Tíminn - 20.08.1957, Blaðsíða 9

T f MIN N, þriðjudaginn 20. ágúst 1957.
MARTHA OSTENSO
RlKIR SUMAR
í RAUÐÁRDAL
107
ust einna helzt úttroðnum há
leistum. í fyrra hafði hún orð
ið áhorfandi að því, þegar ein
gyltan varð yfir sig reið og
beit hausinn af einum grísn-
um. Þá hafði einhver komið
og borið hana inn, en móðir
hennar, sem sá að telpan var
komin með hitasótt, lét sækja
lækni. Nú nam hún staðar við
girðinguna og kastaði ísköggl
inum beint framan í trjón-
una á einni gyltunni, sem lá
og hraut. Gyltan dragnaðist
á lappir, hristi hausinn og
glápti á hana með gulu, lúsar
legu augunum.
Þegar Olina var komin út
fyrir heimagirðinguna og út
í bithagann, var svo sem ekk
ert auðveldara eða eðlilegra
en að hún hnyti um eitthvað
og missti skálina. Henni tókst
það líka svo laglega, að hún
næstum sannfærði sjálfa sig
um að þetta hefði ekki verið
viljandi gert. Svo hljóp hún
eins og hind í áttina til suö-
austursakranna, þar sem
Karsten var að vinna á korn-
skurðarvélinni.
Mikið voðalega fannst
henni Karsten stór og brúnn,
þegar hún rétti honum ís-
er púki samt, og þú ættir að
vara þig á honum.
Hann horfð á eftir henni,
þar sem hún þaut í áttina til
skógarins og ljósar flétturn-
ar stóðu beint aftur af hnakk
anum á henni.
Olina fann Alec Fordyce,
sem lá endilangur á bakið und
ir stóra álmtrénu. Hann var
með stráhatt, stóran eins og
sjómenn nota oft, og hann
hafði stungið þumalfingrin-
um í handveginn á gula og
grænröndótta vestinu sínu.
Hann var í nýjum skóm, ljós-
brúnum, sem voru með stór-
um bungum á tánum. Ó hvað
hann var huggulega klæddur
og glæsilegur þarna, þar sem
hann lá í grasinu. Davíd
mundi verða lágvaxinn, en
hann . . . ja, hann var Davíð. .
— Jæja, sagði Alec um leið
og hann reis upp og kastaði
frá sér stráhattinum, svo að
það ert þú, „mon enfant“.
Hann leit vingjarnlega til
hennar, en svo hvörfluðu augu
hans fram hjá henni út á
auða hagana. — Iivar er
Solveig?
— Hún gat ekki komið,
sagði Olina gráti nær. — Hún
varð að skilja mjólkina og
strokka. En hérna er ég með
könnuna. Karsten var falleg- j bréí. Hún bað mig að segja
ur, það var einmitt það sem | þér, að hún myndi hitta þig
hann var. Og svo var hann j hér í kvöld, ef þú kærðir þig
í hvítri skyrtu í dag, sunnu-
dagsskyrtunni sinni. Hann
um.
Vonþrigöaskuggi leið yfir
hafði haft skyrtuskipti eftir; holdgrannt andlit Alecs og
miðdegisverð og Olina hafði nönd hans skalf, er hann tók
þá einmitt verið að hugsa um
það, að nú ætti Rose Shaleen
að sjá hann, hann var svo
myndarlegur.
— Ég kom með þetta handa
þér alveg sérstaklega, beint
viö bréfinu. Meöan hann las
bréfið mátti fyrst greina í
svip hans ánægju, svo þung-
lyndislega óánægju og loks
breyttist svipur hans aftur í
fyrra horf. Olina, sem horfði
af strokknum, sagði hún móö á hann með öndina í hálsin
og másandi. — En ég datt! um, gat ekki séð að hann
og missti niður ísinn, sem J væri neitt líkur Indíána. Það
mamma hafði sett í skál var sagt, að á þeim sæjust
handa þér. Hann bráðnaði J aldrei nein svipbrigði.
áður en mér tólcst að finna
hann aftur. Mamma sagði,
að þú ættir að setja græn
blöð í hattinn þinn', Karsten.
Þú ætlar að muna eftir, að j miðnætti og ég verð að vera
segja henni, að ég hafi komið
þessum skilaboðum til þín.
Ætlarðu ekki að gera það,
góði Karsten?
— Ábyggilega, ég skal segja
þig að flýta þér heim, Olina.
Segðu Solveigu að vera stund
víslega hér klukkan átta. Þeg
ar ég eignast peninga, skal
ég dubba þig heldur betur
upp.
Olina vissi ekki vel, hvort
þetta var loforð eða hótun, en
henni fannst það að minnsta
kosti stórkostlega spennandi.
V. KAFLI.
Karsten spennti hestana
frá vélinni og rak þá í gegn-
um giröinguna, þar sem hún
hafði fallið niður. Hann Skyldi
þá þar eftir á beit, en hélt
sjálfur á stefnumótið, sem
Rose Shaleen hafði sett hon-
um daginn áður.
Hann setti upp merkilegan
kæruleysissvip, en sú varúðar
ráðstöfun kom að litlu haldi,
því að sú sem hann hafði með
fullri vissu vænzt að biði
þarna eftir honum, var hvergi
sjáanleg. Hjartað fór að slá
örar af gremju og reiði —
aðallega gagnvart sjálfum
sér. Og svo var eitthvað ann-
að, sem hann átti erfitt með
að viðurkenna fyrir sjálfum
sér. En það var samt ótvírætt
hvað það var — vonbrigði.
Og svo hafði hann farið í
hvíta skyrtu eins og hálfviti
og skálmað hirðuleysislega út
úr húsinu, þar sem möðir
hans og allt kvenfólkið horfðu
á hann undrandi, rétt eins og
það væri sjálfsagður hlutur
að fara í hvíta skyrtu til vinnu
sinnar um miðjan dag. Til
allrar hamingju hafði hvorki
faðir hans né vinnumennirnir
verið viðstaddir.
Hann var í þann veginn að
snúa bortt til hestanna, þeg-
ar hann heyrði mjúkan hlát-
ur fyrir ofan sig. Hann leit
upp og sá Rose Shaleen, sem
sat næstum alveg falin í laufi
og þéttum greinum gamals
eikartrés.
Karsten tók ofan barðastóra
luiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinirai
'UeilNÆMUR
OSTUU • •
41QAUST
BÓQN
GRÁÐAOSTUR RJÓMAOSTUR
SMUROSTUR MYSUOSTUR
GÓÐOSTUR MYSINGUR
I
45% ostur . 40% ostur . 30% ostur
74furéasalan
SS SÍMAR 7080 & 2678
imiiiiHBiaHBiisisiaiainminmnimmmiiiiniTimminniiiiiiiiiiiiiiiiniiiiimiiiiiiiiHiiiiininrni

cóa
... t'i
<*7
asHSBHBiBiJiHBiffimaaaiaiRniininiHffimnnnisiiBnBn
[ Skrifstofustúlka
| óskast strax. Nokkur bókhaldsþekking og æfing í með-
| ferð skrifstofuvéla nauðsynleg.
kominn á þilfar klukkan
ellefu. Hlustaöu á mig, telpa
mín: Segðu Solveigu, að ég
muni fá mér leigðan bát og
verði hér klukkan átta ná-
henni það, sagði Karsten, — j kvæmlega. Þá höfum við að
en hvað stendur eiginlega til
litla stúlka. Ekki þarftu aö
hlaupa svona, þó þú komir
með áfir handa mér?
— Mamma hélt að þú kynn
ir að fá sólsting, sagði telpan að strjúka?
minnsta kosti nokkrar klukku
stundir þrátt fyrir allt.
Olina skalf af geðshræringu
þrátt fyrir hitann, þegar hún
spurði: — Þið ætlið þó ekki
um leiö og hún gekk aftur
á bak frá honum. — Henni
fannst hún heyra skrjáfið í
stóra almtrénu, þar sem Alec
beið og furðaði sig á hvað
fyrir hefði komið.
Karsten brosti til hennar
, og sagði: — Ég skal setja blöö
í hattinn minn og ég skal
ekki heldur segja orð um það,
að þú hafir misst niður ísinn.
Þú ert að flýta þér til þess
að hitta Dave Shaleen, er
það ekki? Hann hló vingjarn-
lega og eins og hann skildi
telpuna: — Jæja, en ég skal
segja þér nokkuð. Dave litli
er satanspúki. Satt er það aö
hann sker ágætlega í tré og
hann getur teiknaö, en hann höfuð sér. — Það er bezt fyrir
— Bölvuð vandræði, sagði
hann og braut bréfið gætilega
saman og stakk því í vestis- j stráhattinn sinn og þurrkaði
vasann. — Báturinn fer um: sér um ennið. — Ég hélt þú
' hefðir ætlað að tína jarðar-
| ber, eða voru það kannski
akorn? sagði hann snúðugt.
j Fim eins og strákur klifr-
' aði hún grein af grein, unz
j hún stökk niður á jörð. Þá
' nuddaði hún höndunum um
■ mjaðmir sér og brosti til
I Karstens. — Ég beið þarna
, til þess að sjá hvort þú kæm-
j ir, sagði hún sakleysislega. —
Ég ætlaði ekki að koma nærri
berjarunnunum, ef þú skyldir
ekki láta sjá þig.
Hann varð góðlegur á svip
og sagði: — Vitleysa. Hvar er
fatan, sem þú ætlaðir að tína
í. Ég skal hjálpa þér í hálf-
tíma, en þá verð ég að fara
að vinna aftur. Eru ekki nein
jarðaber í grenndinni heima
hjá þér?
— Auðvitað, svaraði hún.
Mamma og krakkarnir eru ein
mitt að tína þau seinnipart-
inn í dag.
Rose hafði alltaf kallað þau
Selmu og Steve pabba og
mömmu, en Karsten hafði
aldrei fellt sig almennilega
við það. Hún tók upp fötuna
sem hún hafði skilið eftir
undir trénu, og hélt í áttina
Alec hló biturlega og sagði
— Ekki í þetta sinn. Ég verð
að hafa peninga til þess að
gera þaö. En ég mun gera
það einn góðan veðurdag,
hvað sem tautar og raular.
Olina skalf öll af æsingi yfir
þessari karlmennsku Alec og
sagði: — Solveigu myndi vera
alveg sama, hvort þú hefðir
peninga eða ekki.
— Hún þekkir ekki heiminn
— og hún veit ekki heldur,
hve falleg hún er. Ég myndi
vera hræddur við að taka
hana með mér, nema því að-
eins að ég gæti séð vel um
hana. Hann reis á fætur og
teygöi langa handleggina yfir

SLÁTURFÉLAG
SUÐURLANDS
Skúlagata 20 — Reykjavík.
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
W/AV.V.V/.V.V.V.VAV.V.V.^V/.V.VAV/.V.V.V.Vj
Hugheilar þakkir til ættingja minna og vina, sem
glöddu mig með heimsóknum, gjöfum og skeytum á
sjötugsafmæli mínu þann 7. ágúst s. 1. Guð blessi ykkur
öii.
Sigfús Sigfússon, jí
Stóru-Hválsá. ■:
!■■■■■■■■■■■■!
!■■■■■■!
Hjartans þakkir faeri ég öllum þeim fjölmörgu vinum og vanda-
mönnum, er auSsýndu samúð, hluttekningu og margs konar hjálp
við andlát og jarðarför konunnar minnar,
Kristínar Jakobsdóttur,
Skerðingsstöðum, Eyrarsveit.
Drottinn blessi ykkur í lífi og starfi.
borvaldur Þórðarson.
Alúðar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hiuttekningu við andlát og
jarðarför konunnar minnar
Jóhönnu Þ. Jónsdóttur
frá Tannastöðum.
Fyrir mína hönd og anarra vandamanna.
Jón Einarsson.
miiiiimnniiiiiiiiiiiiiiiimiumiiiiiiiffiiiiiiiiuiiiiiiuiimuiuuiniii