Lesbók Morgunblaðsins - 17.01.1981, Blaðsíða 12

Kristín
Bjarnadóttir
UPPLYFTING
Þeir sem hættu aö feröast
til aö geta lifaö
og hugöust lifa
til aö geta feröast
Þeir sem hættu aö breytast
til aö geta móttekiö
og hugöust taka á móti
til aö geta breytt
þeir lyfta brúnum
lyfta þökum
lyfta sér upþ
breyta til
og frá
— þeir breyta engu
nema áætlunarferðinni
ogþér
FÖSTUDAGUR
Já nú er föstudagur
þá drekkur þaö, þá má það
drekka
og getur svo mætt á mánu-
daginn
uþpstrílað, stífaö og strokið
með hnútana á réttum stað
eins og ekkert sé
ekkert hafi gerst
ég skil þetta ekki, sagöi hún
og tók fleiri pillur
samkvæmt læknisráöi — til aö
sofa
þær virkuöu ekki
börnin
sváfu ekki
Leiðrétting
í grein Guðbrands Magnússon-
ar í jólablaöi Lesbókar (Nr. 46/1)
eru þrjár villur. Á bls. 10, undir
mynd að ofan, stendur: Sjó-
mannadagsspilin 2. útgáfa. Orðin
2. útgáfa falli burt, þar sem þetta
er ennþá eina útgáfan af þessum
spilum.
í öðrum dálki á bls. 11, er innan
sviga nafn á ensku heimilisblaði,
skakkt stafsett. Blaðið heitir
Homes and Gardens, ekki Holm-
es and Gardens.
Um miðjan aftasta dálk, einnig
á bls. 11, segir: „Sömuleiðis
teiknaði hann forsíðumyndina á
Sjómannadagsblaöiö ...“ En þaö
er ekki rétt. í staöinn fyrir:
Sjómannadagsblaðiö á aö
standa: á sjómannablaðið Vík-
ing. Guömundur H. Oddsson baö
Tryggva Magnússon að láta vita-
Ijósiö stafa geislum á nafn blaðs-
ins, eins og sú teikning ber með
sér, en Tryggvi var einmitt þannig
gerður, að „hann gat gert hvað
sem hann var beöinn um og allt
vel", eins og Magnús Kjaran sagöi
um hann látinn. Með þökk fyrir
birtinguna.
G.M.
NÓtt
vatns-
melónunmr
Smásaga frá Möltu eftir Josep Gammit —
Anna María Þórisdóttir þýddi
Er ég hugsa til sumarsins, þegar
ég varð átján ára, minnist ég margra
hluta. Við fluttum inn í nýja húsiö okkar
mánuði áður og nýju vinirnir mínir voru
ekki alveg búnir að viðurkenna mig.
Ekki vissi ég hversvegna. Kannski var
þaö vegna þess aö ég hafði búið í
bænum og faðir minn vann þar ennþá
í staö þess aö stunda búskap eins og
hinir feðurnir geröu. Nánustu vinir
mínir, Leli og Toni, sýndu mér enn ekki
alveg fullt trúnaðartraust.
Og svo var það Carmen. Fram aö
þessu hafði ég ekki verið mjög spennt-
ur fyrir stelpum, en ég varö að viður-
kenna að ég hafði áhuga á Carmen.
Hún var á mínum aldri, há og grönn.
Vinir mínir töluðu stundum um hana,
en lengra náði það ekki. Allir vorum viö
hræddir við Gamra, föður Carmenar.
Gamri var kraftajötunn, augun hvöss
undir loönum brúnum. Liti hann niöur
á þig, varöstu bara aö engu. Allt þetta
sumar gekk Carmen fram og aftur eftir
veginum og enginn okkar þorði aö
stöðva hana. Gamri var einn af beztu
bændunum. Það var sem hann beröist
við jörðina, þegar hann eröi hana og
manaði hana aö láta sér í té
uppskeruna. En slyngastur var hann
aö rækta vatnsmelónur. Hann sáði til
þeirra á akurinn aö húsabaki og var
rétt eins og melónurnar belgdust
upp úr jöröinni fyrir hann.
Sumarið, sem við fluttum, ræktaöi
Gamri stærstu vatnsmelónuna, sem
sézt hafði í þorpinu. Hún óx alveg í
miðjum akurskikanum hans. Leli, Toni
og ég töluðum kæruleysislega um að
stela risamelónunni. En þaö var ekki
aöeins það aö við værum hræddir við
Gamra. Viö vissum aö hann sat uppi á
húsþaki á hverju kvöldi með byssu
og hélt vörð um melónuna. Hann
hugöist sá fræjum hennar til næstu
uppskeru og vonaði að sér tækist
kannski aö rækta heilan akur af
þessari stærð. Gamri var frá sér af
ótta um að einhver stæli henni.
Á hverji kvöldi sá ég Gamra sitja
þarna uppi og horfa hvössum augum
yfir melónuskikann sinn og byssan
glampaði í höndum hans. Ég fann
hvemig hrollur ótta og æsings hrísl-
aöist upp og niöur hrygglengjuna á
mér.
„Sjáið hann,“ sagði faðir minn,
hvað eftir annað. „Dauðhræddur um
aö einhver steli henni. Enginn stelur
melónu, sem annar hefur sáð til af
eigin fræi.“
„Hann ætti að hugsa um konuna
sína,“ sagði mamma ólundarlega,
„hún hefur veriö léleg til heilsunnar allt
þetta ár.“
Móöir Carmenar sást varla nokk-
urntíma. Hún leit út eins og vofa, náföl.
Stundum birtist hún andartak í gluggan-
um. Hún var ekki af ræðnara taginu.
„Og svo er það Carmen,“ sagöi ég
blíðlega.
Þá gaf móðir mín frá sér skrýtiö
hljóð, sem átti að tákna óbeit.
„Hann lætur sér annara um þessa
melónu en fjölskyldu sína,“ sagði hún.
„Ég vildi óska að einhver stæli henni, þá
kannski...“
„Uss,“ sagði faðir minn ávítandi,
“láttu þér ekki ekki detta þvílíkt í hug.“
Um þaö leyti, sem vatnsmelónan
stóra átti aö ná fullum þroska, var fullt
tungl. Við Leli og Toni höföu ákveöið aö
fá okkur göngutúr. Ég fór að heiman,
þegar tungliö kom upp til aö hitta þá.
Máninn leið uppá himininn og allir
hlutir urðu næstum eins bjartir og að
degi til, aöeins mýkri og mildari en
nokkurntíma í dagsbirtu. Það er á
þesskonar kvöldi, sem maður getur
allt — jafnvel orðið svo djarfur að biðja
Carmen að koma á stefnumót. Á slíku
kvöldi er ekki hægt aö hugsa sér
annað en hún taki því með gleöi.
„En sá máni, maður,“ sagði Leli,
þegar ég hitti hann.
„Myndi ykkur ekki ianga til aö fara
með Carmen út á svona kvöldi?"
spuröi Toni.
Við hæddumst aö honum, en í
leynum hjartna okkar vissum viö
hvernig honum leið. Við vorum að verða
nógu gamlir til aö hugsa okkur að slíkt
væri miklu skemmtilegra heldur en
að fara í göngutúr saman.
Tona fannst hann hafa verið gerð-
ur hlægilegur og á einu andartaki
vorum viö komnir í vinaslag og hættum
honum ekki fyrr en við vorum orðnir
allmóöir en jafngóðir og fyrr. Við
lögöumst á bakið og horföum á
silfurmánann.
„Gamri þarf ekki að óttast að
neinn steli melónunni hans í nótt,“
sagði Toni. „Enginn þorir þaö í þessari
skjannabirtu."
„Hann hættir ekki á neitt,“ sagöi
Leli. „Ég sá hann uppi á þaki, þegar ég
fór framhjá — með byssuna í höndun-
um.“
„Ég er viss um að byssan er ekki
hlaðin,“ sagði ég hæðnislega. „Hann
notar hana bara til aö hræöa fólk.“
Toni sat uppréttur og horfði á mig.
Vertu ekki heimskur, sonur sæll,“
sagöi hann meö rembingi. „Hann sagði
pabba aö hún væri hlaðin meö grófum
höglurn."
„Nú“ sagði ég. „Þau gætu drepið
mann.“
„Það er nú það, sem hann ætlar
sér,“ sagði Toni, „ef einhver ætlar að
taka melónuna."
„g trúi þessu ekki,“ sagöi ég
ákveðið. „Hann væri ekki að drepa
neinn fyrir vatnsmelónu. Þó svo að þaö
sé önnur eins melóna og þessi.“
„Gamri myndi gera það,“ sagði
Leli’ *
Toni nbrföi á mig. „Hvaö er að
þér?“ sagði hann. „Ekki ætlaðir þú þér
sjálfur aö ná þessari melónu?"
„Jú einmitt," sagði ég. „Svo var
reyndar."
Nú varö apdartaks lotningarfull
þögn. Hvaö mér viðkom vissi ég ekki
aö ég heföi ætlaö aö mæla slík orö. En
allt blandaðist saman: Carmen, orðin
um aö Gamri væri með byssuna
hlaðna og að strákarnir höfðu enn ekki
viðurkennt mig aö fullu. Við allt þetta
bættist aö í munn mér kom bragöiö af
vatnsmelónu. Ég gat fundiö sætan,
rauðan safann seytla yfir tunguna,
fundið Ijúffengar, rauðar trefjarnar í
bleikum safamiklum kjarnanum.
„Reyndar er ég aö leggja af staö til
aö ná í hana einmitt nú,“ sagöi ég og
stóð á fætur.
„Bíddu andartak," sagöi Leli
óttasleginn. „Þú getur ekki gert það á
svona tunglbjartri nóttu. Það er um tvö
hundruð metrar frá akurjaðrinum aö
þessari melónu. Hann kemst ekki hjá
því aö sjá þig ...“
„Hver sem er gæti stolið henni við
nefið á honum. í nótt."
Ég var í fararbroddi á bakaleiðinni
unz við komum að vatnsmelónuakrin-
um. Við gægðumst gegnum runnana
annarsvegar og viö sáum Garnra alveg
greinilega. Byssan hvíldi í höndum
hans og þaö glampaöi á hana í
tunglsljósinu.
„Þér tekst þaö aldrei," sagði Leli,