Vísir - 04.05.1945, Blaðsíða 7

Föstudaginn 4. maí 1945. ' VlSIR
108
Marsellus þagði andartak og Iiélt svo áfram
einbeittum rómi. „Þegar eg var sautján ára
gamall, gaf faðir minn mcr Demetrius í af-
mælisgjöf.“
„En þér sögðuð, að hann væri bczti vinur
yðar!“ sagði Mirjam undrandi. „Hvernig getur
það vcrið? leiðist lionum ekki að vera þræll?“
„Enginn vill vera þræll, Mirjam. En þeim,
sem einu sinni hafa verið þrælar verður aldrei
full not af frelsinu. Eg bauð Demetríusi frelsi.
Honum er frjálst að fara sinna ferða.“
„Þér liljótið að vera góður húsbóndi, Mar-
sellus,“ sagði Mirjam blíðlega.
„Ekki alltaf. Stundmn, einkum á síðasta ári
var eg vondur við Demetrius. Eg var þunglynd-
ur, eirðarlaus, volaður.“
„Hvers vegna það?“ spurði bún, „segið inér
það.“
„Elcki á svona fallegum degi,“ sagði Marsell-
us atvarlegur í bragði. „Auk þess líður mér nú
vel. Það er óþarfi að iþvngja þér með því.“
„Eins og þér viljið,“ sagði bún. „En hvernig
stóð á því, að Demelríus var að vinna á vinnu-
stofu Benjósefs?“
„Það er löng saga, Mirjam.“
„Þér eruð alltaf með þessar löngu sögur,“
sagði lmn afundin.
Marsellus brosti.
„Jæja þá, í stuttu máli sagt. Yið vorum i
Aþenu. Það vildi svo til að Demetrius lenti í
áflogum við róniverskan embættismann til þess
áð verjá varnaflaust fólk. Sjálfur var hann sak-
laus. En embættismaðurinn varaði sig ekki á
því, að Grikkinii er heljarmenni. Þetta var rétt.
lát hegning, þólt leikurinn væri ójafn og stutt-
ur. Okldir fannst það ráðlegt, að Demetrius
héldi sig sem lcngst í burtu frá grísku fangcls-
unum, þvi flúði hann til Jerúsalém. Og þar
sem hann kunni dálitið að kemba og' spinna •—“
„Hvar lærði liann það?“ spurði Mirjam, sem
aftur var með allan hugann við saumana.
„Hjá vefara nokkurum í Aþenu. Hann lærði
aramísku hjá vefaranum og hjálpaði lílils hátt.
ar til.“
„Var það þar, sem þér lærðuð aramísku, Mar-
sellus?“
T-í “
,,.i a.
„Lærðuð þér líka að kemba og spinna?“
„Nei, sagði Marscllus og liló.
„Bara aramísku.“
„Yar það vegna þess, að þér ætluðuð til Gali-
leu?“ spurði Mirjam. „Og livað ætlið þér að
gera, þegar þér eruð búinn að lieyra það um
Jesú, sem þér óskið?“
„Eg 'veit ekki Iivað eg"geri.“ Marsellus linykl.
aði brúnirnar vandræðalegur á svip. „Eg verð
að fara aftur til Róm, þótt eg þurfi þcss elcki
nauðsynlega. Auðvitað langar mig til þess að
sjá ættingja mína og vini, en —“
Mirjam tók nokkur lítil spor, áður cn hún
leit upp og spurði, svo vart mátti heyra:
„En livað ?“
„En einhvernveginn finnsí mér, að eg muni
ekki kunna við mig i Róm,“ sagði hann. „Eg
hcfi orðið mjög hrifinn af þvi, sem þið hafið
sagt mér um kejmingu þessa djarfa Galíleu-
manns um mannlifið. Mér finnst hún svo rök-
ræn, svo skynsamleg. Ef hún breiddist út, fcngj-
um við nýjan heim. Við verðum að fá nýjan
heim, Mirjam. Þessu má ekki lialda áfram
lengur.“
Mirjam lagði frá sér saumana og horfði á
hann urtdrandi á'svip. Ilún hafði aldrei séð hann
í slikum ham áður.
„Þessa siðustu daga,“ hélt hann áfram, „hefi
eg getað horft á heiminn frá nýjum sjóparhól.
Að vísu hefi eg oft áður hugsað um óréttlætið
í heiminum, eymdina og sorgina. En — liérna
i þessu kyrrláta landi ligg eg um nætur, horfi
upp í stjörnurnar og liugsa um Róm! — Þar
sem græðgin og ágirndin sitja i liásæti, en fá-
tæklin og úrkynjunin verður æ vonlausari allt
niður í rakar myrkvastofur, galciður og grjót-
námur. Og Róm stjórnay hciminum! Iveisar-
inn er geðveikur. Erfðaprinsinn er þorpari. Þéir
síjórna heiminum! Ilerir þeirra gína yfír líf—
uiii milljöna volaðra manna!“ Hann þagði og
strauk sér um ennið, sem orðið var heitt af
ákefð. „Fyrirgéfðu mér, góða, að eg cr að
þruma þetta vfir þér.“
„Væri það ekki dásamíegt,“ sagði Mirjam
með ákefð, „ef Jesús væri í hásæti?“
„ómögulegt,“ sagði Marsellus.
„Kannske ekki,“ sagði Mirjam döpur í bragði.
Hann liorfði á hana. Var henni í raun ög veru
alvara? Hvilík dirfska að láta sér detta íslife’t í
liug!
„Þér getur ekki verið alvára,‘ sagði liann.
„Auk þess er Jesús dáinn.“
„Eruð þér viss um það?“ spurði hún án þess
að líta upþ.
„Auðvitað er kenning hans ékki dauð, og eitt.
hvað ætli að gera, til þess að liún næði tii seni
ílestra!“
„Ætlið þér að segja vinum yðar frá hénni,
þégay þér komið heim?“
Marsellus andvarpaði.
„Þeir íiiyndu halda mig vitskertan.“
„Og faðir yðar Iíka?“
„Já vissulega! Faðir minn er réttsýnn maður
og gjafmildur, en hann fyrirlílur alla, sem last
eitthvað við trú. Hann vrði steini lostinn og
reiður lika, ef eg færi að ræða þetta við vini
okkar.“
„Mvndi honum ekki frekar finnast það djarf-
legt?“
„Djarflegt? Alls ekki! Hann myndi klígja
við því!“
Jústus og Ridien voru að koma frá vingarð-
inum og gengu liægt. Þeir voru niðursokknir í
lágróma samlal.
„Hvað verðið þér lengi liérna, Marsellus?“
spurði Mirjam og reyndi ekk'ert að dylja það,
að hana langaði til þess að tala við liann aftur.
„Hittumst við á ný, — á inorgun kannske?“
„Ekki á morgun. Við förum til Kapernaum
á mofgun, eða svo segir Jústus. Hann vill að
eg hitti gamlan mann, Natanael að nafni. Hefir
þú hevrt hans getið?
„Já, já. Yður mun falla hann i gcð. En þið
komið aftur til Ivana áður en þið farið lil Jerú-
salem, cr það ekki?“
„Gjarnan vildi eg það.“
„Já, gerið það. Nú langar mig til að tala eins-
lega vrið Jústus.“
„Jústus,“ sagði Marsellus. „Eg fer nú niður
i þorpið og við hittumst þar.“
Ilann rétti Rúben hendina; Rúben tók fast
á móti. Það málti sjá, að Jústus liafði lalað vel
máli lians’ við Riiben.
„Vertu sæl, Mirjam,“ sagði liann. „Við hitt-
umst af lur í næstu viku.“
„Sælir, Marsellus,“ sagði hún. „Eg hlakka
til.“
Skeggjuðu Galíleumennirnir stóðu hjá og
sáu þau horfast í augu, eins og þeim þætti dá-
lítið leitl að skiljast. Rúben var lítið eilt áhyggju.
fullur á sviþinn. Sjá mátti, að hann langaði
ekki til þess að dóttir hans yrði fvrir vonbrigð-
um. Rómverjinn færi burt og gleymdi benni al-
veg, en hún myndi.
„Þið komið þá þessa leið aflur,“ sagði Rúben
við Jústus, þegar Marsellus var farinn.
„Mér heyrðist það,“ sagði Jústus og brosli.
„Lof mér.að segja Naomi, að þú ætlir að vera
við brotning brauðsins með okkur, áður en
þið farið.“
Þegar Mirjam og Jústus voru ein eftir benti
hún lionum að setjasl.
„Af hverju segirðu Marsellusi ekki alll?“
spurði hún. „Hann langar mjög til þess. Mér heyr.
ist hann vita svo lítið. Hann var i ^prúsalem og
heyrði Qg sá, þegar Jesús var prófaður. Ilann
heyrði liann dæmdan til dauða og veit að liaun
var krossfestur. Hann heldur að' sögunni um
Jesú ljúki þann dag. Af hverju segir þú hon-
um ekki, Jústus?“
„Það ætla eg að gerá, Mirjam, þegar hann er
við þvi búinn að lieyra það. Hann myndi ekki
trúa, ef eg segði honum það nú.“ Jústus færði
sig nær og lækkaði róminn. „Eg Hélt, að þú
inyndir kanpske segja Jionúm það.“
„Eg var að ]iví komin. Þá datt mér í húg, að
þú leyndií honum þess af einhverri ástæðu.
Mér fihnst áð scgja eigi Marscllusj. allt áf.létta.
Honum "fi’nnsl það slæmþ að ekkerl skuli gert
iil að 'Ve-kja áhuga ínanna á kenningu jJesú.
Geturðu eklyi sagt hoilúni frá þvi, sem þeiý ýinna
i Jérúsalem,! Joppu pg Sesþreu? Ilann hefiij ekki
minnstu húgmyn^úm það, livað fram fer!“
„Agætt,“ sagði' Jústus og kinkaði kolli. „Eg
skal segja honum allt.“
„í dag!“ sagði Mirjam með ákefð.
„Seg mér, slúlka mm,“ sagði Jústus alvar-
Frá mönnum og merkum atburðum: f
DINO GRANDI:
AÐ TIALDABAKI.
Mussolini lét gera að auki ýmsar leynilegar ráð'-
stafanir, sem var heint gegn Þjóðverjum. Hann lét
hætta störfum við víggirðingar í nánd við landamæri
Frakklands og flutti fjölda verkamanna til norður-
landamæranna, til þcss að byggja Alpa-virki. Hvcr
leslin af annar hlaðin steinlími fór þangað, og í sin-
um hóp talaði Mussolini um „Maginot-línuna okkar.“;
Ribbentrop er ómyrkur í máli.
Menn voru allæstir í huga, þegar von Ribbentrop
kom til Rómaborgar 9. apríl 1940. Hann sagði viði
Ciano alveg umbúðalaust:
„I þetta skipti cr eg ekki kominn til þess að niinna
llali á skyldur sínar sem bandalagsþjóð. Eg er kom-
inn til jicss að koma í veg fyrir, að Italía gangi í
lið með fjandmönnum vorum.“
Þjóðverjar höfðu ráðizt inn íDanmörku og Noreg.
Hitler var í þann veginn að senda herskara sína
vestur á bóginn. Þcgar Mussolini var áð undirbúa;.
ræðu, sem hann ætlaði að l'lytja, sagði hann:
„Eg ætla ekki í stríð, en eg verð að sei'a Þjöðverjn;
Hitler heldur að hann geti rol'ið Maginotlímma, og*;
þólt mér detti ekki í hug, að hann geti það, ætla eg ;
mér. að láta Breta og Frakka kaupa hlutleysi niitt
dýru verði.“
. Um þessár mundir liraðaði Balbo sér heim til
Italiu, til þess að ræða um varnir Libyu, sem liann
kvað hvcrgi nærri nógu öflugar. Hann sagði mér, að"
Mussolini hefði sagt:
„Ilafið engar áhyggjur af því. Við förum ekki í
styrjöld.“
En .drauinar Mussjolini um að geta komið ár sinni
vel l'yrir borð án þcss að leggja neitt í hættu, reynd-
ust blékkingadraumar. Þegar Þjóðverjar ruddust inn.
í Holland og jlelgíu og Maginotlínan var rofin, vai*
aðstaða lians orðin liættuleg.
Dag nokkurn, er eg kom til hans, var hánn að'
skoða gríðarstóran. uppdrátt af Frakklandi. Hann
var skelfdur af tilhugsuninni um afleiðingar hinna
miklu sigra Hitlers.
„Hvað hefst Gamelin að?“ spurði hann. „Hví
verst liann ekki?“
Mussolini þrammaði fram og aftur um gólfið.
„En Þjóðverjar komast ekki lengra en að Marnc.
Þar verður háð önnur Marne-orrusta.“
En það var engin ný Marne-orrústa háð. Fregn-
irnar um Dunkerque og uppgjöf Frakka vöktu sorg
á ítalíu. Sorg og ótta. Menn óttuðust hefnd Þjóð-
verja fyrir „svik“ Itala, að lýsa ekki yfir fullum
sluðningi með því að segja Pólvcrjum stríð á hendui*
1939. : '
Eg hitti Mussolini aftur og sagði við hann:
„Ef þér lýsið yfir styrjöld nú, verðið þér fyrir-j
litnir af samherjum sem fjandmönnum.“
„Eg veit ekki bctur en að þér séuð dómsmálaráð-
herra. Undir livaða ákvæði hegniiigarlaganna heyrir
þessi athugasemd yðar?“
Mussolini sat í lesstofu sinni og gaf ekkert upp
um fyrirætlanir sínar, en við vorum vongóðir um,
að allt færi vel, meðan hann kvaddi hvorki ríkis-
sljórnina eða fascistaráðið á sinn fund, því að okkur
flaug ekki í hug, að hann mundi taka ákvörðun um
styrjaldaryfirlýsingu upp á eigin spýtur.
En Mussolini virti að vettugi lög og venjur. Hann
taldi sig yfir slíkt hafinn. Þann 10. júní kl. 6 eftir
'AKVdtWÓKVm
Mamma, þú ert ekki eins falleg og barnfóstran okkai.
Er það ekki ? Af hverju segir þú það?
Við hoftuu gcngið hér um i garðinum í meira en hálf-
tima, og ekki einn einasti lögregluþjónn heíir koniið og!
kysst þig.
Frú (í bíó) : Afsakiö, en er hatturinn minn nökkuð;
fyrir yður?
Eiginmaðurinu: .jý'ei, ekki fyrir mér, en konuná'mínak
langar i hann. " : ' I-
“ " *:••'■ U
Hvernig' líðúr litla bróður þinum? , U
Ekki beint vel. Hann slasaðist. 1 L
En livað það var slæmt. lívernig vildi-það til?
Við vorum að leika okkur, og vorum að keppa um hvor
okkar gæti teygf sig lengra út utn gluggann. Ilann vann.