Íslendingaþættir Tímans - 29.05.1976, Blaðsíða 5

Matthías Elmar Skúlason
Haga, Hornafirði
K. 8.4.1975 — D. 23.3.1976
Hinzta kveðja frá ástvinum.
Upp er höggvinn ættar hlynur,
útaf fölnuð ein er greinin.
Horfinn, dáinn hjartans vinur.
Harma ég unga, glaða sveininn.
Sól og vor i bæinn barstu,
brostir ungur sveinn i ranni.
Augasteinninn öllum varstu,
eftirlæti hverjum manni.
Stari ég gegnum myrka móðu,
má ei duldar rúnir skilja.
Guðs þig englar geymi góðu,
greiði veg að Drottins vilja.
Nú er brostið augað skæra,
öll á burtu ástarhótin.
Þúsund viljum þakkir færa,
þér á hinztu vegamótin.
Torfi Þorsteinsson
Halldór Kristján Júlíusson
Framhald af bls. 1.
brúnum. Þeir ylja sér nti á kveðju-
stund við bjartar minningar, þakka
langan og litmikinn dag að kvöldi.
Halldór Sigfússon.
man glöggt, þótt ég væri barn að
a|dri, þegar Halldór Kr. Júliusson tók
v'ð sýslumannsstörfum i Strandasyslu
af Marinó Hafstein 1909, og er þvi lið-
'nn fullur mannsaldur siðan ég veitti
n°num athygli og fundum okkar bar
fynstsaman. Einu sinni á ári eða oftar
'agði sýslumaður leið sina norður i af-
aUekktustu byggð héraðsins, Arnes-
nrepp. Kom hann þá oftast við heima,
°8 gisti stundum, varð einu sinni eða
lvisvar veðurtepptur einn eða tvo
daga. Þótti mér maðurinn mikillar
Sd'ðar og höfðinglegur, og var ekki
aust við að ég hefði i fyrstu af honum
n°kkurn beyg. En það hvarf þó fljótt,
Þ' i i reynd var hann „ijtifur og kátur”,
8erði sér engan mannamun og hafði
Vndi af að tala við börn. Komst ég
Snemma á snoðir um, að sýslumaður
var ekki aðeins lærður á bækur heldur
var hann og enginn glópur i veraldleg-
um efnum. Ég minnist aðdáunar hans
's'endingaþættir
álandkostum Norður-Stranda: Hvergi
i sýslunni var betra til fanga, hvergi
reki né hlunnindi meiri, hvergi gerðu
kviaærnar viðlika gagn, hvergi voru
silspikaðri sauðir.
Mér þótti þetta nýstárlegt sjónar-
mið. Þá skoðun hafði ég drukkið i mig
með móðurmjólkinni, aðþetta væri ein
harðbýlasta og versta sveitin á öllu
landinu, en seinna hef ég skilið að
gestsauga sýslumannsins var glöggt.
Sem yfirvald var Halldór Júliusson i
senn röggsamur og virtur. Hann var
góöur mannasættir, hélt uppi friði og
aga i héraði, enda lét honum vel sú list
að kveða niður þrefara og málaþjark-
ara. Sóttu engir slikir kumpánar gull
i greipar hans. Halldór dró ei laga-
sverðið Ur sliðrum nema þess gerðist
full þörf. En þá frýði enginn honum
hugar né karlmennsku. Hann gekk að
málum með kjarki og harðfylgi.
Löngu seinna, þegar ég var fullorð-
inn maður, kynntist ég Halldóri betur
og a annan veg. Man ég sérstaklega
eftir mörgum samvistarstundum okk-
ar i Lundúnum og Paris veturinn 1933.
Ég fór með honum á söfn og ýmsa
merkisstaði i Paris. Hann var ótrúlega
fróður um sögu borgarinnar og mér er
óhætt að fullyrða, að hann naut vel
hinnar skömmu dvalar sinnar þar.
Eftir að ég kom heim og Halldör var
setztur að i Reykjavik, bar fundum
okkar nokkuð oft saman, allt til þess
að hann var kominn töluvert yfir átt-
rætt. Gáfum við okkur góðan tima til
viðræðna. Fékk ég þvi meiri mætur á
honum sem ég kynntist honum betur.
Undir yfirborði, sem virtist stundum
hrjúft, bjó mikil viðkvæmni. Hann var
ræðinn og skemmtinn, enda viðlesinn
og fjölfróður. Rit ýmissa heimspek-
inga hafði hann kynnt sér, einkum var
Schopenhauer eftirlætishöfundur
hans.
Lengi sýndist svo, að kerling Elli
fengi litt bugað HaUdór, og innviðir
hans, andlegir og likamlegir voru fá-
gætlega traustir. En aldrei þarf þó að
spyrja að leikslokum.
Ég hygg, að ég mæli fyrir hönd
flestra sveitunga minna, aö þeir muni
lengi minnast hins aðsöpsmikla en þó
vinsæla yfirvalds sins, sem sameinaði
eldforna rammislenzka alþýðumenn-
ingu og alþjóðlega hámennlun. Höfð-
ingjar af slikri gerö og Halldór var eru
nú horfnir af sjónarsviöinu.
Simon Jóh. Agústsson.
5