Lesbók Morgunblaðsins - 17.01.1981, Blaðsíða 9

ára aldur hafði ég fengiö gítar og lék
mikiö á hann um leiö og ég söng — og
geri raunar enn. Um þaö leyti byrjaði
ég að semja lög viö texta, sem mér
þóttu fallegir, en lög höfðu ekki verið
samin við svo ég vissi. Þessi lög
spilaði ég á gítarinn og söng meö; þau
þóttu góö miðað viö aldur minn. Hitt
átti sér líka stað, að ég semdi texta við
lög, sem mér þótti falleg, ef sá textinn
sem fylgdi greip mig ekki, eöa mér
þótti hann ekki nógu góður.
En árin. hafa liðið og ég hef glatað
þessu öllu, sem var svo ríkt í mér á
bernskuárunum, bæði textunum mín-
um og músíkinni“.
Ég spuröi Sigurlaugu, hvort hún teldi
sig hafa erft eitthvaö af skáldskapargáfu
fööur síns, Guömundar á Egilsá. Hún
orti sín aeskuljóð og seinna hefur hún
fengist viö Ijóöaþýöingar eins og fram
kemur í svari hennar hér aö framan. En
svo hefur þaö ekki oröiö meira.
Viö komum aftur að þeim vanda
söngvarans aö koma fram fyrir
áheyrendur, standa aleinn á sviöinu.
Sigurlaug kvaöst kunna því vel og fá
mögnun frá áheyrendum, sem aftur á
móti á sér ekki staö, þegar sungið er í
útvarp. Ókunnugum gæti virzt dálítiö
miskunnarlaust aö standa á sviði, Ijós-
um baöaður og hafa öll þessi augu á
sér; stundum kannski full af illkvittinni
gagnrýni. Um þetta sagöi Sigurlaug:
„Andlitin þarf ég að sjá, þau gefa
mér svo mikiö. Fátt væri óþægilegra
en að standa á sviði þar sem lýsingin
væri svo slæm, að ég gæti varla séð
andlit áhorfenda minna. Þaö eru ein-
mitt öll þessi augu sem ég er vön að
sjá leiftra. Og svipbrigöin. Þetta er
mitt fólk þegar ég stend á sviðinu fyrir
framan þaö og gef því mig alla.
Einu sinni upplifði ég það, að mér
fannst of dimmt í salnum; ég sá illa til
áheyrenda minna. Hljómsveitin byrjaði
aö spila og ég átti að hefja konsertinn
meö þremur verkum eftir Mozart. Allt
gekk vel, ég lauk mínum söng en þetta
var óviðkunnanlegt. Ég hafði ekki
fengið að sjá áheyrendur mína eins vel
og ég vildi. Að loknum Mozartverkunum
þremur tók Ijósameistarinn eftir þessu
og jók birtuna í salnum.
SJÁ NÆSTU SÍÐU
íogþýð
fleirí —
hér heima sem oftar aö heimsækja
frændur og vini og foreldra sína norður
í Skagafirði. Ég hitti hana þá sem
snöggvast aö máli og viö ræddum um
söng og þann sérstaka vanda söngvara,
sem lifir af því að syngja og reynir aö
koma sér á framfæri í haröri samkeppni.
Sigurlaug er mjög yfirlætislaus mann-
eskja og þaö er fjarri henni að miklast af
góöu gengi. En þaö er engu að síður
staöreynd, aö henni hefur orðið vel
ágengt; hún hefur um árabil getað
skapaö sér atvinnu af söng. En því fylgja
óhjákvæmilega töluverö feröalög og
það hefur sína annmarka, þegar börn
eru á heimilinu.
Á ýmsan hátt er ólíkt aö koma sér á
framfæri erlendis og hér, þar sem
tækifærin eru fá. Sigurlaug hefur leyst
máliö þannig, að hún fékk sér umboös-
mann, sem sér alveg um kynningu á
henni og hann ákveður konsertana
sjálfa, bæöi í Svíþjóö og víðar. Aftur á
' móti hefur hún engan umboösmann í
Reykjavík og þessvegna hefur hún ekki
komiö fram opinberlega þar á undan-
förnum árum. Dugandi umboðsmenn
dreymir um aö koma skjólstæðingum
sínum á framfæri við sjónvarpið. En
Sigurlaug hefur ekki haft áhuga á því;
hún vill láta lítiö á sér bera, vera
„anonym“.
í því felst aö sjálfsögöu þversögn:
Listamaður, sem ætlar aö lifa af list
sinni, þarf á auglýsingu aö halda í
nútíma þjóðfélagi. Hann má helzt ekki
fara meö veggjum. En umboösmaðurinn
fékk því framgengt, að Sigurlaug söng í
sænska útvarpið. Æskilegast er aö
söngurinn einn tali sínu máli. En í því
sambandi er ekki úr vegi að minna á, aö
sumar söngkonur hafa taliö aö glæsilegt
útlit væri þeim síður en svo til fram-
dráttar. Til dæmis gat Anna Moffó, sem
hingað kom í fyrra, þess aö sér heföi
gengiö erfiölega að vera metin aö
verðleikum vegna óvenjulegrar fegurö-
ar. Eins og myndirnar sýna vonandi, er
Sigurlaug þannig í útliti, aö eftirtekt
hlýtur að vekja. Ekki sízt þegar hún
klæöist þeim glæsilega búningi sem
sést á meðfylgjandi myndum og Gróa
Guðnadóttir kjólameistari hefur saum-
aö, en Sigrún Jónsdóttir batiklistakona
skreytt — og búninginn ber Sigurlaug
með íslenzku stokkabelti. Þegar þetta
bar á góma, áréttaöi Sigurlaug, aö mikil
breyting heföi orðiö í þessum efnum.
Fyrir svo sem fimmtíu árum dugöi
kvenmanni til framdráttar aö vera
snoppufríöur. En ekki lengur. Nú er
aðalatriðið að kunna sitt fag. En kannski
veröur söngvari að hafa ýmislegt fleira í
farangrinum en góöa söngrödd, eigi
árangur aö nást. Um þaö sagöi Sigur-
laug:
„Víst þarf aö hafa fleira meöferöis —
og ef ég ætti aö raóa því upp, þá er
engin spurning aö kunnátta kemur í
fyrsta sæti. Þar næst kemur driffjöór-
in; stálið í manni. í þriöja lagi karakter
„Ég er stöðugt
ástfangin ... af
fólki, ýmsum
stöóum, fögrum
borgum, af dýrum,
músík, af bókum
og af lífinu sjálfu.“
Ljósmyndir: Lesbók.
manns, sjálfur kyndillinn. í fjóróa lagi
vil ég setja mannþekkingu, sem er
alveg nauösynleg, þótt sumum gæti
virzt það skrýtið. Þaö er líka nauðsyn-
legt aö geta látiö sér þykja vænt um
fólk og geta gefíö eitthvaö af sjálfum
sér“.
Tónlist og umfram allt söngur ná
greiölega til hjartans og Sigurlaug
minnist þess úr æsku sinni, aö þegar
hún fékk aö heyra fallega tónlist, vel
flutta eöa vel sungna, varö hún svo
hrærö, aö hún þurfti aö gráta.
„Þessi tilfinning var og er ólýsan-
leg,“ segir Sigurlaug, „hún er heilög og
ég get ekki útskýrt hana. Allar tegund-
ir af músík hræröu mig og gera enn,
bara þaö sé vel gert og vel flutt.
Þaö var heldur aldrei nein spurning
í mínum huga, hvaö ég legði fyrir mig.
Frá æsku hef ég lifað með músíkinni
innra með mér og síðan fór ég og lærði
hana í skóla. Hún hefur alltaf veriö
óaöskiljanlegur hluti af lífi mínu, svo
langt sem ég man. í því sambandi
mætti rifja upp, að ég var ekki nema 8
ára, þegar ég fékk litla harmoníku og
lék á hana öll lög sem ég kunni. Um 11