Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Síða 10

10
Á Kópavogsþinginu 14. s. m. dæmdi Sigurður lögmaður þau til dauða.
»Voru þau tekin af daginn eftir. Sigurður höggvinn skamt frá tún-
garði, í landnorður frá þinghúsinu, en Steinunni drekkt í læknum þar
fyrir austan. Hafði höggstaðurinn ávallt áður verið upp á hálsinum,
en drekkt inn í Elliðaá syðri«, segir séra Eyjólfur í annál sínum og
mátti hann vita þetta allt gjörla, því að hann átti þá heima í Nesi
hjá föður sínum og hefur sennilega verið við aftökur þeirra Sigurðar
og Steinunnar, en nákunnugur öllum staðháttum. Eftir þessari upp-
lýsingu hans um hina fyrri aftökustaði, skyldu menn helzt ætla, að
dysjar þær, sem nú eru í Kópavogi, sjeu allar yngri en frá árinu 1704.
En ekki getur það þó verið, því að hvergi mun þess getið, að nokk-
ur sakamaður hafi eftir þetta verið tekinn af í Kópavogi, enda var
ekki þingað þar lengur en hálfa öld upp frá þessu.
VI. Slark og slys.
Árið 1723 kom leiðinlegt mál fyrir þing í Kópavogi. Jón Espólín
minnist á það í árbókum sínum, IX. 74 Svo bar til um kvöldið 11. ág.,
að 5 menn voru á ferð á litlum bát úr Hólmskaupstað, sem þá var
í Örfirisey, og ætluðu út að Nesi. Voru það þeir Guðmundur Ólafsson
frá Ráðagerði, Arnes Hildibrandsson, Þorvaldur Teitsson, Knútur Jóns-
son og Lénharður Þórðarson, hjáleigumaður í Nesi. Guðmundur var
töluvert drukkinn og Arnes kenndur. Fóru þeir að rífast og lenti síðan
í skömmum og áflogum. Kom nú sjór í bátinn og fyr en varði hvolfdi
honum. Var þetta skammt frá Mýrarhúsum; sást til þeirra úr landi og
var brugðið við frá Nesi að bjarga. Guðmundur og Lénharður voru
komnir á kjöl, en hinir drukknaðir allir. — Ekkja Arnesar, Gróa
Hildibrandsdóttir, sakaði Guðmund um, að hann hefði valdið dauða
manns hennar og þeirra þriggja. Lét Fuhrmann amtmaður þá taka
málið fyrir og var Jón Oddsson Hjaltalín, lögréttumaður, skipaður
sækjandi, en Cornelius Wulf landfógeti var þá sýslumaður og dæmdi
í málinu. Fyrst var þingað í því 8. okt. í Kópavogi, en síðan 5. nóv.,
og loks 3. des. heima á Bessastöðum, þar eð þinghúsið í Kópavogi
var þá í illu ástandi. Þeir sýslumaður og sækjandinn voru hinir
hörðustu í málinu, svo að Guðmundur varð illa úti. Arnes hafði að
vísu slegið Guðmund af fyrra bragði, en hann hafði nú goldið þess
með dauða sínum, Guðmundur hafði að vanda svo að segja átt upp-
hafið að rifrildinu, sem olli drukknun Þorvaldar og Knúts, er höfðu
á sér gott orð, og yrði því »Derris uskyldige Dód, Der Raaber hæfn,
icke uden tilbörlig Straf at afgaae«(!). Skyldi Guðmundur því, þar sem
hann var ölvaður og órólegur í bátnum, »udi jern at arbeyde paa