Lesbók Morgunblaðsins - 17.01.1981, Blaðsíða 13

rólegri, örlagaþrunginni rödd.
„Hann sér þig áöur en þú ert
kominn sex metra frá grjótveggnum."
„Þú heldur þó ekki aö ég ætli aö
ganga?“ spurði ég.
Ég smeygöi mér framhjá þeim á
maganum í grasinu, sem óx umhverfis
vatnsmelónuhæðirnar. Ég var aiveg
marflatur, nær jöröinni en ég hélt að
hægt væri að komast. Ég leit einu
sinni til baka og sá hvít andlit þeirra,
þar sem þeir höfðu gætur á mér frá
runnunum.
Ég hélt áfram og stanzaöi einstöku
sinnum og horföi varfærnislega í átt aö
þakinu. Hann var þar enn, ennþá kyrr.
Þaö virtist taka eilífðartíma aö komast
aö stóru melónunni á miöjum akrin-
um. Viö hverja hreyfingu bjóst ég við
að Gamri kæmi auga á mig. Lokst birtist
melónan fyrir framan mig, dimmgræn í
tunglskininu og ég greip andann á
lofti, þegar ég sá hvaö hún var stór. Ég
haföi auövitað aldrei séö hana svo
nálægt og ég haföi ekki minnstu
hugmynd um hvernig ég ætti aö
koma henni út af akrinum. Mínútum
saman hreyföi ég mig ekki. Þarna lá ég
og nasir mínar önduöu að sér ilmi
jarðarinnar og ég hugleiddi hvers-
vegna ég væri þarna, baðaður
tunglsljósi og á slíkri hættuför. í þessu
fólst meira en aö sýna dirfsku. Ég var
að sanna eitthvað fyrir mér — og
fyrir Gamra og Carmen.
Ég teygöi höndina aö meionunni
og fann stilkinn. Ég braut sterkan
stilkinn í sundur rétt við mjúkan ával-
ann. Allt var rólegt. Ég sá Gamra
teygja úr sér og geispa og þaö
glampaöi á tennurnar í honum. Svo
var tunglsljósiö bjart — og svo nálægt
var ég.
Ég bylti mér viö aö baki melón-
unnar og ýtti á hana. Hún valt rólega á
hliðina og ég ýtti aftur á. Það var erfitt
verk aö ýta henni niöur slóöina, sem
ég haföi myndað meö maganum í
jarðveginn. Ryk steig upp umhverfis
mig og ég þurfti aö hnerra. Ég bjóst viö
skotum og mér rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Auövitaö sæi
hann aö melónan var horfin af sínum
staö.
Mér fannst þaö taka hundraö ár
að ýta melónunni út af akrinum. Svo
mjög fannst mér ég hafa elzt, þegar ég
komst loks aö jaörinum. Ég neytti
ýtrustu krafta til að ýta henni út í
runnana og féll síöan saman.
„Áfram," sagði Toni sárbiðjandi.
„Hann er..
Ég gat ekki hreyft mig. Ég leit viö.
Gamri haföi staðiö á fætur til aö teygja
sig og geispa í makindum og settist svo
aftur. Þá var ég nógu hvíldur til að
hreyfa mig á ný. Ég skreið eins og
snákur inn í runnana og þeir gripu í
mig.
„Þér tókst það,“ sögöu þeir, „þér
tókst það.“
Þaö var enginn tími til aö sóla sig í
aödáun þeirra.
„Komum okkur í burtu héöan,“
sagöi ég. „Viö erum ekki öruggir enn.“
„Viö drösluöum melónunni yfir
stíginn og héldum í áttina aö staönum,
þar sem við höfðum fyrr farið í slag. Viö
rétt loftuðum henni, allir þrír. Loksins
vorum viö komnir og settumst niöur
lafmóöir til aö hvíla okkur. En ekki of
lengi, til þess vorum viö of æstir. Toni
teygði fram höndina og klappaöi stóru
melónunni.
„Hér er hún," sagöi hann, „og viö
eigum hana eins og hún leggur sig.“
„Borðum hana áöur en einhver
kemur," sagöi Leli.
„Bíöiö nú við,“ sagði ég. „Þetta er
bara ekki venjuleg melóna. „Ég sker
hana sjálfur.“
Ég náöi í vasahnífinn minn og virti
hann fyrir mér efablandinn. Hann var
lítill og melónan var stór. í rauninni
heföum viö þurft slátrarahníf. En
þegar litli hnífurinn fór í gegnum
þykkt grænt hýöiö, klofnaði melónan
af sjálfu sér í tvo hnífjafna helminga.
Hljóöiö líktist því, er silki er rifiö og
þarna lá hún opin andspænis okkur.
í innra aldinkjötinu, sem glitraöi af
sætum safa, mátti sjá hvít sykurkorn. Ég
plokkaöi í þaö meö tveim fingrum og
stórt flykki losnaöi. Ég stakk því upp
í mig og lokaði augunum. Melónan var
enn volg eftir sólskin dagsins. Ég fann
safann vætla niður í hálsinn á mér
alveg eins og ég haföi gert mér í
hugarlund. Aldrei haföi ég bragöaö
eins Ijúffenga vatnsmelónu.
Viö hámuðum í okkur þangaö til
viö stóðum á blístri. Jafnvel þá höföum
viö aöeins etið innsta hlutann og áttum
eftir meira en við höföum boröaö.
Pakksaddir horföum viö á þaö, som
eftir var af melónunni, krökkt af
svörtum fræjum. Allt í einu urðum viö
daprir. Hvílíkur skaöi að torga ekki öllu
eftir þetta hættuspil. Ég stóö skyndi-
lega á fætur og sparkaði í annan
melónuhelminginn og hann hrökk í þrjá
hluta. Síöan réöist ég á þaö, sem eftir
var og eyðilagði þaö. Drengirnir
horföu þöglir á mig, þangað til ég þreif
stórt stykki af hýöinu og henti í þá. Þá
helltu þeir sér líka út í eyðilegginguna
og brátt höfðum viö tekiö gleði okkar
á ný. Þegar við hættum, var jöröin
útötuö í aldinkjöti og fræjum.
„Hvar hefuröu veriö?" spuröi faöir
minn, þegar ég kom heim.
„Úti að labba,“ svaraði ég.
Ég leit í áttina aö bæ Gamra. Ég
greip andann á lofti, þegar ég sá aö
hann var úti á miðjum akri. Hann kom
aö staðnum, þar sem melónan haföi
veriö. Hann rétti úr sér. Úr kverkum
hans brauzt dimmt hljóö. Þaö líktist
öskri í villtu dýri og mér rann kalt vatn
milli skinns og hörunds.
Faðir minn hrökk saman og leit
nógu snemma viö til að sjá Gamra
henda frá sér byssunni og heyrði reiöi
og kvöl blandast saman í rödd hans.
„Hvaö er aö?“ kallaöi faðir minn.
Gamri þjösnaðist fram og aftur á
melónuskikanum og eyöilagöi allar
melónur, sem hann kom auga á. Faöir
minn hljóp til hans og þegar ég fór á
eftir honum, sá ég Carmen og móður
hennar hjúfra sig saman, þar sem lítið
bar á.
„Hvaö gengur á, rnaður?" spuröi
pabbi, þegar hann komst til hans.
„Þeir hafa stolið útsæöismelón-
unni rninni," stamaði hann. Hann var
oröinn rólegur. „Þeir náöu henni og nú
er hún horfin.“
Ég sá tár á vöngum hans og ég
varð aö líta undan. Ég haföi aidrei séð
fullorðinn mann gráta. Ég leit í áttina aö
húsi hans og sá konurnar tvær standa
þar. Svo var mér nóg boðið og ég
þaut upp í herbergið mitt.
í birtingu morguninn eftir fór ég aö
heiman meö plastpoka og tíndi saman
svörtu fræin úr stolnu melónunni. Ég
skreiö um á jöröinni, þangaö til ég
haföi fundiö þau öll. Þau fyiltu
næstum plastpokann. Þegar ég kom
aftur heim, var pabbi kominn á fætur.
„Pabbi,“ sagöi ég, „ég þarf aö tala
viö Gamra. Viltu koma meö mér?“
Hann staðnæmdist og horfði á mig.
„Hvaö er nú?“ spuröi hann. „Stalst
þú melónunni hans?“
„Viltu koma með mér?“ var svar
mitt.
Viö gengum þennan stutta spöl aö
húsinu hans og ég fann hvernig
fæturnir skulfu undir mér, þegar ég
baröi að dyrum og Carmen opnaöi.
Ég leit ekki á hana. „Ég þarf að
tala viö föður þinn.“
Andartaki síöar kom faöir hennar
meö innfallnar kinnar og samanbitnar
varir. Hann horfði viðutan á mig.
„Gamri,“ sagöi ég, „Hér eru fræin
úr útsæðismelónunni þinni. Þau eru
þaö eina, sem ég get skilaö."
Stalst þú henni?“ spurði hann.
„Já, ég geröi það,“ svaraöi ég.
„Hversvegna stalstu henni, dreng-
ur?“ spuröi hann ásakandi.
„Ég veit það ekki,“ var allt sem
mér tókst aö stama út úr mér.
„Svo þú skilaðir fræjunum, dreng-
ur. Þaö var nú ekki rnikiö," sagði hann
blíðlega.
„Þau geyma í sér næstu uppskeru.
Þess vegna kom ég meö þau.„
„En þú eyðilagöir þessa,“ sagöi
hann. Hann dró djúpt aö sér andann
og hélt áfram: „Ég skammast mín
jafnmikiö og þú fyrir kvöldiö í gær-
kveldi. Þú eyöilagðir annan helming-
inn og ég hinn. Sökin er okkar beggja.
Okkar beggja.“
„En í fræjunum bíður næsta upp-
skera," endurtók ég. „Ég skal hjálpa
þér viö sáninguna, ef þú vilt.“
Gamri leit á fööur minn í fyrsta
sinn og andlit hans var ekki svo
haröneskjulegt.
„Bóndi eins og ég þyrfti að eiga
son,“ sagöi hann, „en guð gaf mér
bara Carmen. Ég vildi óska aö ég ætti
slíkan dreng.“
Hann gekk fast aö mér og sagði:
„Okkur veröur ekkert úr þessu ári, en
saman skulum viö rækta næsta ár.“
Ég leit framhjá honum á Carmen,
sem haföi staöiö og hlustaö allan
tímann og sagði: „Eg skal koma, Gamri.
Ég vil gera allt fyrir Carmen.“
Gamri og faðir minn skelltu uppúr.
Carmen roönaði, en brosti. Ég fyrir-
varö mig allt í einu og flýöi úr augsýn
þeirra.
Og næsta ár hófst einmitt þennan
dag.