Morgunblaðið - 17.04.1982, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. APRÍL 1982
HCC/nAfífí
e 1962 Univtrwl Prttt Syndic«t»_____________________
t,Écj hefái getab orÖiS„Urug<ú /Mheimur,
en þeir voru ekkí byrjob'rá yeim -
íer^um þá."
Nei, nei, hann hefur ekkert harið á
mér, heldur er hann að reyna að
hætta að reykja!
Með
morgunkaffinu
Petta er svindl. — Þinn hestur
þarf ekki að hera knapa!
Hvernig ætlar þú að snú-
ast við þessum vanda?
H.Kr. skrifar:
„Nokkur blaðaskrif hafa
orðið í framhaldi af sjónvarps-
þætti þar sem rætt var við
ungt fólk á Hallærisplani. Hér
verður fæst af því rakið, þó að
fróðlegt hafi verið að fylgjast
með viðbrögðum og ummæl-
um.
Fyrr var oft í koti kátt,
sagði Þorsteinn. Það er ekkert
nýtt við það að krakkar vilji
hittast og njóti þess að koma
saman. Svo hefur alltaf verið.
Annað væri óeðli. Sú hneigð er
engin meinsemd.
Þegar sjónvarpið flutti
okkur viðtal við unglingana á
planinu, mátti heyra að þeir
kunna ýmsir að gera kröfur
eins og foreldrarnir. Þær voru
misjafnlega orðaðar en m.a. á
þessa leið.
Okkur vantar stað þar sem
við getum notið vímunnar í
friði.
Hér er þess krafist að
krakkarnir fái sínar drykkju-
krár eins og fullorðna fólkið
hefur.
Vímuefnin eru ákjósanleg í
hugum þessara unglinga. Þar
er víman eftirsóknarverð.
Hvað getur svo borgin gert
fyrir þessi börn? Hvernig á
hún að snúast við þessum
vanda?
Margt getur hún gert en
tvennt skal hér nefnt.
Annað er það að hafna
vímuefnunum þegar hátíð er
haldin og einhverju fagnað.
Það kostar ekki neitt nema
góðan vilja. En þó væri ungl-
ingunum sýnt að borgarfull-
trúar vorir telji sig engin
vímuefni þurfa til að eiga
glaða stund og halda hátíð.
Og það væri mikils virði.
Annað sem borgin getur
gert er að styðja starf þeirra
sem vinna með börnum og
unglingum að bindindismál-
um. Það kostar peninga en slík
fjárfesting borgar sig. Sú fjár-
festing er arðvænleg. Bindindi
er gróðalind.
Þetta getur borgin gert, þó
ræðst framhaldið einkum af
því hvernig almenningsálitið
vérður og hvað við gerum
hvert fyrir sig og öllsömul.
Hvernig ætlar þú að snúast
við þessum vanda á komandi
dögum?"
Vil að fólk geri sér
grein fyrir hættunni
Húsmóðir skrifar:
„Ég spyr heldur að leikslok-
um en vopnaviðskiptum, því
að allt fer eftir uppskerunni.
Franco hrakti kommúnistana
á Spáni frá völdum eftir
tveggja ára stríð og stjórnaði í
40 ár. I dag er lýðræði á Spáni
og matur þar svo mikill og
ódýr, að hagsýnar húsmæður
koma heim klyfjaðar mat og
ellilífeyrisþegar drýgja tekjur
sínar með því að dvelja á
Spáni á vetrum.
Fyrir 40 árum afhentu
kommúnistar í Póllandi og
hinum leppríkjunum Stalín
yfirráðarétt yfir löndum sín-
um til eilífðarnóns. Hvað láta
svo Rússar hugruðum Pólverj-
um í té? Þeir fá þeim her-
foringjastjórn i staðinn fyrir
mat og mannréttindi. Hungrið
fylgir kommúnismanum eins
og skeggið hökunni. Ég heyri
svo Brezhnev aldrei nefndan,
að ég hugsi ekki til þeirra 6'/2
millj. bænda, sem hann lét
verða hungurmorða. Er þetta
ekki svipuð tala og gyðinganna
sem brúni sósíalisminn sendi í
gasofnana.
Ég hló þegar Émile Zola var
látinn segja með sælubros á
vör: „Bráðum verða engin
landamæri til í veröldinni."
Hvað skyldu þeir vinirnir,
hann og Tolstoj, hafa hugsað
ef þeir hefðu séð mann skotinn
við Berlínarmúrinn? Skyldu
þeir hafa viljað vera forstjór-
ar í Gulaginu og skyldu þeir
vilja núna vera verkstjórar í
Síberíu, halda Suður-Víetnöm-
um að verki og borga þeim svo
40% af kaupinu, en halda 60%
eftir handa Rússum? í skrif-.
um sínum hvöttu þeir ekki til
pólitískra ofsókna og frelsis-
skerðingar. Karl Marx vildi
gera verkamenn frjálsa með
manndrápum, en menn mundu
hvað hafðist upp úr blóðbað-
inu í frönsku byltingunni og
hundsuðu Marx. Með hagkerfi
Adam Smiths fengu svo
verkamennirnir rétt sinn
smátt og smátt án skipulagra
manndrápa. Réttindin voru
svo tekin af þeim í rússnesku
byltingunni og þrífast hvergi
þar sem kommúnistar ráða.
Mér ferst eins og gömlu
konunni, sem flutti mál sitt
svo vel á rússnesku, að Steinn
Steinarr skildi hvert orð. Hún
var að segja honum frá því, að
allt hefði verið betra hjá Niku-
lási öðrum. Sonur hennar varð
þess vegna að taka hana úr
umferð og afsaka hana við
Stein með því að segja að
þetta væri hennar „rórill".
Menn voru ekki sendir til
Rússlands til þess að segja svo
sannleikann um Stalín, enda
hefði það ekki orðið stefnunni
til málsbóta eða til að fegra
hugsjónirnar. Mitt rórill er
eins og gömlu konunnar hans
Steins. Ég vil að fólk geri sér
grein fyrir hættunni af þessari
helstefnu, — jafnvel þótt
Þjóðviljanum þyki það vera
afskiptasemi."
m