi jeg ráðlagt
að vera þó til altaris með þeim hug að taka þátt i sam-
eiginlegri viðleitni safnaðarins að styrkja hjá sjer grund-
völl kristindómsins: kærleikssambandið við Guð og menn.
Allir hafa þessir menn verið skynsamir, og að jeg ætla
trúhneigðir og samvizkusamir. Grunar mig að slíkar