Morgunblaðið - 24.12.1987, Blaðsíða 60

Z'lO © 1985 Universal Press Syndicate
„Hvort feinkuéum vi5 klukJcunni um
i-fooo ourt vbo. pLyltam henni um Uooocxr?"
mJ
Dag«krá sú sem nú hefst er
send iim gerfihnött. . .
Með
morgunkaffinu
HÖGNIHREKKVÍSI
Lesið í Biblíunni um jólin
Til Velvakanda.
Ég vil taka undir hvatningu í
grein sem nýlega var rituð í blaðið
um jólahaldið. Þar er bent á hve
mikil hætta sé á því að jólin verði
innihaldslaus í öllum gæðunum sem
við njótum og menn eru hvattir til
að taka fram Biblíuna og lesa í
henni.
Væri ekki vel viðeigandi í kristnu
landi þegar fjölskyldan hefur sest
við jólaborðið að húsbón(linn tæki
fram Biblíuna og læsi jólafrásög-
una? Hún er í öðrum kapítulanum
í guðspjalli Lúkasar, fyrstu tuttugu
versin. Þetta er á blaðsíðu 70—71
í Nýja testamentinu í nýju Biblí-
unni. Síðan gæti húsbóndinn eða
húsfreyjan beðið bæn frá eigin
bijósti eða sálmvers eða Faðirvor
og allir tækju undir. Ég er viss um
að þetta yrði góð hjálp til að beina
huganum til frelsarans sjálfs en
hans vegna höldum við jólin.
En lestur Biblíunnar á ekki að
vera bundinn við hátíðir eða tiltekna
daga. Stundum gera menn heit við
áramót. Ég legg til að landsmenn
allir taki þá ákvörðun að kynna sér
Biblíuna og lesa í henni á hverjum
degi á nýja árinu. Með öðrum orð-
um: Engan dag á nýju ári án þess
að við veijum stund með Biblíunni.
Og Biblía og bæn fara saman.
Stundum kvarta menn yfir því
að Biblían sé torskilin. En sumt í
henni er auðskilið. Og ekki skiptir
mestu máli að skilja allt á auga-
bragði (það sem er mikils virði
liggur ekki alltaf í augum uppi)
heldur íhuga það sem við skiljum —
og fara eftir því. Þá komumst við
fljótlega að raun um það sem er
meginkenning Biblíunnar: Við erum
syndarar en Jesús er frelsari sem
dó fyrir syndara. Þess vegna eigum
við að opna hjartað fyrir honum og
helga honum líf okkar.
Það breytist margt í lífi manna
þegar Jesús kemur til sögunnar.
Og sú breyting kemur fljótlega
fram í þjóðfélaginu.
Lesandi
Island verði eitt kjördæmi
Til Velvakanda.
Ekki þarf að kunna glögg skil á
íslenskri pólitík til að gera sér ljósa
þá uggvænlegu þróun sem orðið hef-
ur á síðustu áratugum varðandi
svokallað vægi atkvæða. Hvemig
getur það verið réttlætanlegt í lýð-
ræðisríki að atkvæðisvægi þegnanna
sé ekki jafnt, að atkvæðisvægi eins
manns t.d. á Vestfjörðum sé á við
atkvæði 20 manna á höfuðborgar-
svæðinu. Allir hljóta að vera
sammála um að þetta er fáránlegt
og samræmist ekki meginreglum lýð-
ræðis.
Afleiðingamar láta heldur ekki á
sér standa. Einstakir þingmenn
vinna eingöngu fyrir sitt kjördæmi
en gleyma gersamlega þeirri skyldu
sinni að vinna að hagsmunum þjóðar-
innar í heild. Þannig hefur verið
komið upp rándýmm fyrirtækjum,
sem menn hafa vitað frá upphafí að
aldrei skiluðu arði, vegna þess að
einhver þingmaður hefur sett það á
oddinn í von um að tryggja sér at-
kvæði. Eins er ráðist í stórfram-
kvæmdir sem aðeins koma tiltölulega
fáum að gagni og tel ég göngin gegn-
um Ólafsfjarðarmúla dæmi um slíkt.
Þetta verður ekki leiðrétt öðmvísi
en ísland verði gert að einu kjör-
dæmi. Þess er engin von að þing-
menn geti starfað af nokkm viti
meðan þessi skipan er á hlutunum.
Ef landið væri eitt kjördæmi myndu
þingmenn loks fara að vinna að hags-
munum þjóðarinnar í heild og það
myndi leiða af sér að síendurtekin
mistök undanfarinna áratuga yrðu
úr sögunni. Ég tel einnig að til bóta
væri að þingmenn væm færri. Ef
þingmenn væm t.d. 40 yrði ábyrgð
hvers og eins meiri. Einnig ætti að
setja þá reglu að þingmenn gætu
ekki verið ráðherrar eins og nú
tíðkast. Og Alþingi ætti að starfa
allt árið — það myndi auka ábyrgð
Alþingis og koma í veg fyrir að ríkis-
stjómir misnotuðu heimild sína til
setningar bráðabirgðalaga. Virðing
þjóðarinnar fyrir Alþingi fer minnk-
andi. Það er mikil þörf á að landið
verði gert að einu kjördæmi svo
starfsvettvangur Alþingis verði ekki
allur á skjön eins og verið hefur.
Reykvíkingur
hverra hluta vegna hætti ríkisút-
varpið þessum góða sið og
sjónvarpið leikur þjóðsönginn að-
eins í dagskrárlok á sunnudögum,
rétt eins og þetta sé einhver spari-
söngur. Vel væri nú, ef ríkisútvarp-
ið endumýjaði þennan góða sið með
nýju ári. Hefðir ber að virða og af
þeim er ekki of mikið í þessu þjóð-
félagi.
Ástæður þess, að Víkveiji nefnir
þetta sérstaklega er að ekki alls
fyrir löngu hlustaði hann á Ljósvak-
ann, sem hættir jafnan útsending-
um klukkan eitt eftir miðnætti.
Dagskránni lauk með því, að 'sung-
inn var þjóðsöngurinn og verður
Víkveiji að viðurkenna að honum
hlýnaði um hjartarætur og hugsaði
til hinna góðu gömlu daga, er
ríkisútvarpið gerði slíkt hið sama.
Það hafa allir gott af að hlusta á
þjóðsönginn rétt áður en þeir ganga
til náða, hann er í raun ekki aðeins
þjóðsöngur heldur og falleg bæn -
góður endir erilsams dags.
XXX
Nú, þegar jólahátíðin gengur í
garð og fólk hvílist eftir eril-
sama aðventu, er aðeins eftir að
óska tandsmönnum gleðilegra jóla.
Yíkverji skrifar
Ikvöld klukkan 18 gengur jóla-
hátíðin í garð, þessi mesta hátíð
kristinna manna, þegar haldið er
upp á fæðingu frelsarans. í kirkjum
landsins leggja prestarnir út af jóla-
guðspjallinu og kirkjuklukkur
hringja. Þetta er hátíð ljóssins, því
að fyrir tveimur sólarhringum var
skemmstur dagur. Dag tekur nú
aftur að lengja, veturinn er hálfnað-
ur, þótt menn eigi kannski bágt
með að trúa því. Ástæðan er auðvit-
að að veðurenglamir hafa verið svo
góðir Islendingum að elztu menn
muna vart aðra eins tíð. Allt leggst
þetta á eitt um að stytta skamm-
degið og jólaljósin lýsa í myrkrinu.
Víkveiji kemst þá jafnan í jóla-
skap er fyrsti sunnudagur aðventu
rennur upp. Undanfarin ár hefur
hann þá lagt leið sína í Bústaða-
kirkju, þar sem haldin er helgistund
á vegum bræðrafélags kirkjunnar,
séra Ólafur Skúlason vígslubiskup
flytur bæn og jafnan kemur í heim-
sókn leikmaður, sem flytur ræðu
dagsins. Að þessu sinni var það
kirkjumálaráðherrann, Jón Sigurðs-
son, sem talaði og mæltist vel.
Hann talaði um þessa hátíð ljóssins
og minnti einnig á alvöru lífsins.
Ræddi um tvö andstæð ljós, jólaljós-
in hlý og notaleg og hin köldu bláu
leifturljós lögreglu, sem jafnan boð-
uðu slys og ógæfu. Í því sambandi
er aldrei nægilega brýnt fyrir fólki'
að sýna varkárni og aðgæzlu í
umferðinni, sem tekið hefur alltof
þungbæran toll af landsmönnum.
Þessari hátíðlegu helgistund í
Bústaðakirkju lýkur jafnan á því,
að öll ljós í kirkjunni eru slökkt.
Tveir félagar bræðrafélagsins
ganga upp að altarinu og sækja eld
með kerti, sem þeir síðan gefa
kirkjugestum. Hver gefur svo sínum
sessunaut ljós og innan tíðar er
kirkjan uppljómuð af hundruð
kerta. Þessi stund verður ógleym-
anleg viðstöddum og ungt fólk, sem
Víkveiji þekkir, vill fyrir engan mun
missa þessa stund og sækir kirkju
jafnan þennan dag ár hvert. Hún
er orðin árleg hefð í lífí sóknarbam-
anna í Bústaðasókn.
XXX
Hefð.er orð, sem merkir rótgró-
inn sið. Fyrir allmörgum árum
gilti sú hefð hjá ríkisútvarpinu, að
dagskrá lauk með því að leikinn var
eða sunginn þjóðsöngur íslendinga,
þessi fallegi lofsöngur um guð og
kristna trú, sem séra Matthías Joch-
umsson orti svo fagurlega og
Sveinbjöm Sveinbjörnsson glæddi
lífí með sínu frábæra lagi. Ein-