Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1980, Blaðsíða 9

&
EDDA SNORRADOTTIR

m

wm.
?'.

"•
myndinni til hægri, er amóta stórfenglegt. Hér eru landamæri: vinstra megin vió fljótiðer

i, sem þau byggóu og hefur hún
gir hún skemmtilega í greininni.
Greinarhöfundur ásamt vinkonu sinni, Deophistar,
sem er 9 ára.
Edda Snorradóttir er austfirsk að uppruna. fædd á
Seyðisfirði 1934. en bjó lengi á Eskifirði. Ilún er tvígift
og fimm barna móðir. Seinni maður hennar. Munasinghe.
er rafmagnsverkfræðingur frá Sri Lanka; hann hefur
starfað við virkjanir í Zambíu og starfar nii í
Livingstone. þar sem þau búa sem stendur. Aður starfaði
Munasinghe hjá íslenzkum rafmagnsveitum og kemur að
nýju til starfa hér í haust — og þá munu þau hjón
flytjast búferlum til íslands. Þau hafa verið um þriggja
ára skeið í Afríku og Edda segir hér frá framandi landi.
sem er um það bil eins ólíkt íslandi og hugsazt getur.
risaeölur hérnamegin síkisins; nú leita
þær sér fæöu hinum megin.
Því miöur á ég fárra kosta völ núna,
langi mig aö skoöa villidýr. Þá er helzt
að ég skreppi niður aö Rainbow
Lodge, sem er mjög skemmtilegur
útiveitingastaöur á bökkum Zambezi
og aöeins um fimm mínútna gang aö
heiman. Einkum er spennandi að vera
á fljótsbakkanum í september eöa
október, sem eru heitustu mánuöír
ársins í Zambíu. Þá er vatnsmagniö
með minnsta móti í fljótinu og þá eru
fílar mikið á feröinni. Þeir ösla yfir í
hinar ótalmörgu eyjar fljótsins og sumir
fara yfir til Ródesíu, sem nú heitir
Zimbabwe, — og þaö án vegabréfs.
Hversdagsleg sjón er að sjá flóðhesta;
þeir halda sig meira í stórum hjöröum
þessa heitustu mánuði. Á öörum árs-
tímum eru fílar aftur á móti sjaldgæfir.
Viö vorum þó svo heppin einu sinni,
þegar viö skruppum niður aö fljótinu
rétt fyrir sólsetur aö sjá einn óvenju
stóran og elskulegan fíl í eyju rétt útaf
fijótsbakkanum. Viö sátum og virtum
fyrir okkur draumfagurt sólarlag viö
fljótiö, þegar ég tók allt í einu eftir
hreyfingu í eyjunni framundan. Fljót-
lega birtist höfuö á fíl út úr skógar-
þykkninu. Þetta var allra kurteisasti fíll
og „þaö var eins og blessuð skepnan
skildi" forvitni mína og kæti aö sjá
hann, því hann svipti öllum gróöri til
hliðar svo viö gætum séö hann allan og
dáöst aö glæsileik hans.
Eöa kannski var forvitnin bara
gagnkvæm.
Eg nefndi áöur, aö flóöhestar eru
algeng sjón og ekkert aö óttast, þó
maöur mæti þeim að degi til. En eftir
sólsetur vaöa þeir á land og yfir
þjóöveginn til þess aö bíta gras.
Varasamt getur veriö aö aka um
þjóöveginn í myrkri, því enda þótt
flóöhestar séu dagfarsprúöar skepnur,
tryllast þeir bókstaflega ef skær bílljós
skella á þeim utan úr myrkrinu. Þeir
hlaupa þá beint á bílinn og hafa oröiö
mörg banaslys af þeim sökum. Bílarnir
leggjast saman eins og blikkdósir,
þegar þeir skella á þessum stóru og
þungu skepnum. Aöeins veit ég til þess
aö ökumaöur hafi einu sinni sloppiö
lifandi frá árekstri viö flóöhest. Þaö var
einn af starfsmönnum virkjunarinnar
hér, sem ók brynvöröum Land Rover-
jeppa. Höggiö viö áreksturinn varö svo
mikiö, aö bíllinn þeyttist út í Zambezi-
fljót. Ökumanninum tókst þó aö kom-
ast út úr jeppanum og framhjá krókó-
dílum komst hann í land, en veslings
flóöhesturinn lá dauöur á veginum.
Viö Rainbow Lodge er fjölskrúöugt
dýralíf; þar eru litlir apakettir í hundr-
aöatali, svo og villikettir, flóöhestar,
krókódílar í fljótinu og fuglalffiö er
stórkostlegt, — fyrir utan alla smáfugl-
ana eru hegrar og trönur í stórhópum.
Eitt sinn á leiö okkar til Rainbow Lodge
gengum viö framá hræ af flóðhesti,
sem kvöldiö áöur haföi lent í árekstri
viö strætisvagn. Tveir glæsilegir veiöi-
ernir, sem eru reyndar þjóöartákn
Zambíu, rifu í sig kjöt flóðhestsins og
græögi þeirra var svo mikil, aö þeir létu
sem þeir sæju okkur ekki, þótt viö
næmum staöar til aö viröa þessa
óvenjulegu sjón fyrir okkur.
Gaman haföi ég af að fylgjast meö
litlu apaköttunum í Rainbow Lodge.
Þeir eru mjög gráðugir í sykur, svo
gestir staðarins verða aö vera vel á
verði, ef þeir panta kaffi eöa te með
sykri. Aparnir hreiöra um sig í trjánum
yfir veitingaboröunum, þaöan sem þeir
fylgjast með hverri hreyfingu gestanna
og eru snarir í snúningum aö krækja
sór í sykurinn.
Eitt sinn þegar viö sátum þarna,
voru eldri hjón, ensk, við næsta borö
og drukku sitt te. Þegar tveir flóðhest-
ar birtust allt í einu framundan boröum
okkar, gleymdu blessuö hjónin öllu
öðru, en apakríli, sem haföi falið sig í
trjákrónu yfir borði þeirra, notaði
tækifæriö og stökk hljóölega niöur á
borðiö, greip sykurkariö báöum hönd-
um um leiö og hann vippaði sér til
jaröar og gekk síöan gætilega á
afturlöppunum frá boröi og hélt báöum
höndum um sykurkarið. Einn þjónninn
varö þjófsins var og hentist á eftir
apanum, sem gleymdi nú allri varkárni,
en flýöi sem hann mátti á þremur
fótum, haldandi sykurkarinu í annarri
hendi meö þeim afleiðingum aö sykur-
inn fór allur úr karinu. Þegar apinn sá
aö karið var tómt, grýtti hann því í átt
til þjónsins, en eftir aö ró var komin á,
komu margir apar, rööuðu sér á
slóöina og sleiktu upp sykurinn.
Ef einhverjum íslendingum dytti í
hug að koma hingað suðureftir til þess
aö skoða villidýrin og Mosi Oa Tunya,
sem er hiö upprunalega nafn á Vikt-
oríufossunum, þá vil ég benda þeim á
að koma aðeins á heitustu mánuöun-
um. Sem sagt; í fyrsta lagi í ágúst. Á
öörum tímum sér maður ekkert af
fossunum fyrir úða; þá sést ekkert
annað en himinhár hvítur veggur og í
mörghundruð metra fjarlægð verður
maöur holdvotur — án þess aö hafa
séö nokkuð annaö en úöann. Mosi Oa
Tunya þýöir raunar reykurinn sem
drynur.
Á þeim tímum árs, þegar nóg er um
vatn og mikil gróska í náttúrunni,
dreifa villidýrin sér um víöáttumikla
skógana, svo jafnvel hér í þjóðgarðin-
um er sjaldgæft aö sjá önnur dýr en
apa, flóðhesta og fugla. Sumir koma
hingað í júní og júlí, því þá er taliö
þægilegast fyrir Evrópubúa að vera á
ferðinni, en þá sér blessaö fólkið
ekkert nema úöann. Þegar kemur fram
Framhald á bls. 15